«Ἡ Σιωπὴ τῆς Ἁπλότητας»
τοῦ Ἀρχιμ. Βαρλαὰμ Μετεωρίτου
Στὸ ὅρος Σινᾶ, ἐκεῖ ὅπου ὁ οὐρανὸς κατεβαίνει νὰ ἀγγίξει τὴ γῆ, ἐκεῖ ὁ Μωϋσὴς στάθηκε μόνος ἀνάμεσα στὴν πέτρα καὶ στὸ φῶς. Δὲν ὑπῆρχε τίποτα περίπλοκο γύρω του, μόνο ὁ ἄνεμος, τὸ φῶς καὶ ἡ φλόγα ποὺ δὲν ἔσβηνε. Κι ὅμως, μέσα σὲ αὐτὴ τὴ γυμνότητα γεννήθηκε ὁ Νόμος. Στὴν ἁπλότητα τῆς σιωπῆς, ὁ Θεὸς μίλησε.
Ἡ ἁπλότητα δὲν εἶναι φτώχεια· ἀλλὰ πληρότητα χωρὶς θόρυβο. Εἶναι ἡ τέχνη του νὰ κρατᾶς μόνο ὅ,τι χρειάζεται γιὰ νὰ ἀναπνέεις καθαρά. Ὅπως ἡ ἔρημος, ἄδεια ἀπὸ περιττά, ἀλλὰ πλήρης παρουσίας. Ὅπως τὸ νερό, δίχως σχῆμα, ἀλλὰ γεμᾶτο ζωή.
Μέσα μας, ἡ ἁπλότητα εἶναι μιὰ ἐπιστροφή. Ἕνας δρόμος πρὸς τὴν ἀλήθεια ποὺ πάντα ὑπῆρχε, ἀλλὰ τὴν κρύψαμε κάτω ἀπὸ σκέψεις, ἐπιθυμίες καὶ φόβους. Εἶναι ἡ στιγμὴ ποὺ καταλαβαίνεις πὼς ὅσα ἔψαχνες δὲν ἦταν ἔξω, ἀλλὰ πίσω ἀπὸ τὴ φασαρία τοῦ ἑαυτοῦ σου.
Ὅταν ἡ ψυχὴ ἀγγίξει τὴν ἁπλότητα, ὅλα γίνονται καθαρὰ καὶ δὲν χρειάζονται πιὰ ἐξηγήσεις. Τὰ πράγματα εἶναι ὅπως εἶναι, καὶ αὐτὸ ἀρκεῖ. Ἡ καρδιὰ δὲν ζητᾶ, εὐχαριστεῖ. Δὲν προσπαθεῖ. Ἀγαπᾶ. Γιατί ἡ ἁπλότητα ἀπελευθερώνει τὴν ἀληθινή της φύση.
Κι ἔτσι, ἐκεῖ στὴν κορυφὴ τοῦ Σινᾶ, δὲν μίλησε ὁ Θεὸς μὲ βροντὲς καὶ καταιγίδες, ἀλλὰ μὲ τὴν ἠρεμία τῆς πέτρας. Γιατί ἡ ἀλήθεια δὲν κραυγάζει· ἁπλῶς φωτίζει.
Καὶ τότε καταλαβαίνεις: ἡ ἁπλότητα δὲν εἶναι τὸ λιγότερο, εἶναι τὸ ὅλον χωρὶς τὰ περιττά. Εἶναι ἡ στιγμὴ ποὺ τὸ φῶς ἀγγίζει τὴν καρδιὰ καὶ δὲν χρειάζεται τίποτα ἄλλο. Ἐκεῖ ἀρχίζει ὁ παράδεισος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου