Υπάρχει μια ιεροσύνη για την οποία δεν γίνεται λόγος. Μια ιεροσύνη που δεν εμφανίζεται στον τύπο, δεν εμφανίζεται σε βίντεο που έχουν γίνει viral και δεν ακούγεται σε talk shows.
Είναι η σιωπηλή ιεροσύνη, που ζει σε χωριά ξεχασμένα από τον κόσμο και, μερικές φορές, ακόμη και από τον Θεό.
Εκεί, ένας ιερέας κάνει τον σταυρό του κάθε πρωί, όχι για όσα θα κερδίσει, αλλά για όσα θα μπορεί να κουβαλήσει.
Εκεί, η διακονία δεν είναι καριέρα. Είναι σταυρός. Και μερικές φορές, είναι και πείνα.
Η πείνα να πας τα παιδιά σου σε μια κατασκήνωση και να μην μπορείς.
Η πείνα να πας διακοπές με τη γυναίκα σου και να μην μπορείς.
Η πείνα να επισκευάσεις την οροφή της εκκλησίας και να μην έχεις κανέναν ή τίποτα να κάνεις με αυτόν.
Η πείνα να κάνεις το καλό και να μην σε πιστεύει κανείς.
Υπάρχουν ιερείς που περιμένουν το Σάββατο με ελπίδα. Ίσως γίνει μια νεκρώσιμη ακολουθία. Ίσως κάποιος έρθει να τιμήσει έναν νεκρό και να αφήσει κάτι, αρκετό για να αγοράσει πάνες, ένα καρβέλι ψωμί, ένα τετράδιο για το σχολείο.
Υπάρχουν ιερείς που στέκονται στο ιερό την Κυριακή και, όταν σηκώνουν το βλέμμα τους, βλέπουν τρεις ηλικιωμένες γυναίκες και ένα παιδί φερμένα από το χέρι. Κι όμως, υπηρετούν με το ίδιο συναίσθημα όπως σε έναν γεμάτο καθεδρικό ναό.
Επειδή δεν υπηρετούν για το πλήθος. Αλλά για τον Θεό.
Όχι για πληρωμή. Αλλά για σωτηρία.
Δεν έχουν μεγάλους μισθούς, ούτε χορηγούς, ούτε βίλες, ούτε SUV. Δεν τους προσκαλούν σε δείπνα, κανείς δεν χτυπάει την πόρτα τους με φακέλους. Είναι μόνο αυτοί, οι οικογένειές τους και μια πίστη που κρατά τις καρδιές τους ολόκληρες.
Και, το πιο σημαντικό, ακριβώς αυτούς κρίνει περισσότερο ο κόσμος.
"Τι κάνει ο ιερέας;", "Για τι βγάζει τα χρήματα;", "Πού είναι η εκκλησία στον σημερινό κόσμο;"
Οι άνθρωποι δεν βλέπουν πότε ο ιερέας πηγαίνει το βράδυ να αλείψει έναν άρρωστο.
Πότε σπάει το μικρό του και δίνει στους άλλους.
Όταν μαθαίνει στα παιδιά του να προσεύχονται, ακόμα κι αν δεν μπορεί να τους δώσει ένα καινούργιο παιχνίδι.
Όταν κρατάει το χέρι της γυναίκας του, η ψυχή της είναι επίσης συντετριμμένη από ελλείψεις, αλλά τα μάτια της γεμάτα φως.
Αυτή είναι η ιεροσύνη στην ύπαιθρο. Αθέατη. Μη εντυπωσιακή. Αλλά άγια.
Και ίσως, πριν κρίνουμε, θα ήταν καλό να αναρωτηθούμε:
Αν έφευγαν κι αυτοί, ποιος θα άναβε τα φώτα στο χωριό; Ποιος θα χτυπούσε την καμπάνα όταν κάποιος πεθαίνει; Ποιος θα προσευχόταν στον παράδεισο για εμάς, όταν ούτε εμείς προσευχόμαστε πια;
Να προσεύχεστε και για αυτούς τους ιερείς. Δεν λάμπουν στα μάτια του κόσμου. Αλλά αγιάζουν σιωπηλά γωνιές της γης που διαφορετικά θα παρέμεναν έρημες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου