ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΑΔΙΚΙΑ. TI ΕΜΑΘΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΠΑ ΣΤΕΦΑΝΟ. ΙΩΑΝΗΣ ΣΤΟΓΙΑΣ.

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΑΔΙΚΙΑ

Η σκηνή σέ κεντρικό δρόμο μεγαλούπολης. Τυχαία συνάντηση τής Αδικίας με τήν Δικαιοσύνη. Ή Αδικία είναι ντυμένη με τήν τελευταία λέξη τής μόδας. Ή Δικαιοσύνη με ρούχα παλαιά καί φθαρμένα.

Αδικία: Βρέ, βρέ καλώς τήν Δικαιοσύνη. Τί γίνεσαι φιλενάδα. Χρόνια καί ζαμάνια έχουμε να συναντηθούμε. Δικαιοσύνη: Έχεις δίκιο φιλενάδα. Αλλά ξέρεις υποχρεώσεις ... τρέξε έδώ, τρέξε εκεί...

Αδικία: (τήν διακόπτει). Ξέρω, ξέρω αλλά μια πού τώρα βρεθήκαμε, έλα να σε κεράσω κάτι. Λίγο να τά πούμε. Είναι ευκαιρία.

Δικαιοσύνη: Ναι αλλά δίκαια πράγματα. Ό Λογαριασμός στα δύο καί εξίσου. Αδικία: ’Όχι αυτή τη φορά κερνάω εγώ, τήν άλλη φορά εσύ. Δίκαια πράγματα. Αλλά ότι δεις δεν θα μιλήσεις.

(Μπαίνουν στο ρεστοράν τελικά).

Στην είσοδο δύο «μπράβοι» βλέποντας τήν κακομοιριασμένη Δικαιοσύνη είναι έτοιμοι να τήν πετάξουν έξω με τις κλωτσιές. Τήν νομίζουν για ζητιάνα. Αλλά το ύφος καί το βλέμμα της Αδικίας τούς κάνει να οπισθοχωρήσουν. Συμμαζεύονται.

Αφού ήρθε ή παραγγελία καί έφαγαν καί ήπιαν λίγο πριν αναχωρήσουν, ή Αδικία ή οποία εν τω μεταξύ ούτε στιγμή δεν σταμάτησε να βλέπει με μάτι περίεργο τούς πάντες καί τά πάντα (όταν είδε ότι ένας διπλανός πλήρωσε με λίρα, πήρε τά ρέστα του καί έφυγε) λέει ξαφνικά στον γκαρσόν.

Αδικία: Γκαρσόν φέρε μας σέ παρακαλώ τά ρέστα γιατί θέλουμε να φύγουμε. Γκαρσόν: Συγνώμη αλλά δεν με πληρώσατε καλέ κυρία.

’Έγινε έξω φρένων ή Αδικία τότε.

Αδικία: Θα σου δείξω εγώ αφηρημένε. Φωνάζω τώρα την αστυνομία να βγάλει την άκρη εκείνη.

(’Έρχεται ή αστυνομία).

Αστυνομία: Συγγνώμη γιατί μάς καλέσατε;

Αδικία: Έδώ κύριε Αστυνόμε πλήρωσα καί το αρνείται.

Γκαρσόν: Ψεύδεται κύριε Αστυνόμε ή κυρία... δεν με πλήρωσε.

Πηγαίνουν προς το Ταμείο.

Αδικία: Ελάτε μαζί μου κύριε Αστυνόμε. Καί ανοίγει τότε το συρτάρι καί τού δείχνει τη λίρα με τήν οποία πλήρωσε ό προηγούμενος πελάτης!

Γκαρσόν: ’Όχι τέτοια αδικία καί τέτοιο ψέμα Θεέ μου. Πού είσαι Δικαιοσύνη, Γιατί δεν μιλάς! Είναι αμαρτία!

Δικαιοσύνη: (Από δίπλα καί με σιγανή φωνή).

Έδώ είμαι, έδώ είμαι, αλλά έφαγα κι εγώ!

Ή συνενοχή τήν ανάγκαζε σέ σιωπή.

Οι συνένοχοι δεν μιλάνε!

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ.  ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΤΟΓΙΑΣ. ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΘΑΥΜΑ. ΤΙ ΕΜΑΘΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΠΑ ΣΤΕΦΑΝΟ. ΠΗΓΑ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ΚΑΙ ΓΥΡΙΣΑ.