Ο ΔΑΙΜΩΝ ΤΗΣ ΜΝΗΣΙΚΑΚΙΑΣ

Ο ΔΑΙΜΩΝ ΤΗΣ ΜΝΗΣΙΚΑΚΙΑΣ

Ἡ βάσις καὶ ὁ σκοπὸς τῆς διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ εἶναι νὰ ἀναπτύξουμε μέσα στὴν καρδιά μας τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ πλησίον. «ἐν ταύ ταις ταῖς δυσὶν ἐντολαῖς, εἶπεν ὁ Ἰησοῦς, ὅλος ὁ νόμος καὶ οἱ προφῆται κρέμανται» (Ματθ. κβ' 40), «ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, οὐ ζηλοί, οὐκ ἀσχημονεῖ καὶ οὐ λογίζεται τὸ κακόν» (Α' Κορ.ιγ 4-5).

Ἡ κατάκρισις καὶ ὁ φθόνος ερεθίζουν τοὺς ἄλλους, προκαλοῦν ἀντιπάθειες, ἔχθρα καὶ ἐκδικήσεις, καταστρέφουν τοὺς δεσμοὺς τῆς ἀγάπης, φέρουν σε ταραχὴ ὅλους. Ἀντὶ νὰ σπαταλοῦμε τὸν πολύτιμο χρόνο μας μὲ κατακρίσεις καὶ ἐνασχόλησι μὲ τὶς πράξεις τῶν ἄλλων, διορθώνουμε τις δικές μας πράξεις καὶ ἐλαττώματα. Τότε θὰ φανοῦμε ἀληθινοὶ Χριστιανοὶ καὶ μοναχοί, χωρὶς νὰ θέλουμε μὲ τὴν κατάκρισι τῶν ἄλλων νὰ καλύψουμε τις δικές μας ἀδυναμίες.

Ὁ π. Γεώργιος συνεργαζόταν μὲ τὸν π. Γρηγόριο, παραδελφό του ἀπὸ τὸ Μέγα Σπήλαιο, ποὺ εἶχε τὴν ξηροκαλύβη τοῦ Ἀκαθίστου στὴν ἀπέναντι μεριά τῆς Σκήτης ἀπὸ τὴν δική του. Πήγαινε συχνά, γιὰ νὰ τὸν βοηθήση σε διάφορες ἐργασίες. Τὸ ἴδιο ἔκανε κι ὁ π. Γρηγόριος. Ὅπως εἶναι φυσικό, επάνω στὴν συνεργασία, καθὼς ὑπῆρχε διαφορὰ ἀπόψεων καὶ ἱκανοτήτων, προέκυπταν προστριβές. Αὐτὲς ἀποτελοῦσαν μία εὐκαιρία νὰ δοῦν καὶ τὴν πνευματική τους κατάστασι.

Ὁ π. Γεώργιος, πιὸ πρᾶος καὶ ὑπομονετικὸς σὰν χαρακτήρας, προσπαθοῦσε νὰ ἐφαρμόζη τὰ διδάγματα τῶν Πατέρων ποὺ διάβαζε στὸν Εὐεργετινὸ καὶ στὸ Γεροντικό, (τὸ ὁποῖο εἶχε στο προσκέφαλό του καὶ τὸν ἔπαιρνε ὁ ὕπνος διαβάζοντας), ὅπως καὶ στὴν Κλίμακα τοῦ ἁγίου Ἰωάννου: «Ἀοργησία ἐστὶν ἔφεσις ἀτιμίας ἀκόρεστος»: δηλαδή, ἀοργησία σημαίνει ακόρεστη επιθυμία γιὰ ἀτιμία.

«Ἀοργησία σημαίνει νίκη κατὰ τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως». «Πραότης σημαίνει νὰ παραμένη ἀκίνητη καὶ ἀτάραχη ἡ ψυχή, τόσο στὶς ἀτιμίες ὅσο καὶ στοὺς ἐπαίνους».

Ὁ πειρασμὸς ὅμως δὲν ἀρέσκετο σὲ αὐτὰ ποὺ ὁ π. Γεώργιος διάβαζε καὶ προσπαθοῦσε μὲ ἐπίγνωσι νὰ τὰ ἐφαρμόση στην ζωή του. Ένα βράδυ λοιπόν, όταν ὁ π. Γεώργιος, κουρασμένος μετὰ ἀπὸ ἀρκετὴ προσευχὴ μὲ τὸ κομποσχοίνι καὶ μετάνοιες, ἔπεσε νὰ ξεκουρασθῇ διαβάζοντας, ἐκεῖ ποὺ ἦταν ξαπλωμένος, αἱσθάνθηκε δίπλα στὸ προσκεφάλι του κάποιον να αναπνέη βαριὰ καὶ νὰ τοῦ λέη: «Τὰ εἴδες πῶς σοῦ μίλησε ὁ Γρηγόρης; Σὲ ἔχει για σκουπίδι. Είναι μοναχός αὐτός; Νὰ μὴ ξαναπάς. Δὲν θὰ τοῦ μιλήσης πλέον. Σὲ περιφρονεῖ, δὲν γνωρίζει τὴν ἀξία σου, κάνει ὅτι τὰ ξέρει όλα». Καθώς μιλοῦσε, ἀνέδιδε μία δυσοσμία ἀνυπόφορη.

Ὁ π. Γεώργιος γύρισε ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ καὶ ἄφοβα τοῦ ἀπήντησε: «Φύγε τώρα, ἄσε με νὰ ξεκουραστῶ». Ἐκεῖνος συνέχισε το βιολί του: «Νὰ μὴ τὸν δεχθῆς πάλι στὴν καλύβη σου, νὰ τοῦ κλείσης τὴν πόρτα. Δεν βλέπεις; Σὲ εἰρωνεύεται, σὲ κακολογεῖ».

«Καλὰ κάνει. Άσε με, θέλω νὰ κοιμηθῶ» εἶπε ὁ π. Γεώργιος καὶ ἀμέσως ἄρχισε νὰ λέγη δυνατὰ τὴν εὐχή: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με». Ακούστηκε ἕνας θόρυβος καὶ ἐξαφανίστηκε ὁ πειράζων. «Καλὰ λένε οἱ πατέρες “Ἰησοῦ ὀνόματι μάστιζε πολεμίους"», σκέφθηκε ὁ π. Γεώργιος,

Οἱ δαιμονικοὶ πόλεμοι κατὰ παραχώρησι Θεοῦ γίνονται, γιὰ νὰ γυμνάζεται ὁ ἀγωνιζόμενος μοναχὸς στὴν σταθερότητα τῆς πίστεως εἰς τὸν Σωτῆρα Χριστὸν καὶ βλέποντας τὴν ἀνθρώπινη ἀδυναμία νὰ ἔρχεται σὲ περισσότερη ταπείνωσι.

Μὲ τὴν ἀνάγνωσι τῶν βίων τῶν Ἁγίων αἰσθάνεται κανεὶς στὴν καρδιά του γλυκύτητα καὶ πόθο γιὰ τὰ οὐράνια καὶ σβήνει ἡ πίκρα τῶν πειρασμῶν.

Έκλεισε τὸ βιβλίο καὶ ἔπεσε νὰ κοιμηθῆ. Ξαφνικὰ αἰσθάνεται κάποιον νὰ τὸν γαργαλά στὰ πόδια καὶ νὰ τοῦ λέγη: «Σὲ περιμένει καὶ σὺ ταλαιπωρεῖσαι ἐδῶ,

Τί ὡραῖα θὰ περνοῦσες μαζί της! Σὲ ἀγαπάει.

Δὲν τρελάθηκε, ὅπως σοῦ εἶπαν. Ἀκόμη σὲ περιμένει». Καὶ ξαφνικά ἦλθε στὸ νοῦ του ὅπωςἦταν τότε, νέα καὶ ὅμορφη, στὶς παλαιές πέτρες στο σταυροδρόμι, νὰ κυττάζη δεξιὰ κι ἀριστερά. Είχε μία κορδέλα στὰ ξανθὰ μαλλιά της που κυμάτιζαν στὸν ἄνεμο, ὅπως καὶ τὰ ρούχα της. Ἔτσι τὴν θυμόταν, καθώς μερικὲς φορὲς κρυβόταν πίσω ἀπὸ τοὺς θάμνους καὶ τὴν κυττοῦσε ἀπὸ μακριά, ἐνῶ πάλευε μὲ τὸν ἑαυτό του. Ὁ πόθος γιὰ τὸν Κύριο ἀποδείχθηκε θερμότερος ἀπὸ κάθε γήινη ἀγάπη, ὁ πειράζων ὅμως ἐκμεταλλευόταν τώρα αὐτὲς τὶς μικρὲς ὑποχωρήσεις στον λογισμό.

«Φύγε, σοῦ λέω. Ἐγὼ πέθανα. Δὲν ἀσχολοῦμαι μὲ ὀμορφιὲς καὶ ἐπιδερμίδες» καὶ ἀντέκρουε τὸν λογισμὸ σχηματίζοντας στὸν νοῦ του τὴν εἰκόνα τῆς Ἀγγέλως χωρὶς ἐπιδερμίδα. Αἰσθάνθηκε ἀηδία μπροστὰ στὸ θέαμα τῆς φθορᾶς. Ὁ ἀντίδικος φρύαξε. «Νὰ τὸ βγάλης αὐτὸ ἀπ' τὸν νοῦ σου. Εἶναι ὡραία καὶ σὲ περιμένει

Ἂν ἐπιμείνης, ἔχω νὰ σοῦ κάνω…!» καὶ τὸν ἐπίεζε στα πόδια. Έντρομος ὁ π. Γεώργιος ἀπὸ τὴν δαιμονικὴ κακία, ἄρχισε νὰ ἐπικαλῆται τὴν Παναγία νὰ τὸν βοηθήση. «Παναγία μου, μὴ μ' ἐγκαταλείπης!»

Διηγεῖται ὁ ἴδιος: «Καὶ ὁ ἀπαίσιος, ὁ βρομερός, μὲ λύσσα μὲ ἔσφιγγε. Ἁπλώνω τὸ χέρι μου, ξεκρεμῶ τὸ εἰκόνισμα τῆς Παναγίας τῆς Μεγαλοσπηλαιώτισσας πάνω ἀπὸ τὸ προσκέφαλό μου. Μόλις τὴν ἀσπάστηκα, ἔγινε ἄφαντος ἀφήνοντας πίσω του την μπόχα του. Τον φόβο τον διαδέχθηκε ή ειρήνη. Γέμισε τὴν ψυχή μου χαρὰ ποὺ μὲ λύτρωσε ἀπὸ τὶς φιλόκοσμες ἐπιθυμίες καὶ ἄρχισα νὰ ψάλλω τὸ “Θεοτόκε Παρθένε”. Σὲ λίγο ὕπνωσα λέγων τὸ ψαλμικό: “Ἐν εἰρήνῃ ἐπὶ τὸ αὐτὸ κοιμηθήσομαι καὶ ὑπνώσω, ὅτι σύ, Κύριε, κατὰ μόνας ἐπ' ἐλπίδι κατῴκισάς με"»(Ψαλμός δ' 9).

Βιβλιογραφία.  ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΌΥ ΜΑΞΊΜΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΊΤΟΥ.

ΓΈΡΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΕΛΕΉΜΩΝ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΊΤΗΣ.

ΙΕΡΌ ΚΕΛΛΊΟΝ ΑΓΊΟΥ ΑΝΤΩΝΊΟΥ ΤΟΎ ΜΕΓΆΛΟΥ ΚΡΎΑ ΝΕΡΆ ΑΘΏΣ