Οι περιοδεύοντες ή μετακινούμενοι Ιερείς, οι οποίοι ήσαν για το καθεστώς "συχνά πιο επικίνδυνοι από τούς κανονικούς", ανήκαν σε δύο μεγάλες ομάδες: Στους πρώην φυλακισμένους ή εξόριστους Κληρικούς πού ήσαν γνωστοί στις αρχές και στους άγνωστους, τούς μυστικούς ιερείς.
Το 1934, ένας γνωστός εξόριστος ιερεύς από την περιοχή του Καζάν, έγραψε για την ζωή και διακονία του τα ακόλουθα: "Όταν τελείωσε ο χρόνος τής εξορίας μου, γύρισα στην πατρίδα μου, αλλά δεν μου έδωσαν ενορία. Τότε το μόνο πού μου έμεινε να κάνω ήταν να εκτελώ τα ιερατικά μου καθήκοντα ως περιπλανώμενος ιερεύς, γυρίζοντας από χωριό σε χωριό, πηγαίνοντας σε μέρη πού δεν υπήρχε εκκλησία, για να τελέσω θρησκευτικές ακολουθίες με αντίτιμο ένα κομμάτι ψωμί.
και άλλοι λειτουργοί της εκκλησίας, με το σακί στον ώμο, γυρίζουν από τόπο σε τόπο, για να φέρουν την βοήθεια τις θρησκείας στους κατοίκους. Πολλοί από τούς ανθρώπους πού συναντούμε μας διώχνουν και μας κοροϊδεύουν, άλλοι όμως μας δέχονται φιλόξενα και μας ζητούν να κάνουμε λατρευτικές ακολουθίες. Έχουμε την δυνατότητα να κάνουμε πράξεις λατρευτικές, ακόμα και την Θεία Λειτουργία. Φέρνουμε μαζί μας όλα τα απαραίτητα για την λατρεία: Αντιμήνσιο, θυμίαμα και τα ιερατικά μας άμφια. Πολύ συχνά μας παρακαλούν να αναπέμψουμε ευχές για τούς προσφιλείς τους κεκοιμημένους" (Σολ. Νινίκα, "Οι Νέοι Μάρτυρες της Ρωσικής Εκκλησίας", σελ. 267 - 268).
το Περιοδικό "Αθεϊστής" έγραψε το 1936 γι' αυτούς τούς γνωστούς περιπλανώμενους ιερείς: "Οι Κληρικοί, προσαρμοζόμενοι στις νέες συνθήκες, έχουν καταργήσει ή απλοποιήσει μερικές από τις παραδοσιακές εκκλησιαστικές ακολουθίες. Μερικές από αυτές τελούνται τώρα εξ αποστάσεως και ενώ π.χ. απουσιάζουν οι ενδιαφερόμενοι, αντί να διαβάσει ο ιερεύς την ακολουθία του Γάμου, ευλογεί απλώς τα δακτυλίδια των νεόνυμφων και τα αποστέλλει να τα φορέσουν.
Η ακολουθία της κηδείας διαβάζεται μπροστά σ' ένα άδειο φέρετρο, στο οποίο υπάρχει και λίγο χώμα από τον τάφο του αποθανόντος. Κατά την ώρα του ενταφιασμού, το ευλογημένο αυτό χώμα ρίχνεται στον τάφο, ενώ ο ιερεύς είναι απών... για τον κόπο πού έκανε να διαβάσει το λίγο χώμα του τάφου, δίνουν στον ιερέα ένα μέρος από τα ρούχα του πεθαμένου".
σε ένα αντιθρησκευτικό φυλλάδιο του 1937, ο συντάκτης του Γιεροσλάφσκυ, γράφει: "Είναι ανόητο να πιστεύουμε, ότι ένας ιερεύς πού στερήθηκε την ενορία του παύει να είναι ιερεύς. Γνωρίζουμε πολλές περιπτώσεις κατά τις οποίες μετά το κλείσιμο του ναού τους, οι λειτουργοί τις εκκλησίας μεταβλήθηκαν σε περιοδεύοντες ιερείς, οι οποίοι με ένα σακίδιο στον ώμο ταξιδεύουν στα χωριά και στις επαρχιακές πόλεις, για να κάνουν θρησκευτικές ακολουθίες, να αναπέμψουν προσευχές, να αναγνώσουν περικοπές από την Αγία Γραφή και τούς Ψαλμούς".
το Περιοδικό "Αθεϊστής" έγραψε το 1931 για τούς γνωστούς Μοναχούς: "το κλείσιμο των Μοναστηριών ανάγκασε τούς Μοναχούς να βρουν άλλους τρόπους δράσεως αντεπαναστατικούς. σε πολλά μέρη, όπου τα Μοναστήρια έκλεισαν, οι Μοναχοί πέτυχαν να δημιουργήσουν ερημητήρια στις γύρω περιοχές. Οι Μοναχοί αυτών των ερημητηρίων στέλλονται από τούς προϊσταμένους τους στα γύρω χωριά, για να κηρύξουν τον λόγο του Θεού. Έτσι ο τρόπος δράσεως, ο πιο διαδεδομένος σήμερα, είναι η διαρκής μετακίνηση των Μοναχών για την κατήχηση του πληθυσμού".
Ο Φ. Πλετσούκ Έγραψε το 1933: "Η νέα μέθοδος των Κληρικών είναι τώρα οι μετακινήσεις. Ο περιοδεύων ιερεύς είναι τώρα μία φιγούρα γνωστή. Ο ιερεύς αυτός, αφού κάνει ένα δέμα με όλα τα απαραίτητα για την λατρεία, ανεβαίνει στο άλογο και γυρίζει από χωριό σε χωριό και από παζάρι σε παζάρι, για να εκτελέσει τα ιερατικά του καθήκοντα σ' αυτούς πού το ζητούν και δεν αφήνει τούς πιστούς να ξεχάσουν τον Θεό".
Οι γνωστοί μετακινούμενοι Κληρικοί ήταν για το καθεστώς εύκολος στόχος. Η εφημερίδα "Σοσιαλιστική Γεωργία" λ.χ. (φ. 11.1.1938), δημοσιεύει πληροφορίες για τον διωγμό πού εξαπέλυσαν οι τοπικές αρχές εναντίον των Κληρικών αυτών, μετά από εντολή του υπεύθυνου Θρησκευτικών υποθέσεων του Κόμματος Γιεζώφ και για τις συλλήψεις πολλών Κληρικών και Μοναχών (οι οποίοι τουφεκίσθηκαν ΄η καταδικάσθηκαν σε καταναγκαστικά έργα).
όμως, τούς άγνωστους μυστικούς ιερείς, τις μυστικές χειροτονίες των Κατακομβιτων Επισκόπων, αλλά και τούς μυστικούς Μοναχούς, το αθεϊστικό καθεστώς δεν μπορούσε να τούς ελέγξει. Οι συλλήψεις τέτοιων Κληρικών και Μοναχών Όταν γεγονότα τυχαία ή μετά από προδοσία. το 1948 η Αυστριακή εφημερίδα "Αρπάϊτερ Τσάϊτουνγκ" δημοσίευσε την μαρτυρία στρατιώτη πού είχε κρατηθεί σε Σοβιετικό στρατόπεδο αιχμαλώτων. Σύμφωνα με την μαρτυρία αυτή στην ίδια περιοχή με το στρατόπεδο λειτουργούσε από 30ετίας μυστικό μοναστήρι γυναικών. Όταν ανακαλύφθηκε οι διώκτες βρήκαν σε υπόγειες στοές 22 Μοναχές, οι οποίες καταδικάσθηκαν σε 10 χρόνια καταναγκαστικά έργα.
ένα άλλο μυστικό Μοναστήρι λειτουργούσε σε ένα πρότυπο εργοστάσιο γάλακτος, στον Καύκασο. Η κρατική αυτή επιχείρηση λειτουργούσε τόσο καλά, ώστε οι τοπικές αρχές καλούσαν τούς διευθυντές άλλων επιχειρήσεων να το επισκεφθούν. το 1937, με τον μεγάλο διωγμό κατά των Κατακομβιτών του επιτρόπου Γιεζώφ, αποκαλύφθηκε, ότι ο διευθυντής του εργοστασίου ήταν μυστικός Επίσκοπος και το μόνιμο προσωπικό ιερείς και Μοναχοί.
Αναφορά στα μυστικά Μοναστήρια έχει κάνει κατά καιρούς και η Σοβιετική εφημερίδα "Τρούντ", όργανο των οργατικών Συνδικάτων. Μία αναφορά αφορά μυστικά μοναστήρια πού λειτουργούσαν στο Μούρωμ και το Νόβγκοροντ. Μάλιστα η ηγουμένη ενός από αυτά αποκαλύφθηκε, ότι ήταν υπάλληλος σε μεγάλο κρατικό Οργανισμό.
Άλλη αναφορά έχει δημοσιευθεί στην "Κομσομόλσκαγια Πράβδα" (όργανο τις Κομμουνιστικής Νεολαίας) και αφορά την δίψα για θρησκευτικά θέματα πού διακατείχε την νεολαία στην περιοχή του Βορονέζ, όπου ανακαλύφθηκε μυστικό Μοναστήρι με 15 νέες μοναχές.
στην Κριμαία, ένας ναός των Κατακομβών ήταν μία πραγματική κατακόμβη, κάτω από έναν στάβλο. στο ισόγειο οι αγελάδες μασούσαν την τροφή τους στο υπόγειο οι πιστοί είχαν σκάψει μία σπηλιά, υγρή και σκοτεινή, και την είχαν μετατρέψει σε Παρεκκλήσιο (με αγία Τράπεζα και όλα τα απαραίτητα για την λατρεία). Κατά την ώρα των συγκεντρώσεων έξω από τον στάβλο κάποιες ηλικιωμένες γυναίκες πωλούσαν δήθεν ηλιόσπορους, όμως στην πραγματικότητα παρακολουθούσαν κάθε ύποπτη κίνηση. Ο ναός αυτός ανακαλύφθηκε τυχαία, Όταν κατέκτησαν την περιοχή οι Γερμανοί.
στον Καύκασο, σε μία περιοχή πού χιόνι "κρατούσε" 10 μήνες, σε ένα μικρό οικισμό πού ήταν αδύνατο να φθάσει ξένος, ένας διωκόμενος επίσκοπος είχε δημιουργήσει μία μικρή μοναστική κοινότητα. εργόχειρο τω Μοναχών ήταν η ξυλογλυπτική κατασκεύαζαν μικρά ξύλινα αντικείμενα, τα οποία οι νεώτεροι διέθεταν στους πιστούς άλλων περιοχών. Την κοινότητα ανακάλυψαν τυχαία κάποιοι κυνηγοί, οι οποίοι και κατέδωσαν τα μέλη της στις αρχές στις πόλεις οι Μοναχοί και οι Μοναχές των Κατακομβών, εκπλήρωναν την αποστολή τους με άλλο τρόπο. Χωρίς μοναχικά ενδύματα υπηρετούσαν λ.χ. σε νοσοκομεία εκεί πρόσφεραν την αγάπη τους, προσπαθούσαν να ενισχύσουν την πίστη τουλάχιστον των ετοιμοθάνατων και πολλές φορές καλούσαν κρυφά κάποιον Κληρικό, για τούς ασθενείς εκείνους πού είχαν εκφράσει την επιθυμία να εξομολογηθούν και να κοινωνήσουν.
Τα παιδιά ήταν ανέκαθεν η "καλή γη" για τούς σπορείς του Ευαγγελικού λόγου. Παρά την αθεϊστική κρατική προπαγάνδα στα σχολεία και τις κομματικές νεανικές οργανώσεις, τα παιδιά διψούσαν για τον Θεό. Σύμφωνα με την εφημερίδα "Κομμουνιστική Αγωγή " (φ. Απριλίου 1932), "Η απαγόρευση πού επιβλήθηκε στα παιδιά να μιλούν για τον Θεό και να τον σκέπτονται, τα έκανε να αναζητήσουν και να βρουν ανθρώπους πού μπορούσαν να τούς μιλήσουν για θρησκευτικά θέματα. ακούν την διδασκαλία των ανθρώπων αυτών με μεγάλη δίψα και ακόμα προσφέρουν υπηρεσίες στις Εκκλησίες, βοηθούν στο στολισμό των ναών, λαμβάνουν κρυφά την Θεία Κοινωνία, και διαβάζουν θρησκευτικά βιβλία".
Τον ρόλο αυτό πολλές φορές αναλάμβαναν μυστικές Μοναχές πού εργάζονταν σε σπίτια (κυρίως μελών του Κόμματος, πού είχαν αυτή την ευχέρεια και την οικονομική δυνατότητα), σαν φύλακες παιδιών. Έτσι είχαν την δυνατότητα να σπείρουν την αλήθεια του Ευαγγελίου στις ψυχές των παιδιών και σε κάποιες περιπτώσεις και των άθεων γονέων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου