Εκείνα τα χρόνια ο ρουμάνος πατριάρχης Ιουστινιανός επιθυμούσε να ενισχύσει τη μοναστική ζωή
και μια από τις μεθόδους τις οποίες χρησιμοποίησε
ήταν η αναμόρφωση της γενικότερης θρησκευτικής
παιδείας των μοναχών. Για τον σκοπό αυτό ιδρύθηκαν
μοναστικές σχολές και θεολογικά σεμινάρια, σε μέρη
μάλιστα όπως το Νεάμτς, η Αγάπια, η Πλουμπουίτα
και το Χουρέζι, που ήταν τόποι άνθισης του μοναχισμού. Ο βασικός λόγος της ίδρυσής τους ήταν η
ανάγκη συμμόρφωσης με τους νέους κανονισμούς
του Υπουργείου Παιδείας, οι οποίοι είχαν ισχύ και
στις ορθόδοξες εκκλησίες και μέσω των οποίων προβλεπόταν η απαγόρευση της κουράς σε όσους αδυνατούσαν να παρουσιάσουν τουλάχιστον ένα ενδεικτικό της πρώτης γυμνασίου ή έστω ένα τίτλο αποφοίτησης από ένα σεμινάριο.
Μετά τη χειροτονία του ο π. Αρσένιος ορίστηκε πνευματικός σε ένα από αυτά τα σεμινάρια στο
Νεάμτς, αυτό του «Αγίου Νικοδήμου». Ο π. Αρσένιος λειτουργούσε στο παρεκκλήσι του ιδρύματος,
έκανε δουλειά ως πνευματικός, ενώ παράλληλα
δίδασκε Ιστορία του Μοναχισμού και Ηθική:
Είχα πολλά πόστα εκεί, κυρίως όμως ασχολιόμουν με τη λειτουργία. Μια φορά έδειχνα στους
μαθητές μου, τους αυριανούς ιερείς, τι ακριβώς να
κάνουν κατά την προετοιμασία των Τιμίων Δώρων.
Με μια πατάτα ως υπόδειγμα τους έδειχνα πως λειτουργούμε στην Ιερά Πρόθεση: έτσι κόβουμε, έτσι
ψάλλουμε κ.λπ. Είχα 35 διακόνους μαθητές. Και μπροστά στην Ωραία Πύλη τους μιλούσα για τα Τίμια Δώρα, τα οποία μπορεί να εμφανιστούν κατά
την προετοιμασία ως σώμα και ως βρέφος. Γιατί
έτσι μας το λέει το Λειτουργικό: «Αν κατόπιν του
καθαγιασμού του άρτου και του οίνου συμβεί
κάποιο θαύμα, αν δηλαδή ο άρτος λάβει μορφή
σώματος ή βρέφους και ο οίνος μορφή αίματος και
παραμείνουν σε αυτή την τους μορφή, ο ιερέας δεν
τρέπει επ' ουδενί λόγω να τελέσει με αυτά τη θεία
Κοινωνία, επειδή αυτά δεν θεωρούνται σώμα και
αίμα Χριστού, αλλά θαύμα που το στέλνει ο Θεός
είτε για να διδάξει τους απίστους ή για κάποιο άλλο
σκοπό». Ο διάκονος που συλλειτουργούσε μαζί μου
και ήταν έτοιμος να γευτεί τα προσκομιζόμενα
ώρα, σκεφτόταν: «Δεν μπορεί να είναι ακριβώς
όπως τα λέει ο π. Αρσένιος». Και άνοιξε το στόμα
του, αλλά, αντί για οίνο και άρτο, το στόμα του γέμισε αίμα και σάρκα. Έπεσε καταγής και μαζί του
έπεσε στο πάτωμα και το Ιερό Ποτήριο. Εγώ βρισκόμουν σε απόσταση ενός μέτρου από την Προσκομιδή. Τον πλησίασα και τον επέπληξα και τα δώρα
αμέσως επέστρεψαν στη μορφή οίνου και άρτου.
Είχε αμφιβολίες ο διάκονος. Δεν ζούσε με βάση την
πίστη. Μα τότε για ποιο λόγο επιδίωκε την ιεροσύνη;»Τέτοιο θάμα στη ζωή μου αντίκρισα μόνο
άλλη μια φορά στη Μονή Σιχαστρία, μας εξομολογείται ο Γέροντας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου