Από μηχανικός στα καράβια, Ιεραπόστολος στο Κονγκό - Μοναχός Κύριλλος Γρηγοριάτης

Κανείς από τους ανθρώπους δεν έχει την δυνατότητα να εξηγήσει πώς έρχεται η κλήση του Θεού για να γίνει κάποιος από εμάς όχι απλά μαθητής του Χριστού αλλά και Απόστολός του και  με ποιες διαδικασίες παίρνει την απόφαση ο άνθρωπος να την δεχτεί. Είναι θαυμαστό γεγονός το πώς λειτουργεί το πνευματικό μυστήριο για το σχέδιο του Θεού στη ζωή του καθενός από εμάς. Γνωρίσαμε τον μοναχό Κύριλλο από την Μονή Γρηγορίου του αγίου Όρους, ο οποίος εδώ και 37 χρόνια διακονεί στο μακρινό Κονγκό στην επαρχία της Κατάγκα κάτω από τον Ισημερινό. Αφοσιωμένος στο έργο της εξωτερικής Ιεραποστολής χτίζει εκκλησίες και σχολεία, διατηρεί φάρμα με πολύ κόπο και μόχθο.  Όλα ξεκίνησαν μας αφηγείται ο ίδιος για τους αναγνώστες της “Ορθόδοξης Αλήθειας” όταν ήταν μαθητής στην πόλη του  Αιγάλεω και συνάντησε στο κατηχητικό τον νεαρό, λαϊκό τότε Γιάννη Ασλανίδη, ο οποίος στη συνέχεια έγινε ιερομόναχος στη μονή Γρηγορίου και έβαλε τα θεμέλια στο ιεραποστολικό κλιμάκιο μιας μικρής περιοχής στο Ζαΐρ τότε, Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό σήμερα.

 Ο μικρός μαθητής γοητεύεται από την προσωπικότητα και το όνειρο του κατηχητή του για την εξωτερική Ιεραποστολή. Ο σπόρος φυτεύτηκε σε καλό χώμα. Ο Απόστολος Διερεμές – το όνομα του μοναχού Κύριλλου- σπουδάζει εφαρμοστής μηχανικός στα πλοία, τελειώνει την στρατιωτική του θητεία, εργάζεται ως ναυτικός εφαρμοστής για δυο χρόνια στη θάλασσα, αλλά δεν χάνει την επαφή με τον κατηχητή του που έχει πια εγκατασταθεί στο Ζαΐρ και εργάζεται πυρετωδώς για την οργάνωση ενός από τα πρώτα Ιεραποστολικά κλιμάκια της Ορθοδοξίας στις τρίτες χώρες στην δεκαετία του 70. Ο πατήρ Κοσμάς Γρηγοριάτης του προτείνει το “Έρχου και ίδε” και ο νεαρός Απόστολος θα τον ακολουθήσει και θα  μείνει εργαζόμενος στην Αφρική για δυο χρόνια ως λαϊκός. Εν συνεχεία θα πάει στο Άγιο Όρος στη μονή Γρηγορίου όπου ο μακαριστός Ηγούμενος της μονής Γρηγορίου Γεώργιος Καψάνης τον καθιστά δόκιμο μοναχό. Ένα χρόνο αργότερα κείρεται μοναχός και ξεκινά για την ιεραποστολική προσπάθεια μιας ολόκληρης ζωής. 

Κοντά στον δάσκαλό του Κοσμά Γρηγοριάτη θα μάθει αξίες της ζωής, την θυσία για τον αδελφό, και πώς να σηκώνει τα μανίκια και ν’ ανεβαίνει στις σκαλωσιές χτίζοντας Εκκλησίες. Τα μέσα πενιχρά, εκείνες τις εποχές ελάχιστοι πιστοί γνώριζαν την ύπαρξη της ιεραποστολής και κατά συνέπεια δεν υπήρχε χρηματική βοήθεια σχεδόν από πουθενά. Έτσι ο παπα–Κοσμάς με τον μοναχό Κύριλλο θα φτιάχνουν οι ίδιοι τα τούβλα για τις πρώτες  Εκκλησιές χτίζοντας  υπαίθριους φούρνους και χρησιμοποιώντας χώμα από τις “Κισουγκούλου”, τις μυρμηγκοφωλιές που σε αυτή την χώρα έχουν την ιδιοτυπία να είναι έξω από την γη, σχηματίζοντας μικρούς λοφίσκους. Δεν είναι οι φωλιές κάτω από την γη, για να μην παρασυρθούν από υπόγεια ρεύματα. Με το χώμα αυτό, ενισχυμένο με το σάλιο των μικρών εντόμων, και την εφευρετικότητα και τις τεχνικές  γνώσεις του πατρός Κοσμά θα ψήνουν τα τούβλα στους αυτοσχέδιους φούρνους. Οι Ιθαγενείς παρακολουθούν έκπληκτοι και χαρούμενοι δυο ρασοφόρους Έλληνες Ορθοδόξους να χτίζουν με τα τούβλα αυτά εκκλησίες, σχολεία, ιατρεία σε κάθε ενορία που δημιουργείται. Τα χρόνια κυλούσαν μέσα στις δυσκολίες: την ελονοσία, τους εμφυλίους, αλλά και την κατήχηση, τις βαπτίσεις, την χαρά από την δημιουργία. Ο πατήρ Κοσμάς το1989 φεύγει ξαφνικά για την άλλη όχθη, θανάσιμα τραυματισμένος από αυτοκινητιστικό ατύχημα.

 Ο π. Κύριλλος απαρηγόρητος στην αρχή, παίρνει κουράγιο από Αυτόν που δίνει παρηγοριά και Ζωή και  δεν εγκαταλείπει τον τόπο αλλά συνεχίζει μέχρι σήμερα, υπό την πνευματική εποπτεία του σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κατάγκας κ. Μελετίου, αγιορείτη από την μονή Γρηγορίου. Με την ευχή του ο μοναχός Κύριλλος ζει στην πόλη Λουμπουμπάσι, έχει χτίσει εκκλησίες, συντηρεί  ένα μικρό ορφανοτροφείο, καθώς  είχαν ξεκινήσει πολλοί να εγκαταλείπουν ορφανά μωρά στα σκουπίδια, λόγω έλλειψης πόρων. Από τη φάρμα που συντηρεί, με λιγοστά ζώα, παράγει γάλα και φτιάχνει ο ίδιος το τυρί που αγοράζουν οι ντόπιοι αλλά και οι περισσότερο εύποροι ξένοι κι έτσι προσπαθεί να παρέχει τροφή και τα απολύτως απαραίτητα για τα ορφανά του μικρού ιδρύματος. Στο πέρασμά του από την Ελλάδα, όταν γράφονται αυτές οι γραμμές μάς μιλά για την κρίση που επηρέασε την οικονομική βοήθεια που κάποτε έστελναν οι Έλληνες στην πολύπαθη Αφρική. 

Καμαρώνει για την Εκκλησία της αγίας Σοφίας και των τριών θυγατέρων της που κοσμεί την περιοχή του Κιπούσι, έργο των χειρών του και ευεργεσία μιας Ελληνίδας. Στην Εκκλησία δίπλα χτίστηκε και ένα μικρό σχολείο.  Όταν χτυπά η καμπάνα μαζεύεται πλήθος πιστών, λειτουργείται και κοινωνά. Προσπαθεί να αποτελειώσει την Εκκλησία του Αγίου Στεφάνου και της Αγίας Αικατερίνης και δυσκολεύεται. Πάλι δεν εγκαταλείπει και προσεύχεται να του δίνει ο Θεός κουράγιο και υγεία γιατί τα 37 χρόνια στο Κονγκό και οι τροπικές ασθένειες  έχουν κλονίσει την τελευταία. Το κουράγιο παραμένει και μ’ ένα μυστικό τρόπο, όπως όλα τα μυστήρια της εν Χριστώ ζωής, ο μοναχός Κύριλλος συνεχίζει την ιεραποστολική πορεία με τον ίδιο απαράλλαχτο ενθουσιασμό των πρώτων νεανικών του χρόνων.

Σοφία Χατζή

Δημοσιεύθηκε στην ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΛΗΘΕΙΑ 17.10.2018