Με το όνομά του Σχήμα-Αρχιμανδρίτης Αμβρόσιος Μπαλαμπανόφσκι /01/01/1879 - 15/10/1978/ εκάρη μοναχός ένας από τους τελευταίους πρεσβύτερους της Όπτινα, φορέας του πνεύματος της μακαρίας Όπτινας.

 

20 Δεκεμβρίου είναι η ημέρα μνήμης του Αγίου Αμβροσίου του Μεδιολάνου /†397/. Με το όνομά του Σχήμα-Αρχιμανδρίτης Αμβρόσιος Μπαλαμπανόφσκι /01/01/1879 - 15/10/1978/ εκάρη μοναχός ένας από τους τελευταίους πρεσβύτερους της Όπτινα, φορέας του πνεύματος της μακαρίας Όπτινας.

Ήταν γνωστός πολύ πέρα ​​από τα σύνορα της γης Kaluga, και πιστοί από όλη τη Ρωσία συνέρρεαν στον ιερέα για βοήθεια, συμβουλές και παρηγοριά.

Ο πατέρας Αμβρόσιος διέθετε τα χαρίσματα της διόρασης, της θεραπείας πνευματικών και σωματικών παθήσεων, συχνά στην εξομολόγηση ο ίδιος υπενθύμιζε στους μετανοούντες ξεχασμένες αμαρτίες.

Ο γέροντας ίδρυσε ένα μυστικό μοναστήρι στον κόσμο: με την ευλογία δύο Πατριαρχών, της Μόσχας και της Ιερουσαλήμ, έκανε περισσότερα από 800 πνευματικά παιδιά . Οι περισσότερες από αυτές ήταν γυναίκες.

Στην ηγεσία του ποιμνίου κράτησε μέτριο δρόμο: δεν ευλογούσε για υπερβολικά πνευματικά κατορθώματα, αλλά ταυτόχρονα κατήγγειλε τους αμελείς, μετά από κάθε ομολογία μιλούσε για την ανάγκη διόρθωσης. Ζούσε πολύ απλά, ήταν παιδικά ήπιος και έμπιστος στην αντιμετώπιση των ανθρώπων.

Η απλότητα, η πραότητα και η ταπεινοφροσύνη τράβηξαν τους πάντες στον γέροντα. Τις γιορτές το σπίτι του ήταν πάντα γεμάτο. Μέχρι και 100 άτομα μαζεύτηκαν για φαγητό. Υπήρχαν πάντα άγιοι ανόητοι εδώ, και μορφωμένοι και απλοί άνθρωποι τον λάτρευαν.

Κοιμόταν λίγο. Το βράδυ προσευχόταν, γονατιστός μπροστά στις εικόνες, για όλους όσοι έρχονταν κοντά του, για όλο τον κόσμο. «Πρέπει να προσευχόμαστε για όλο τον κόσμο», είπε, πηγαίνοντας στο κελί του, θυμούνται τα πνευματικά του παιδιά.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, τα πόδια του πρήστηκαν, ήταν μαύρα, δεν ένιωθαν ζεστασιά - τα χρόνια που πέρασε στη φυλακή για την πίστη του Χριστού επηρέασαν ...

Αγαπημένα παιδιά έφτιαξαν ένα ξύλινο καρότσι με τα χέρια τους και τον μετέφεραν στην λειτουργία.  Οπατέρας Αμβρόσιος δεν παραπονέθηκε ποτέ, είπε μόνο: «Ό,τι έδωσε ο Κύριος είναι όλο δικό μου». 

Πριν από το θάνατό του εξομολογουσε τα πνευματικά του παιδιά στην επαρχία του Σεραφείμ του Σάρωφ. Και λίγα λεπτά πριν αναχωρήσει η ψυχή του στον Κύριο, είπε: «Εδώ, ήρθαν ο μπαμπάς και η μαμά. μέλισσες. Τι γλυκό μέλι. Και πάλι: «Ελάτε σε μένα σαν  να είμαι ζωντανός άνθρωπος. Και όλα τα αιτήματά σας θα εισακουστούν, και θα σας βοηθήσω σε όλα.