ΜΙΑ ΔΥΝΑΤΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΧΑΡΙΤΟΣ ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΔΙΗΓΗΤΑΙ Ο ΆΓΙΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ

Πρόκειται για τον άγιο Ιγνάτιο, που κρύβεται σεμνά πίσω από την ανωνυμία.

Ήμουν αρχάριος, όταν κάποιος γέροντας, με τον όποιο είχα μια ειλικρινή συζήτηση, μου διηγήθηκε τα έξης:

"Από τότε που βρισκόμουνα στον κόσμο, οπού ζούσα με την απλότητα της παλιάς εποχής, της εποχής της ευσέβειας, γνώριζα για την προσευχή του Ιησού. Την ασκούσα και, με τον καιρό, ένιωθα μέσα μου μιαν ασυνήθιστη αλλοίωση και μια παρηγοριά.

Συνέχισα να ασκώ την προσευχή και όταν μπήκα στο μοναστήρι, εφαρμόζοντας όσα διάβαζα στα πατερικά βιβλία και όσα με συμβούλευαν ορισμένοι μοναχοί, πού φαίνεται πώς είχαν κάποια γνώση γι`  αυτήν. Στους μοναχούς εκείνους είδα και τα χαμηλά σκαμνιά για τα οποία κάνει λόγο ό όσιος Γρηγόριος ό Σιναΐτης και τα όποια ήταν όμοια μ' εκείνα πού χρησιμοποιούσαν στη Μολδαβία.

Στις αρχές του αιώνα μας (19ου), αλλά και στα τέλη του περασμένου (18ου), ή νοερά εργασία ανθούσε σε πολλά μοναστήρια ατής Μολδαβίας και ιδιαίτερα στη Μονή του Νεάμτς.

Στην αρχή είχα το διακόνημα του τραπεζάρη. Κάνοντας το διακόνημα μου, ασκούσα και την προσευχή, στην οποία πρόσθετα και ταπεινές σκέψεις, σύμφωνα με τις νουθεσίες των πατέρων. Μια φορά, βάζοντας τα πιάτα με το φαγητό στο τελευταίο τραπέζι, οπού κάθονταν οι δόκιμοι, είπα μέσα μου: 'Δεχτείτε από μένα, δούλοι του Θεού, την ταπεινή τούτη προσφορά!'. Ξάφνου τότε ένιωσα στην καρδιά μου τέτοια παρηγοριά, πού άρχισα να παραπατώ. Ή παρηγοριά αύτη κράτησε πολλές μέρες, σχεδόν ένα μήνα.

"Μια άλλη φορά έτυχε να μπω στο προσφορειό. Δεν ξέρω πώς μου ήρθε και, υπακούοντας σε μιαν εσωτερική παρόρμηση, έβαλα βαθιά μετάνοια στους αδελφούς πού μοχθούσαν εκεί. Και ξαφνικά ή προσευχή άρχισε να ενεργεί μέσα μου τόσο δυνατά, πού αναγκάστηκα να τρέξω στο κελί μου και να πέσω στο κρεβάτι. Γιατί ή ενέργεια της προσευχής είχε σχεδόν παραλύσει όλα μου τα μέλη".

Ό άγιος Δημήτριος του Ροστώφ (28 Οκτωβρίου) βρέθηκε νεκρός σε στάση προσευχής. Μερικές ώρες προτού αναπαυθεί, ήρθε να τον δει ό αγαπημένος του ψάλτης. Και όταν, φεύγοντας, τον αποχαιρετούσε, ό άγιος ιεράρχης του έβαλε βαθιά μετάνοια. Από την καρδιακή του διάθεση ξεχύνονταν τόσο ή ταπείνωση του όσο και ή προσευχή του.

Το κοινόβιο, όπως ήδη είπα, είναι μεγάλο σχολείο εκμαθήσεως των πρώτων σταδίων ατής προσευχής του Ιησού, γιατί δίνει στον αρχάριο αλλεπάλληλες ευκαιρίες για την απόκτηση της ταπεινώσεως. Αυτό μπορεί ό καθένας να το δοκιμάσει εύκολα, και σύντομα θα δει πώς ή υπακοή και ή ταπείνωση επιδρούν στην προσευχή.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΣΚΗΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ  Α  ΑΓΙΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ. ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ ΕΚΔΟΣΕΙΣ.