"Ήταν τόσο όμορφος και ψηλός και τόσο εμφανίσιμος και πάντα με πουκάμισο και γραβάτα που όλοι τον θαύμαζαν. Και ήταν τόσο ευγενικός".
Είχα έναν συνάδελφο στη φυλακή, τον Ιωάννη Ιανολίδη. Έχετε ακούσει για αυτόν, ότι έγραψε και βιβλίο. Μετά την απελευθέρωσή του, μια ωραία μέρα, έστειλε μήνυμα σε εμένα και στον πατέρα Γκριγκόρε Μπάμπους να πάμε να τον δούμε. Τον είδα στο σπίτι. Ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι, τυλιγμένος με μια κουβέρτα, ήσυχος, γαλήνιος όπως πάντα. Είχα δύο καρέκλες δίπλα στο κρεβάτι του και μου λέει: Σε κάλεσα για να σε αποχαιρετήσω, γιατί η διάγνωσή μου είναι καρκίνος σε τελικό στάδιο και πρόκειται να απομακρυνθώ. Θέλω να μιλήσουμε πριν χωρίσουμε. Δεν σας κάλεσα εδώ για θρησκευτική λειτουργία. Είμαι έτοιμος να φύγω. Σε πήρα τηλέφωνο να σε ρωτήσω ένα πράγμα. Μοναχοί και ιερείς, προσευχηθείτε για μένα! Αν προσεύχεσαι, θα νιώθω τη δόνηση της προσευχής σου όπου κι αν βρίσκομαι, αλλά αν με ξεχάσεις, θα νιώθω όλο και πιο μόνος εκεί.
- Βαρθολομαίος Ανανίας Επίσκοπος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου