«Ο
πλούσιος και ο Λάζαρος»
(Σελίμου Β. Παναγιώτου - εκ της ποιητικής κυψέλης
"παραβολική κατήχησις" )
Υπήρξε
άνδρας πλούσιος με δόξες και παλάτια
Στολές
φορούσε ακριβές και λαμπερά διαμάντια.
Γλεντούσε
τη φθαρτή ζωή με συγγενείς και φίλους
Σε
τράπεζες πολυτελείς με φαγητά και οίνους.
Μα
όσος ήταν ο χρυσός τόση κι η αχαριστία
Σε
πάσχοντα δεν έκαμε ποτέ φιλανθρωπία.
Έξωθεν
της οικίας του ένας πτωχός πεσμένος
Περίμενε
τα ψίχουλα να φάει ο πεινασμένος.
Ο
λόγος για το Λάζαρο, πένητα του Κυρίου
Τον
πονεμένο εραστή του επίγειου μαρτυρίου.
Άνθρωπος
με φρικτές πληγές στο ματωμένο σώμα
Που
τα σκυλιά τις έγλυφαν, μα άντεχε ακόμα.
Αν
και πτωχός δεν έπεσε ποτέ στην αμαρτία
Απ’
το Θεό ελάμβανε κρυφή παραμυθία.
Ήρθε
η ώρα του καιρού που οι δύο αποθάναν
Και
ανταμειφθήκαν λοιπόν για όσα εν βίω κάναν.
Αφού
ο Λάζαρος στη γη υπέφερε ο καημένος
Τώρα
σιμά στον Αβραάμ βρίσκεται καθισμένος.
Κι
αφού ο πλούσιος θέλησε ως άσωστος να ζήσει
Εις
την αιώνια κόλαση μέλει να κατοικήσει.
Κι
ενώ βασανιζότανε στου Άδη τα καζάνια
Οι
οφθαλμοί του αίρονται ψηλά στα επουράνια.
Βλέπει
στους κόλπους του Αβραάμ το Λάζαρο να υπάρχει
Και
με φωνή παρακαλεί τον Άγιο Πατριάρχη.
Πλούσιος:
Στείλε Αβραάμ το Λάζαρο με δάχτυλο βρεγμένο
Για
να δροσίσει με νερό κι εμέ τον κολασμένο.
Αβραάμ:
Εσύ παιδί μου γεύθηκες γήινες απολαύσεις
Και
σ’ έκανε ο εγωισμός τον Ουρανό να χάσεις.
Μα ο
Λάζαρος υπέμενε με πόνων καρτερία
Και
δίκαια τώρα χαίρεται Ζωή τη μακαρία.
Ανάμεσα
σ’ εμάς κι εσάς μεγάλο χάσμα είναι
Κάνοντας
ακατόρθωτο τους θέλοντες διαβήναι.
Πλούσιος:
Στείλε τουλάχιστον αυτόν στους πέντε αδελφούς μου
Ν’
αλλάξουν νου και μη γευθούν βασάνους τους δικούς μου.
Αβραάμ:
Έχουν τις ρήσεις προφητών και Μωυσή τα λόγια,
Αν
τα ακούσουν δε ρθουν στου Άδη τα κατώγια.
Πλούσιος:
Ουχί πατέρα Αβραάμ. Μα αν νεκρός μιλήσει
Στο
δρόμο της μετάνοιας αυτούς θα οδηγήσει.
Αβραάμ:
Εάν τα λόγια προφητών και Μωυσή αγνοήσουν
Νεκρό
ακόμη και να δουν δε θα μετανοήσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου