THE SOLOFKI MONASTERY. ΕΝΑΣ ΤΟΠΟΣ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ

Ο Ολέγκ Βόλκωφ στο βιβλίο του: ‘’Μία Χούφτα Στάχτη’’, περιγράφει τα δεινά που και ο ίδιος υπέστη για 30 χρόνια στα νησιά του Σολόφσκυ, στο ομώνυμο Μοναστήρι, το οποίο είχε μετατραπεί σε στρατόπεδο συγκέντρωσης από το 1923. Περίπου 40.000 εξόριστοι κλείστηκαν στο Σολόφσκυ, μόνο μέσα στα 5 πρώτα χρόνια. Οι κρατούμενοι μεταφέρονταν αρχικά στο κεντρικό Ναό, όπου έμεναν τουλάχιστον 3 μήνες, χωρίς θέρμανση κι έπειτα οδηγούνταν στα εξοντωτικά κάτεργα. Το χειμώνα τους έβαζαν ξυπόλυτους σε ένα ξύλινο σπίτι, μόνο με τα εσώρουχα, ώστε να πεθάνουν και το καλοκαίρι τους έβαζαν γυμνούς σε κατάλληλο σημείο, για να τους τρώνε τα σμήνη των κουνουπιών. Όταν το ποτάμι το χειμώνα πάγωνε, οι φρουροί έκαναν δύο τρύπες και για πολλές ώρες εξανάγκαζαν τους κρατούμενους να παίρνουν νερό με τους κουβάδες και να το αδειάζουν από τη μια τρύπα στην άλλη. Μια ακόμα πικρή γεύση από τη Σοβιετική φρίκη, μας δίνει το κατωτέρω κείμενο από το εν λόγω βιβλίο: ‘’Σε απόσταση12 χλμ από το μοναστήρι του Σολόφσκυ ήταν, η σκήτη Σικίρναγια. Εδώ έστελναν τους τιμωρημένους και ανάμεσά τους πολλούς Ιερείς. Όποιος ερχόταν εδώ, του αφαιρούσαν όλα τα προσωπικά του αντικείμενα, ακόμα και τα ρούχα και τον άφηναν μόνο με τα εσώρουχα. Απαγορευόταν η συνομιλία και μόνο στις 8 το πρωί τους έδιναν λίγο ψωμί και λίγη σούπα στα χέρια, για να φάνε. Όλοι σχεδόν αρρώσταιναν από αβιταμίνωση. Το Ιερό του Ναού είχε χωριστεί σε τρία δωμάτια και ήταν τόπος μαρτυρίου. Εκεί που πριν ήταν το Ιερό Θυσιαστήριο και θυσιαζόταν ο Χριστός στην αναίμακτο θυσία, τώρα θυσιάζονταν και βασανίζονταν άνθρωποι… Εδώ τους χτυπούσαν αλύπητα. Στο κτίριο δεν υπήρχε καθόλου θέρμανση. Μόνο μια σόμπα άναβε κάθε βράδυ στις 8 για 1 μόλις ώρα, αλλά πόσο να ζεστάνει όταν εδώ ο χειμώνας είναι παρατεταμένος και η θερμοκρασία κατεβαίνει στους -50 βαθμούς; Πώς να ζεσταθούν οι ημίγυμνοι κρατούμενοι; Δεν υπήρχαν καν κρεβάτια και το πάτωμα καλυπτότανε από κοπριά. Έξω από το Ναό υπήρχε μια σκάλα με 365 σκαλιά. Το ύψος της ιλιγγιώδης και η κλίση της μεγάλη. Στα παγωμένα σκαλιά της έριχναν σαν κούτσουρα, δεμένους τους κρατούμενους, αφού πρώτα τους βασάνιζαν και τους πλήγωναν με άγρια κτυπήματα. Άλλοι πέθαναν και άλλοι έμειναν ανάπηροι για όλη τους τη ζωή…