Κάπου γύρω στα 16 μου, ο Θεός γέμισε την καρδιά μου με τόσο μεγάλη αγάπη που η καρδιά μου δεν αναζητούσε πια τίποτα από τον κόσμο. Κέρδιζε στην ψυχή μου, φέρνοντας μαζί Του το άρωμα της αιωνιότητας.
Η αγάπη μου παίρνει αυτό το όνομα: Ιησούς Χριστός. Είχα γραμμένο το όνομά Του στην καρδιά μου και με τη σειρά μου το έγραφα παντού: στο θρανίο στο σχολείο, στα τετράδιά μου. Είχε ραντίσει την αιωνιότητα στην καρδιά μου, απαλά και ευχάριστα.
Αλλά μια μέρα ξύπνησα χωρίς Αυτόν και δεν καταλάβαινα γιατί. Τίποτα δεν μπορούσε να με ικανοποιήσει και να με κάνει ευτυχισμένη! Συχνά έκλαιγα, παρακαλώντας Τον να επιστρέψει. Αλλά είχε φύγει και μου άφησε τη μυρωδιά της αιωνιότητάς Του. Έτσι άρχι σεσα να αναζητώ Εκείνον που με κατέκτησε.
Το έψαξα στην Εκκλησία, αλλά μου φαινόταν τότε τιμωρητικό και σκληρό! Μπήκα στον πειρασμό να Τον αναζητήσω και στην προτεσταντική εκδοχή, στις αιρέσεις, γιατί εκεί όλοι ήταν ευχαριστημένοι, αλλά δεν Τον βρήκα ούτε εκεί...
Κατάλαβα τη χαρά και τον ενθουσιασμό τους να συναντήσουν τον Ιησού, αλλά πώς θα μπορούσαν να μην Τον χάσουν; Την απάντηση την βρήκα αργότερα, στο «Journalul Fericirii» του Nicolae Steinhardt. Αλλά ακόμα κι αν μου άρεσε ο Steinhardt, δεν μπορούσα να καταλάβω πώς ένας τόσο έξυπνος όσο αυτός έγινε «Ορθόδοξος»;!
Τα χρόνια πέρασαν και άρχισα να Τον αναζητώ στην ψυχολογία, τη βιοενέργεια, τον εσωτερισμό, τη ραβδοσκοπία, το ρέικι και σε κάθε είδους θεραπευτές, δασκάλους, γκουρού εκπαιδευμένους και μυημένους στις ανατολίτικες τεχνικές και στην «εργασία με ενέργεια». Πολλές φορές απογοητεύτηκα από αυτούς, από τη διαφορά μεταξύ αυτού που έλεγαν και αυτού που έκαναν, αναζητώντας συχνά τη δύναμη και το οικονομικό κομμάτι.
Το New Age ήταν πιο ελκυστικό από όλα μαζί. Βιβλία των Neale Donald Walsch, Paul Ferrini, Doreen Virtue και πολλών άλλων στο ίδιο στυλ με κέρδισαν. Κάποια έχουν γίνει μια νέα Βίβλος για μένα. Σε αυτά ο Θεός φαινόταν κοντά στους ανθρώπους, όντας κάπου μέσα μας.
Σου έδινε όλη την ελευθερία του κόσμου στο όνομα της άνευ όρων αγάπης. Η «αγάπη χωρίς όρους» φαινόταν να είναι το κλειδί και η λύση σε όλα τα προβλήματα και το μόνο εργαλείο με το οποίο οι άνθρωποι μπορούν να εξελιχθούν από την τρισδιάστατη διάσταση στην 5D διάσταση, μέσω της ίδιας της ανάληψης, παρακάμπτοντας τον θάνατο.
Βασικά, έπρεπε να αφεθούμε να καθοδηγούμαστε από τις οντότητες από τον «αστρικό» ή τον «υψηλότερο παράδεισο» που διοχέτευαν μηνύματα μέσω διαφόρων μέσων για να προετοιμάσουν εμάς, αλλά και τον πλανήτη, για ανάληψη σε 5D.
Τα περισσότερα βιβλία κινήτρων, θετικά, νόμος της έλξης, νόμος της αντήχησης, θεραπεία αγγέλων και αγάπης, αρμονία, ισορροπία, τεχνικές ειρήνης γράφτηκαν από αυτά τα μέσα που έλαβαν μηνύματα από οντότητες.
Είπαν ότι ήταν άγγελοι, αρχάγγελοι, αναληφθέντες δάσκαλοι, εξωγήινοι, βιβλικές μορφές, ακόμη και ο Ιησούς και η Μητέρα του Θεού. Όλα τα μηνύματά τους προωθούσαν την άνευ όρων αγάπη, τη συγχώρεση και ότι είμαστε όλοι ένα.
Μας έμαθαν να αναλαμβάνουμε την ευθύνη των πράξεών μας, να σκεφτόμαστε θετικά, να απελευθερώνουμε την αρνητικότητα και το σκοτάδι από εμάς, να αποδεχόμαστε τον εαυτό μας, να αγαπάμε τους πάντες άνευ όρων γιατί μόνο έτσι θα αυξήσουμε τη δόνηση μας για να προχωρήσουμε σε 5D...
Θεώρησαν αυτή τη στιγμή της μετάβασης σε 5D την πολύ αποκαλυπτική στιγμή της Βίβλου. Όλα τα μηνύματά τους βρίσκονται σε ταινίες, σε βιβλία, στην τέχνη, στην επιστήμη, σε όλα όσα αναπνέουμε τώρα. Η Νέα Εποχή είναι ένα ρεύμα, ένα πνεύμα που αναπνέουμε όλοι. Αλλά ποτέ δεν συνειδητοποιείς ότι είσαι σε αυτό το πνεύμα. Ακόμη και εμείς δεν συσχετιζόμαστε με αυτό το όνομα: New Age...
Ονομάσαμε τους εαυτούς μας οι νέοι δάσκαλοι της «Χριστικής Συνείδησης» ή της νέας ενέργειας που ρέει στη Γη. Μαζευόμασταν σε ομάδες και στέλναμε αγάπη και φως στη γη. Μετά από κάθε μήνυμα που λαμβάναμε από τις οντότητες γεμίζαμε όλοι με ειρήνη, χαρά και αρμονία.
Δεν είχα πια αρνητικές σκέψεις, φόβους, ανησυχίες, θλίψη, πόνο. Όλα πήγαιναν καλά στη σχέση μου με τον εαυτό μου και τους γύρω μου. Ήταν σαν το Σύμπαν να μου έφερνε τα πάντα, χωρίς να κάνω τίποτα... απλά να δημιουργώ με το μυαλό μου και να προσελκύω τα καλύτερα του Σύμπαντος για μένα.
Ο διοχετευμένος νόμος της έλξης φαινόταν να λειτουργεί! Ζούσα μια αγάπη παρόμοια με την πρώτη μου αγάπη, τον Ιησού. Σκέφτηκα ότι είναι η σειρά μας να γίνουμε τέλειοι σαν Εκείνον, να εφαρμόσουμε τη «συνείδηση του Χριστού», που κάποτε φυτεύτηκε από Αυτόν.
Σε 4 χρόνια πειραματίστηκα στο τρέξιμο, ανυπόμονα να βρω το τέλος του μονοπατιού, τις τεχνικές επούλωσης, απελευθέρωσης, διοχέτευσης, αυτόματης γραφής. Το βράδυ είχαμε αστρικές επεμβάσεις των οντοτήτων. Σκεφτόμουν πόσο εύκολο είναι να είμαστε ευτυχισμένοι, πώς είναι η Βασιλεία των Ουρανών μέσα μας... όταν, μετά από μια νύχτα, ξύπνησα στο κενό.
Ξαφνικά όλα χάθηκαν στη συνείδησή μου: φως, αγάπη, χαρά, οντότητες. Έφτασα στο τέλος αυτού του δρόμου γεμάτου «αγάπη και φως», βιώνοντας την ολοκληρωτική συγχώνευση με τον εαυτό μου και το τίποτα, βιώνοντας στη συνείδηση το κενό, το τίποτα, αυτό που οι Ανατολίτες αποκαλούν «Νιρβάνα».
Ήμουν τα πάντα και τίποτα, ένας μοναχικός και ανίσχυρος θεός, γιατί στο τέλος δεν μπορούσα να εκδηλώσω τίποτα από τη θεότητα. Έπλευσα σε αυτή τη μη δονητική κατάσταση, σε αυτή τη σκοτεινή μήτρα, για περίπου 4 χρόνια. Είχα ακόμα μια ωραία διαίσθηση ότι θα ξαναγεννιόμουν και θα έβλεπα το φως, τη χαρά. Αλλά όχι!
Δεν ήθελα να είναι αυτοί που είχα ήδη βιώσει, γιατί πλέον ήξερα ότι ήταν ψευδαισθήσεις. Δεν ήθελα πια τη λαμπρή δημιουργία που οδήγησε στο κενό, στο θάνατο! Ήθελα τη Ζωντανή Ζωή! Λαχταρούσα μια Ζωντανή δημιουργία διαφορετική από αυτή του εαυτού που είχα βιώσει πλήρως! Όμορφο, τίποτα να πω! Ανυψωτικό, αλλά φέρνει κενό, τίποτα και θάνατο.
Είναι βαρετό να είσαι θεός μόνο μαζί σου! Πώς όμως να ξεφύγεις από κάτι που δεν έχει διέξοδο; Έχοντας φτάσει στο τέλος της υπομονής μου, προσευχήθηκα (στη Νέα Εποχή επιλέγει κανείς συνειδητά και επικαλείται οντότητες, δεν προσεύχεται, στην καλύτερη περίπτωση διαλογίζεται). Δεν είχα προσευχηθεί για πολύ καιρό...
«Θεέ μου, μου λείπει το φως, η αγάπη, η δόνηση, η Ζωντανή δημιουργία! Πρέπει να υπάρχει ένα κλειδί για να με βγάλει από εδώ! Πες μου ότι υπάρχει Ζωή Ζωή και όχι ολόγραμμα! Γιατί όλο το φως και η αγάπη που άγγιξε ο εαυτός μου αποδείχτηκε άδεια και τίποτα!».
Και το κλειδί ήρθε εύκολα και ομαλά, από μακριά και όμως κοντά, από μέσα μου, ευγενικό, ταπεινό, μιλώντας τη γλώσσα μου, αλλά και τη δική του, και με ψάρεψε από το πουθενά. Ήταν ο Ποιμένας που αναζητούσε τα πρόβατά Του. Ήταν ο Ιησούς Χριστός! Ήταν ο πραγματικός Θεός! Η καρδιά μου μαλάκωσε με τη φωνή Του και δάκρυα άρχισαν να κυλούν στα μάγουλά μου, αναγνωρίζοντας πλήρως μέσα Του την Οδό, την Αλήθεια και τη Ζωή, αλλά και τον Θεό ως Πρόσωπο:
"Είμαι αυτό που είμαι." Ω Θεέ μου! Πόσο περήφανος θα μπορούσα να είμαι που σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να σώσω τον εαυτό μου;! Τώρα ξέρω! Χωρίς Εσένα βυθιζόμουν στο τίποτα και στον αιώνιο θάνατο. Ξαφνικά, ολόκληρη η Νέα Εποχή μου φάνηκε η πιο παραμυθένια ψεύτικη που υπήρξε ποτέ. Ένα σιροπιαστό και γλυκό ολόγραμμα!
Και έκλαιγα μαζί και χαιρόμουν.
Όπου κι αν κινήθηκα στην Εκκλησία, αυτά τα μάτια με έψαχναν. και τα δάχτυλά του ήταν λεπτά, σαν του Αγίου, και το ανάστημά του ήταν λεπτό και περίπου 2 μ. Βγαίνοντας από την Εκκλησία, ηρέμησα από το κλάμα, αλλά η χαρά παρέμενε. Τότε ήξερα ότι μέσα από αυτά τα μάτια με κοιτούσε η ίδια η Αλήθεια και η κραυγή μου ήταν η κραυγή της Αλήθειας.
Βγήκε και ο καλόγερος. Είδα ότι ήταν μεσαίου ύψους, ξανθός, με γαλανά μάτια. Κατάλαβα ξεκάθαρα τι μου συνέβη μόνο στο σπίτι! Άνοιξα το βιβλίο που έλαβα με τον βίο του Αγίου και κοίταξα την εικόνα μέσα! Τα ίδια μαύρα μάτια, το ίδιο ψηλό ανάστημα από την Εκκλησία! Και σε εκείνο το σημείο έγραφε: «Ο Άγιος Εφραίμ ήταν ψηλός και αδύνατος... ήταν πάνω από 1,90 μ. και είχε μαύρα μάτια!».
Τότε άρχισα να κλαίω, θαυμάζοντας το έλεος του Θεού για μένα, έναν αμαρτωλό. Αναγνώρισα την Αλήθεια στους Αγίους και μόνο στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Με το κλάμα! Η Κραυγή της Αλήθειας και της Μετάνοιας. Η κραυγή του Πνεύματος μέσα μου. Από τότε, μόνο στην Ορθόδοξη Εκκλησία νιώθω σαν στο σπίτι μου και ξέρω ότι ο Θεός είναι εδώ.
Η ψυχή μου αναπαύεται στην αφθονία των μυστηρίων της Εκκλησίας. Και άρχισα να πηγαίνω στις Λειτουργίες και τέτοια χαρά με γέμισε. Δεν καταλάβαινα κανένα από αυτά, αλλά ένιωθα ότι βίωνα κάτι μυστηριώδες και ζωντανό, ακόμα κι αν δεν ήξερα τι. Άρχισα να απορρίπτω το παρελθόν, κατανοώντας ότι ο δρόμος της Αλήθειας φωτίζεται από τον Κύριο μόνο μέσω των Αγίων και της Εκκλησίας Του, της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Το New Age είναι ένα στιφάδο με όμορφα άρωμα και καρυκευμένο με στοιχεία από τον Βουδισμό, τον Μπαχάι, τον Ινδουισμό, τον Χριστιανισμό, τον Πανθεϊσμό, τον Σουφισμό, τον Σαμανισμό, τη φυσική και την κβαντική βιολογία, τη ραβδοσκοπία, την ψυχολογία και την παραψυχολογία, εναλλακτικές θεραπείες από όλες τις γωνιές του κόσμου.
Έρχεται με τις πιο όμορφες μάσκες: αγάπη, φως, ειρήνη, αρμονία, αποδοχή, εξέλιξη, να μας ψιθυρίζει ότι είμαστε ξεχωριστοί, θεοί, ότι μπορούμε να θεραπεύσουμε και να απελευθερώσουμε τον εαυτό μας δουλεύοντας με ενέργειες, μέσα από την προσωπική ανάπτυξη, την αγάπη για τον εαυτό μας, ανοχή και παρεξηγημένη αποδοχή, μέσω οτιδήποτε άλλο εκτός από τον Θεό, στην Εκκλησία Του.
Μου ήταν δύσκολο και είναι ακόμα! Όταν άλλαξα την εστίασή μου από τον εαυτό μου στον Χριστό, ο κόσμος μου αναποδογύρισε. Η συνείδηση μουδιασμένη από την αγάπη του εαυτού είχε ξεπαγώσει και όλα έμοιαζαν να πονούν.
Ήμουν όλος σαν ανοιχτή πληγή και η συνείδηση των αμαρτιών μου με έκαιγε. Ήταν πολύ οδυνηρό να αρχίσω να βλέπω τις αμαρτίες μου. Ότι δεν είμαι τίποτα, το ήξερα! Αλλά ότι είμαι σε αυτό το τίποτα γεμάτο με όλες τις αμαρτίες, αυτό είναι πόνος και ανικανότητα μαζί!
Ένα είναι η αδυναμία του τίποτα και άλλο η αδυναμία που νιώθεις μπροστά στα πάθη που γεμίζουν το τίποτα σου. Ήταν πολύ οδυνηρό να αρχίσω να βλέπω τις αμαρτίες μου. Έτσι άρχισα να βιώνω την κόλαση της ανικανότητάς μου. Ο Χριστός όμως με περίμενε στην κόλαση, πράος, ελεήμων και υπομονετικός. Η μετάνοια έφερε μια χαρά που δεν μου άξιζε ποτέ. Δόξα στον Χριστό!
Με τον καιρό, με ανάπαυσε μέσω των Αγίων Του, μέσω του πνευματικού πατέρα, μέσω των Μυστηρίων της Ορθόδοξης Εκκλησίας, των μοναδικών που κρατούν το κλειδί της αθανασίας και της θεραπείας της ψυχής και του σώματος στην αιωνιότητα.
☦️ Anca Todirică ☦️
📖 Περιοδικό "Λόγια στους νέους"
(Μονή Πούτνα, αρ. XI/2018, σελ. 78-80)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου