Ὁ Γέρων Χρυσόστομος ὁ Σταυρονικητιανός
«εἶχε ἰδιαίτερη ἀγάπη στο μικρό του ἀδελφό τόν
Ἐπαμεινώνδα. Ὁ Ἐπαμεινώνδας ἔφευγε γιά τήν
Αμερική. Πῆγε στούς ἐκεῖ συγγενεῖς γιά καλύτερη
ζωή. Δυστυχῶς, κάποιος κακοποιός τόν δολοφόνη-
σε ἐν ψυχρῷ ἀκουμπώντας τό περίστροφο στο πρό-
σωπο. Ὅταν τό ἔμαθε στενοχωρέθηκε πάρα πολύ,
ἡ ψυχή του ἔγινε μολύβι. Κάποια στιγμή, ἔπρεπε
να λειτουργήση. "Τί νά ἔκανα, παιδί μου; Ξύπνησα
τό πρωΐ καί δέν ἤξερα τί νά κάνω. Νά λειτουργή-
σω, νά μή λειτουργήσω; Νά λειτουργήσω, μά, πῶς
να πάω νά λειτουργήσω μ' αὐτό τό βάρος τό ὁποῖο
ἔχω; Λέω, ἄς πάω στήν Ἐκκλησία. Ἔρχομαι, παι-
δί μου, καί πάω ἐκεῖ”, δείχνοντας τήν εἰκόνα τοῦ
Ἁγ. Ἀνδρέα, “καί λέω: "Αγιέ μου, πῶς νά λειτουρ-
γήσω τώρα; μέ τί καρδιά;”. Ακούω φωνή μέσα ἀπ᾿
τήν εἰκόνα; Ἂν τόν εἶχες μπροστά σου θά τόν σκότωνες ;". "Όχι! Παναγία μου! Ποτέ τέτοιο πράγμα!.
Αϊ Τότε πήγαινε να λειτουργήσης. Αμέσως ἔφυγε
τό βάρος ἀπό πάνω μου, ξαλάφρωσα καί μπόρεσα
να λειτουργήσω"»
Βιβλιογραφία Αρχιμανδρίτης Ιωάννης Κωστώφ. ΨΙΧΙΑ ΑΠΌ ΤΗΣ ΤΡΑΠΈΖΗΣ.Εκδόσεις Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου Δαμασκηνού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου