"Τὰ Μυστικὰ τοῦ Δάσους"
τοῦ Ἀρχιμ. Βαρλαὰμ Μετεωρίτου
Τὸ φθινοπωρινὸ πρωὶ ξύπνησε μὲ ὁμίχλη ποὺ ἀγκάλιαζε τὰ ἔλατα. Ὁ παπποῦς Ἀντώνης, μὲ τὸ ψάθινο καλάθι στὸν ἀγκῶνα, βάδιζε στὸ μονοπάτι ποὺ μόνο αὐτὸς γνώριζε.
"Τὰ μανιτάρια," ἔλεγε στὸν ἐγγονό του, "δὲν φυτρώνουν ὅπου νά 'ναι. Ζητοῦν σιγαλιά, ὑγρασία καὶ σεβασμό."
Γονάτισε κοντὰ σὲ μιὰ βελανιδιά. Ἐκεῖ, σὰν μικρὰ θαύματα, ξεπρόβαλαν τὰ μανιτάρια μὲ τὰ καπελάκια τους γυαλιστερὰ ἀπὸ τὴ δροσιά. Τὰ μάζεψε ἁπαλά, ἀφήνοντας πάντα μερικὰ γιὰ τὸ δάσος.
"Βλέπεις, παιδί μου," ψιθύρισε, "τὸ δάσος δίνει σὲ ὅποιον ξέρει νὰ παίρνει μὲ μέτρο. Ὄχι μὲ ἀπληστία, ἀλλὰ μὲ εὐγνωμοσύνη."
Στὸ καλάθι μαζεύτηκαν ἀρκετὰ γιὰ τὴ σούπα. Καὶ στὴν καρδιὰ τοῦ ἀγοριοῦ, ἕνα μάθημα ποὺ θὰ τὸ κρατοῦσε γιὰ πάντα.
Ἠθικὸ Δίδαγμα:
Ἡ φύση προσφέρει γενναιόδωρα τοὺς θησαυρούς της σὲ ὅσους τὴν πλησιάζουν μὲ σεβασμὸ καὶ ταπεινότητα, ὄχι μὲ ἀπληστία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου