Το Άγιον Όρος, όπως είναι γνωστό, ονομάσθηκε έτσι λόγω της άγιότητος των πατέρων του. Πάντοτε ήλκυε και μαγνήτιζε τα φιλήσυχα στρουθία τ' ουρανού, ανθρώπους φιλότιμους, φιλόπονους και φιλόθεους, φίλους θερμούς της σοφίας, της νίψεως και της αρετής. Έχουμε σήμερα περί τους τετρακόσιους γνωστούς Αγιορείτες αγίους. Τελευταίος αυτής της μακαριάς σειράς των αναγνωρισμένων αγίων είναι ό όσιος Σάββας ό εν Καλύμνω (1948), ό πρώτος Γέροντας του π. Σάββα, από τον όποιο και θ' άκουσε πρώτα για τον θεομητροβάδιστο Άγιον Όρος.
Ό όσιος Σάββας πολύ νέος από την πατρίδα του, την Ήρακλείτσα της Ά. Θράκης, πήγε στο Άγιον Όρος κι επί δωδεκαετία ασκήθηκε στη σκήτη της Θεοπρομήτορος Αγίας Άννης. Εκεί έμαθε την αγιογραφία και τη βυζαντινή μουσική. Κατόπιν πήγε στα Ιεροσόλυμα, την μονή Αγίου Γεωργίου Χοζεβά, επέστρεψε στον Άθωνα, πήγε στην Πάτμο , πάλι στον ιερό Άθωνα, στην Αθήνα και την Αίγινα, όπου συνδέθηκε με τον άγιο Νεκτάριο Πενταπόλεως και τέλος στην Κάλυμνο, όπου αναπαύτηκε και χαριτώθηκε, από τούς πολλούς, μεγάλους και μακρούς ασκητικούς του αγώνες.
Ό μακαριστός Γέροντας Άμφιλόχιος Μακρής (1970), ό δεύτερος Γέροντας του μακαρίου π. Σάββα, αγαπούσε πολύ κι αυτός τον Άγιον Όρος και τον είχε επισκεφθεί. Θείο, ανάδοχο και πρώτο πνευματικό πατέρα είχε τον μοναχό της ιεράς μονής Αγίου Παντελεήμονος Αγίου Όρους, ηγούμενο τής ιεράς μονής Κουτλουμουσίου και πρώην μητροπολίτη Πηλουσίου Άμφιλόχιο ( 1902), του οποίου τ όνομα έλαβε, που διακρινόταν για τις ευαγγελικές αρετές του κι ησύχαζε στην πατρίδα του Πάτμο σ ένα ησυχαστήριο με τον αδελφό του ιερομόναχο Νικόδημο. Επίσης στην πνευματική του πορεία τον επηρέασε ό Μικρασιάτης, Αγιορείτης και Ίεροσολυμίτης ησυχαστής και νηπτικός Γέροντας Θεόκτιστος και ό Σάμιος. άριστος Πνευματικός και πνευματικός απόγονος των αυτοεξόριστων ιεροπρεπών Αγιορειτών Κολλυβάδων Μακάριος Αντωνιάδης (1935). Το 1911 επισκέφθηκε ως προσκυνητής τον Άγιον Όρος. συνδέθηκε με Αγιορείτες, ως τον Γέροντα Δανιήλ τον Κατουνακιώτη (1929) και ίσως να έμενε και για πάντα εκεί, καθώς έλεγε, αν δεν ήταν έκρυθμη ή τότε κατάσταση, λόγω του Μακεδονικού Αγώνος.
Αργότερα γνωρίσθηκε και συνδέθηκε με τον αναγεννητή του νεοελληνικού Ορθοδόξου Μοναχισμού, τον άγιο Νεκτάριο, καθώς ωραία γράφει ό ίδιος: «Ένας μόνον διακαής πόθος φλόγιζε την ψυχήν του: να ιδη τον μοναχικόν βίον έξαπλούμενον εις όλον τον ταλαιπωρημένο έθνος ημών, σύμφωνα με τον πνεύμα των Πατέρων μας, διά να δύναται ή Εκκλησία τής Πατρίδος να έξευρίσκη στρατιώτας αφοσιωμένους εις αυτήν και να άντλή την δύναμιν και τον κύρος της από τα προπύργια του Χριστιανισμού, τα μοναστήρια. Αι φιλομόναχοι τάσεις μου οφείλονται κατά τον πλείστον εις τας προτροπάς εκείνου. Ή ίδρυσις τής μονής του εν Αιγίνη είναι ή σφραγίς του πνεύματος του. Ήτο άνθρωπος τής προσευχής και μίαν σκέψιν είχε, να δημιουργήσει κέντρα προσευχής. Ώμίλει περί νοεράς προσευχής, διότι είχε καλλιεργήσει εις τον εαυτόν του τον άνώτερον αυτόν τρόπον τής προσευχής...».
Είναι γεγονός τεκμηριωμένο πώς ό φωτισμένος και χαριτωμένος άγιος Νεκτάριος (+1920) αγαπούσε και βίωνε την αξία του μοναχισμού και οι ευλογημένες σχέσεις του με ιερές μορφές, όπως του οσίου Σάββα του εν Καλύμνω και του μακαρίου Γέροντος Άμφιλοχίου, ως και πολλών ενάρετων Αγιορειτών Γερόντων και άλλων δημιούργησε τη σημαντική άνθιση του μοναχισμού στην Ελλάδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου