...Ήρθα να δω μια γυναίκα, η ηλικιωμένη μητέρα της ήταν ξαπλωμένη για δέκα μήνες, επιστρέφοντας εντελώς στην παιδική ηλικία.
Όλο αυτό το διάστημα, η κόρη της έτρεχε στο σπίτι της μητέρας της κάθε μέρα μετά τη δουλειά για να καθαρίσει, να πλυθεί, να ταΐσει, να πλυθεί και μετά να πάει σπίτι – η οικογένεια ήταν εκεί.
Και έτσι ήταν για δέκα μήνες χωρίς ούτε μια μέρα άδεια. Τη ρώτησα: «Γιατί δεν βάζεις τη μητέρα σου σε γηροκομείο; Θα την βάλεις μέσα και μην ανησυχείς.» «Τι λες, πατέρα, αυτή είναι η μητέρα μου, πόσο καιρό με φρόντιζε, πώς μπορώ να την προδώσω τώρα;»
Λίγες μέρες αργότερα, η γιαγιά μου πέθανε. Καθώς γράφω, θυμάμαι τη συζήτηση με αυτή τη γυναίκα, τα κουρασμένα μάτια της, τα σκληρά χέρια της με τις πρησμένες φλέβες.
Ο χρόνος έχει περάσει, αλλά μέχρι σήμερα, όταν θυμάμαι τη συνάντησή μας, η επιθυμία που προέκυψε τότε δεν εξαφανίζεται - να υποκλιθώ και να φιλήσω αυτά τα χέρια.
Ιερέας Αλέξανδρος Ντιατσένκο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου