"Τὰ Κάστανα τοῦ Φθινοπώρου"
τοῦ Ἀρχιμ. Βαρλαὰμ Μετεωρίτου
Τὸ φθινοπωρινὸ πρωϊνὸ ξεδίπλωνε χρυσαφένιο πάνω ἀπὸ τὸ δάσος. Τὰ παιδιὰ τοῦ χωριοῦ ξεχύθηκαν στὸ μονοπάτι μὲ καλάθια καὶ γέλια ποὺ ἀντηχοῦσαν ἀνάμεσα στὶς καστανιές.
Ὁ μικρὸς Κώστας ἔτρεχε μπροστά, ψάχνοντας τὰ λαμπερὰ κάστανα κάτω ἀπὸ τὰ κιτρινισμένα φύλλα. Ἡ Ἑλένη, ἡ μεγαλύτερη ἀδερφὴ τοῦ, μάζευε πιὸ προσεκτικά, θαυμάζοντας κάθε καρπὸ σὰν θησαυρό.
Ξαφνικά, ὁ Κώστας φώναξε: "Βρῆκα ἕνα τεράστιο!" Ἔτρεξε νὰ τὸ πιάσει, ἀλλὰ γλίστρησε στὰ ὑγρὰ φύλλα. Τὸ καλάθι του ἄδειασε παντοῦ.
Δάκρυσε, ἀλλὰ τὰ ἄλλα παιδιὰ μαζεύτηκαν γύρω του. Χωρὶς λόγια, ἄρχισαν νὰ βάζουν ἀπὸ τὰ δικά τους κάστανα στὸ καλάθι του. Σύντομα, ἦταν πιὸ γεμᾶτο ἀπὸ πρίν.
Ὁ Κώστας χαμογέλασε: "Μαζὶ μαζεύουμε καλύτερα," ψιθύρισε.
Ἠθικὸ Δίδαγμα:
Ἡ ἀληθινὴ συγκομιδὴ τῆς ζωῆς δὲν εἶναι μόνο τὰ κάστανα ποὺ μαζεύουμε, ἀλλὰ καὶ ἡ ἀγάπη ποὺ μοιραζόμαστε στὸ δρόμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου