Ή πνευματική ζωή είναι ενδιαφέρουσα, επειδή είναι επικίνδυνη. Ανά πάσα στιγμή μπορεί να γίνουν οι έσχατοι πρώτοι, και οι πρώτοι έσχατοι.
Μεγάλοι δεν είναι οι θορυβοποιοί που προβάλλονται ως πνευματικοί ηγέτες ή προφήτες, για να καταπλήξουν και να καταπνίξουν τον κόσμο. Μεγάλοι είναι οι ταπεινοί και «ανύπαρκτοι», πού έχουν δεχθή την παράκλησι του Πνεύματος και αποτελούν την παρηγοριά όλου του κόσμου. Τούς αρκεί ή Χάρις. Και αυτήν εκπέμπουν αενάως, με ακτινοβολία πού τρέφεται ακατάπαυστα από την συντριβή της καρδίας και την αίσθηση πού έχουν ότι μολύνουν τον τόπο με την παρουσία τους. Ενώ αυτοί οι ίδιοι είναι ευλογία για όλη την δημιουργία και όταν ζουν και αφού παρέλθουν, γιατί το Πνεύμα το 'Άγιο δίδει νόημα και λόγο στην παρουσία και την απουσία τους.
Αντίθετα, μόλις πιστέψεις ότι κάτι είσαι στην αρετή ή στην γνώσι, τότε τα χάνεις όλα και γίνεσαι αφορμή μολύνσεως, άσχετα αν νομίζεις εσύ—η και κάποιοι άλλοι— ότι είσαι υπόδειγμα αρετής και ανανεώσεως της πνευματικής ζωής.
Αυτό πού έχουν οι Άγιοι δεν είναι τα ανθρώπινα ταλέντα ή προτερήματα: σοφίας, ρητορικής ή ποιήσεως. Άλλα ότι όλα αυτά τα άγιασαν προσφέροντάς τα στον Θεό. Και δι' αυτών φανερώνεται ή Χάρις πού παρηγορεί και θεώνει τον άνθρωπο.
ΒΙΒΛ. ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ .
ΑΡΧΙΜ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ.
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΙΒΗΡΩΝ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου