ΠΕΡΙ ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΥ
ΣΥΝΕΧΕΙΑ.
Θα σκάσω αν δεν επανέλθω στο θέμα του εθελοντισμού όσον αφορά τους πατριώτες μου.
Έρχονται εδώ διάφορες και διάφοροι που λένε :
Αχ… τα πανάγια προσκυνήματα!
Αχ.. φυλάτε Θερμοπύλες και να το δάκρυ κορόμηλο και να οι αναστεναγμοί..
Αχ… να σας βοηθήσουμε ( και μη τον είδατε εν τω μεταξύ). Και δεν μιλώ για τους προσκυνητές που έρχονται για πέντε ημέρες και πρέπει να βγάλουν το προπληρωμένο προγραμμα. Όχι.
Μιλώ για τις/ τους θεούσους που έχουν ήδη πάει
372 φορές στον άγιο Νεκταριο και άλλες 522 στην Τήνο κλπ και που αισθάνονται πως έχουν πιάσει από τα μαλλιά την ορθοδοξία.
Κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας αν νομίζουμε ότι απορρίπτοντας τον εθελοντισμό ως δήθεμου δυτικόφερτο, δεν πρέπει να βοηθάμε όπου χρειάζεται. Τότε ας το βαφτίσουμε απλά αγάπη προς τον πλησίον.
( αν αυτό είναι το πρόβλημα). Εγώ πάντως βλέπω πως δεν ασκούμε ούτε το ένα, ούτε το άλλο! Δώδεκα χρόνια που βρίσκομαι εδώ, έχω συναντήσει μια δυο φωτεινές εξαιρέσεις.
Συνήθως από άλλες χώρες προερχόμενοι είναι αυτοί που με στήριξαν. Πολλοί όχι ορθόδοξοι,πολλοί ούτε καν χριστιανοί.
Αν σκεφθεί κανείς πως τα τελευταία δυο χρόνια έφυγαν από τη ζωή δέκα Αγιοταφίτες και ήρθε ένας μόνο, καταλαβαίνετε πού οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια. Και μη μου αρχίσετε :
Αχ και βαχ, ο Θεός πάντα κάνει το θαύμα του, γιατί θα γίνει χαμός. Να πάμε όλοι δηλαδή για ύπνο για να μπορέσει να κάνει ο Θεός το θαύμα;
Έλεος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου