ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΥΛΟΥ ΝΙΚΗΤΑΡΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΩΣ (1912-1999) . ΘΑΝΑΤΟΣ-ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΟΙ

ΘΑΝΑΤΟΣ-ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΟΙ

Για την αντιμετώπιση τού θανάτου

Ή μνήμη θανάτου ήταν παντοτινή έγνοια του γέροντος Παύλου. Συνέχεια τόνιζε σε πνευματικά του παιδιά να ενθυμούνται τό θάνατο καί γι’αυτόν τον τρόπο να αποφεύγουν τη διάπραξη οποιασδήποτε αμαρτίας. Ό θάνατος σύμφωνα μέ την Πατερική διδασκαλία της Εκκλησίας μας, είναι πέρασμα από την γήινη ζωή στη ζωή της αιωνιότητας καί της αφθαρσίας. Ό θάνατος είναι κοίμηση. Καί γιά τον λόγο αυτό καί οι χώροι, όπου θάβονται τά λείψανα των κεκοιμημένων, ονομάζονται κοιμητήρια και όχι νεκροταφεία!

Κάποτε, Όταν ο ηγούμενος της Μονής του Θεολόγου επίσκοπος Τράλλεων κ. Ισίδωρος έφτιαξε τό νέο κοιμητήριο της Μονής, δίπλα ακριβώς στο μοναστήρι, ό γέροντας με χαρά είπε ότι ό πρώτος πού θα τό εγκαινίαζε θα ήταν ο ίδιος, όπως κι έγινε. Ό γέροντας δε φοβόταν τό θάνατο. Φοβόταν μόνο την αμετανοησία εξαιτίας της αμαρτίας ή οποία είναι ικανή να στερήσει από τον άνθρωπο τη σωτηρία.

Στην προοπτική αυτή συνεβούλευε μνήμη θανάτου μέ τακτική καί καθαρή εξομολόγηση. Κατά τις τελευταίες ημέρες του, όταν νοσηλευόταν στο νοσοκομείο Ερυθρός Σταυρός, τον ρώτησαν κάποια πνευματικά του παιδιά, αν έβλεπε τίποτε. Εκείνος απαντούσε καταφατικά ότι βλέπει αγίους καί μαζί τους καί τον αγαπημένο του γέροντα, όσιο Αμφιλόχιο Μακρή τον οποίο συνεκατέλεγε στους οσίους. Για τον γέροντα ό θάνατος ήταν συνάντηση μέ τούς αγίους. Είχε αυτήν την ακράδαντη ελπίδα της κοινής συναντήσεως μετά τών αγίων. Αυτό φυσικά προϋπέθετε την αγνή ζωή του μέ τούς ατελείωτους αγώνες, κόπους καί θυσίες του. Τον φόβο τού θανάτου τον μετέτρεπε ό μακάριος γέροντας σε χαρά κι ελπίδα, σύμφωνα μέ την προσδοκία της Εκκλησίας μας γιά την κοινή Ανάσταση τών κεκοιμημένων καί τη μετοχή αυτών στη ζωή της εν Τριόδι Θεού κοινωνίας. ’Έγραφε σχετικά σε πνευματικά του παιδιά τις ακόλουθες επιστολές:

«Την ώραν του θανάτου πρέπει οπωσδήποτε να φοβώμεθα κι αυτό να μή φεύγει από την σκέψιν μας, διά να μήν άμαρτάνωμεν. Διά τούτο οι Πατέρες πάντοτε είχαν στην σκέψιν των ότι ήσαν θνητοι» .

«Ελαβον τό συλλυπητήριον γράμμα σου καί σ’ εύχαριστώ, πού συμπάσχεις μαζί μας διά τον προσωρινό χωρισμό της αδελφής μου. Όλοι εκεί θα συναντηθούμε- ή παρούσα ζωή είναι αστιγμία τα πάντα καί τούς πάντας «θάνατος διαδέχεται». Μακάριος εκείνος πού καθημερινώς ενθυμείται τον θάνατον»

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΥΛΟΥ ΝΙΚΗΤΑΡΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΩΣ (1912-1999)

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΕΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ 

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΕΤΟΣ 2002