Αύριο το περιστατικό με την Χαναναία......
Ένας ''διαφορετικός'' Χριστός
μας παρουσιάζεται.....
Δεν είναι ο γλυκός, ο παρηγορητής......
Με μια αγκαλιά κλειστή....
Μας αποκαλύπτεται
κείνη η μελανή περίοδος της Θεοεγκατάλειψης
της οποίας την πίκρα
δεν υπάρχουν χείλη ανθρώπινα
που να μην την έχουν γευθεί
(κάποια δε και με το παραπάνω)......
Να χτυπάς την θύρα του ελέους Του(Θεού)
και όχι απλά να μην σου ανοίγει
αλλά να σε διώχνει κιόλας…..
Είναι κείνο το σταυροδρόμι της ζωή σου
που κυριολεκτικά νιώθεις
την μοναξιά του Σταυρού….
Και πονάει τούτη η εγκατάλειψη
διότι δεν είναι ότι φεύγει,
όχι……δεν απομακρύνεται
Τον νοιώθεις να είναι εκεί
αλλά να μη σε βοηθά….
Σου έρχεται να Τον ρωτήσεις:
«Μεγάλε τι τρέχει με την πάρτη Σου;
θα βοηθήσεις ή απλά θα κοιτάς
που βασανίζομαι;»
Τι μας θυμίζει αυτό;
Θυμάσαι..... είναι όπως τότε
που πήρε τα χέρια της από πάνω σου
η γλυκιά μανούλα
για να πάψεις να μπουσουλάς
και να μάθεις να περπατάς…..
Δεν σου άρεσε,
σε κανέναν δεν άρεσε…..
Πώς να ξεχάσεις όμως
κι απ’ την άλλη την εικόνα της
να σε περιμένει από μακριά
με την αγκαλιά της ανοιχτή
με την λαχτάρα της προσμονής
ζωγραφισμένη στα μάτια….
και συ πόση χαρά κι ικανοποίηση
ένοιωσες σαν έτρεξες μόνος σου
δειλά- δειλά
(πέφτοντας κι κάμποσες φόρες στην διαδρομή)
και κατάφερες να χωθείς στην αγκαλιάς της….
Είναι όπως τότε που ένα ασκητής
πέρναγε μεγάλο λούκι
απ’ τους πειρασμούς και τις δοκιμασίες
κι έφτασε ο άνθρωπος στα όρια του……
Και εκεί, στο ‘’δι’ευχών’’ των αντοχών του
βλέπει την ιλαρή μορφή του Χριστού
και Του λέει έτσι με παράπονο
«Που ήσουν Χριστέ μου τόσο καιρό;
τα έχω δει όλα(--> δική μου ερμηνεία😁 )»
Και Εκείνος του απαντά αφοπλιστικά
«Εδώ ήμουν πάντα παιδί μου… κοντά σου
και σε καμάρωνα που αγωνιζόσουν»
Πόση σοφία Θεέ μου
κρύβεται επιμελώς
μέσα στο σχέδιο της αγάπης Σου…..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου