...Ειλικρινά, δεν έχω δει ούτε ένα παντρεμένο ζευγάρι που, μετά από λίγο καιρό, να μην μετάνιωσε που έγινε οικογένεια. Ούτε ένα τέτοιο ζευγάρι... Ό,τι κι αν επιλέξουμε, πάντα θα το μετανιώνουμε τουλάχιστον μία φορά.
Νομίζω ότι αυτό συμβαίνει επειδή συχνά καθοδηγούμαστε από τις στιγμιαίες επιθυμίες και τα πάθη μας όταν κάνουμε επιλογές. Θέλουμε διαρκή ευτυχία, αιώνια αγάπη. Και χρειαζόμαστε κάποιον δίπλα μας που θα είναι η αιώνια πηγή αυτής της κατάστασης. Αλλά δεν λειτουργεί έτσι. Ακόμα και ο πιο έντονος έρωτας ξεθωριάζει αργά ή γρήγορα. Για να εξελιχθεί σε αγάπη, πρέπει να καταβάλεις προσπάθεια, να δουλέψεις με τον εαυτό σου, να αλλάξεις τον εαυτό σου και να δουλέψεις για το άλλο άτομο. Δεν είμαστε πάντα έτοιμοι για αυτή τη δουλειά. Θέλουμε κάποιον που να νιώθει απόλυτα άνετα μαζί μας: κάποιον που να μας δίνει θετικά συναισθήματα και να μην απαιτεί τίποτα σε αντάλλαγμα. Αλλά αν δεν μάθουμε να δίνουμε από τον εαυτό μας, να θυσιάζουμε τον εαυτό μας (χωρίς, φυσικά, να το παρακάνουμε και να επιτρέψουμε στο άτομο δίπλα μας να γίνει τύραννος), τότε οι σχέσεις δεν μπορούν να γίνουν βαθιές και διαρκείς. Στην πραγματικότητα, μόνο μέσα από την αυτοβελτίωση βρίσκεται ο δρόμος προς την ευτυχία. μόνο τότε μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι. Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος για τον οποίο, στον Χριστιανισμό, η οικογένεια νοείται ως ο δρόμος προς τον Θεό. Και η πηγή της ευτυχίας... πρέπει να είναι μέσα μας, όχι έξω.
Αρχιερέας Ιγκόρ Φόμιν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου