Ο φιλάγιος Ιερέας, πατήρ Ευάγγελος Χαλκίδης (1923-1987).
(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Ένα καλοκαιριάτικο μεσημέρι ο π. Ευάγγελος [ο ευλαβής Ιερέας π. Ευάγγελος Χαλκίδης] ήρθε με το λεωφορείο από την ενορία του στην Θεσσαλονίκη.
Είχε ένα σπιτάκι κοντά στην Παναγία Φανερωμένη, όπου έμεναν οικογενειακώς. Η ζέστη ήταν ανυπόφορη και ο ευλογημένος ιερεύς, κουρασμένος και ιδρωμένος καθώς ήταν, άνοιξε το παράθυρο και ξάπλωσε λίγο να ξεκουραστή.
Καθώς το παράθυρο ήταν ανοιχτό, έμπαινε ο αέρας και ανέμιζε την κουρτίνα. Όπως ήταν σε κατάσταση ημιεγρήγορσης βλέπη να μπαίνη ξαφνικά από το παράθυρο ένα παλληκάρι και του λέει:
– Πάτερ, ήρθα να μείνω εδώ.
Του απαντά τότε ο παπα-Βαγγέλης:
– Βρε, παιδί μου, πού να μείνης εδώ; Το σπίτι είναι μικρό. Έχω έξι παιδιά και δύο εγώ και η παπαδιά, είμαστε οκτώ άτομα. Εμείς δύσκολα χωράμε. Πού να σε βάλω να μείνης;
Το παλληκάρι επανέλαβε:
– Πάτερ, ήρθα να μείνω στο σπίτι σου και θα μείνω.
Εκείνη την ώρα χτύπησε το κουδούνι του σπιτιού. Πήγε και άνοιξε.
Ήταν μία ηλικιωμένη μοναχή κι ένας επίσης ηλικιωμένος ιερέας. Η μοναχή κρατούσε στα χέρια της μία λειψανοθήκη.
Του είπε:
– Πάτερ, εδώ έχουμε το χέρι του αγίου Παντελεήμονος. Το είχαμε στο μοναστήρι μας. Εμείς κάποια μέρα θα πεθάνουμε και το Μοναστήρι θα κλείσει. Έχουμε ακούσει για σένα. Μάθαμε πως αγαπάς πολύ τους Αγίους και φέραμε το χέρι του αγίου Παντελεήμονος να σου το παραδώσουμε για να το φυλάξης.
Τότε ο π. Ευάγγελος κατάλαβε ότι ο νέος που του είχε παρουσιασθή προ ολίγου ήταν ο άγιος Παντελεήμων.
Όταν πήγαινε σε αρρώστους έπαιρνε μαζί του και το Λείψανο του Αγίου Παντελεήμονος για να τους σταυρώνη. Όταν άνοιγε την λειψανοθήκη, τα Λείψανα του ευωδίαζαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου