Έχω μια ηλικιωμένη κυρία στην Εκκλησία, τη Μαρία, που κάθεται πολλή ώρα και προσεύχεται σε κάθε εικόνα. Έχει πολλά να πει. Μίλα σε κάθε άγιο. Μερικές φορές, όταν βγαίνω από το ιερό για να επισκεφτώ τον ναό μπερδεύομαι από ένα άγαλμα μπροστά στην εικόνα, πρέπει να τριγυρνάει μουρμουρίζει περισσότερο στα άσπρα γένια μου.
Πέρυσι τη ρώτησα: μάνα, τι ψιθυρίζεις σε κάθε εικόνα;
Λέει η γριά: πάτερ, κάθε άγιος μιλάει αν έχεις καλά αυτιά. Άλλος σε επιπλήττει, άλλος σε κοιτάει άλλος χαίρεται, άλλος σε διδάσκει. Διασταυρώθηκα με την πνευματική οξύτητα του γήρατος.
Κάποια στιγμή αναστενάζει. Πατέρα, τριάντα περίπου χρόνια έχω έναν αμβλύ πόνο στο κεφάλι μου, σαν να βρυχάται, σαν καμπάνα που αντηχεί. Πήγα στους γιατρούς, μου έκαναν ηλεκτροεγκεφαλογράφημα, όλα καλά, ναι αυτό το κουδούνι δεν σταματά ποτέ.
Τηε λέω: έλα εδώ, στον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσο. Παίρνω το καπέλο, της βγάζω το μαντήλι και βάζω το καπέλο στο κεφάλι τηςε. Μετά λέω περίπου πέντε προσευχές για υγεία, τις οποίες γνωρίζω από τον πατέρα και τον παππού μου.
Στο τέλος λέω την προσευχή «Η χάρη του Κυρίου και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού...». Τό κεφάλι αρχίζει να τρέμει σαν καλάμι. Παίρνω το σκουφάκι του αγίου. Όλο του το πρόσωπο είναι γεμάτο δάκρυα. Πατέρα, για δεκαετίες δεν έχω νιώσει πόσο υπέροχη, πόσο θεϊκή είναι η απόλυτη σιωπή. Δεν ακούω πια αυτόν τον βρυχηθμό. Από τότε δεν είχε ποτέ πονοκέφαλο.
Σε ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου, Άγιε Γιάννη! Προσευχηθείτε και για εμάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου