Τα παλιά χρόνια, οι άνθρωποι επισκεπτόταν ο ένας τον άλλον πιο συχνά. Δεν τόνισαν ότι είχαν βαμμένα σπίτια, δεν είχαν συμπλέγματα κατωτερότητας σε σχέση με αυτούς που είχαν μεγαλύτερα και πιο όμορφα διακοσμημένα σπίτια... Δεν συγκρίθηκαν πραγματικά μεταξύ τους, γνώριζαν το γεγονός ότι ο κάθε άνθρωπος είχε όσα περισσότερα μπορούσε, ότι το καθένα είχε τις προτεραιότητές του και την πορεία του. Ήταν γνωστό τι θυσίες έκανε ο καθένας και για τι. Τα προσωπικά αντικείμενα δεν ήταν μέτρο της αξίας ενός άνδρα.
Στους ανθρώπους άρεσε να επισκέπτονται ο ένας τον άλλον και όσοι είχαν μοντέρνα σπίτια δεν στραβοπατούσαν όταν πήγαιναν στο μικροσκοπικό και στενό διαμέρισμα ενός φίλου, αντιθέτως, απολάμβαναν ο ένας τον άλλον. Ο άνθρωπος πήγε στον άνθρωπο.
Δεν καλούσαμε τους φίλους μας μόνο όταν αλλάζαμε κάτι στο σπίτι και θέλαμε να δουν την καινοτομία στο σπίτι μας. Και δεν περίμενα ειδικές προσκλήσεις για να επισκεφτώ έναν φίλο.
- Έχεις και τηγανίτα;
- Δεν έχω αυγά, θα έδινα...
- Έχω ένα αυγό, θα το φέρω.
Έτσι ήταν... Και, από τηγανίτα, έλεγε ιστορίες μέχρι τα μεσάνυχτα ή και μέχρι τα ξημερώματα. Ο καλεσμένος κοιμόταν στον καναπέ του σαλονιού και ο οικοδεσπότης του πρόσφερε μια πιτζάμες ή μια αυτοσχέδια... και γέλασε μέχρι δακρύων με ορισμένους αυτοσχεδιασμούς. Και το πρωί ο καλεσμένος και ο οικοδεσπότης έπιναν καφέ στο μπαλκόνι ή στην κουζίνα και έκαναν σχέδια για τις επόμενες συναντήσεις, για μια έξοδο στη φύση ή ίσως και για διακοπές μαζί.
Και όταν έφευγε ο καλεσμένος, ο οικοδεσπότης του έδινε πάντα κάτι καλό που είχε στο σπίτι: μια μαρμελάδα, ένα λουκάνικο, δύο μήλα... ή ίσως και μισή σοκολάτα. Εννοώ μια μικρή ψυχή.
Irina Binder
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου