«Όταν κάποιοι άνθρωποι δεν βρίσκουν απάντηση στην ερώτησή Σου, Κύριε Ιησού Χριστέ:
«Ποιος λέγεις ότι είμαι;», τότε εγώ, Κύριε, χαίρομαι που μπορώ να Σε δω Θεάνθρωπο.
Στις φτωχές πάνες, στο καλαμάκι στη φάτνη του σκοτεινού στάβλου στη Βηθλεέμ, σε βλέπω άνθρωπε!
Στη φωνή των αγγέλων, στο φως που τυλίγει τη φτωχή σου κατοικία, Σε αναγνωρίζω Θεέ!
Όταν έφυγες στην Αίγυπτο από τον φόβο του Ηρώδη, σε είδα σαν αδύναμο άνθρωπο.
Όταν στην Αίγυπτο βλέπω τα είδωλα στους ναούς να συνθλίβονται στο έδαφος από την άφιξή Σου, σε βλέπω Παντοδύναμο Θεέ.
Όταν στη Ναζαρέτ, ενώπιον του Θεού και των ανθρώπων, μεγαλώνεις με χρόνια και με σοφία, σε βλέπω ως έναν άνθρωπο που δεν έχει φτάσει ακόμη στην τέλεια ηλικία.
Και όταν είσαι δώδεκα χρονών κάθεσαι ανάμεσα στους λόγιους στο Ναό, τους ακούς και τους ρωτάς, εκτός από την κατάπληξη των λογίων, εκπλήσσομαι και μαρτυρώ την αιώνια σοφία, που κρύβεται στην ανθρωπιά Σου.
Άντρας είσαι όταν πεινάς, άντρας είσαι όταν κοιμάσαι στο πλοίο. Αλλά όταν περπατάς πάνω στα κύματα, όταν διατάζεις την καταιγίδα και τους ανέμους, όταν ταΐζεις πέντε χιλιάδες ανθρώπους με πέντε ψωμιά - Σε βλέπω Θεέ.
Όταν κατεβαίνεις στο ποτάμι και βαφτίζεις, όταν παραπονιέσαι ότι δεν έχεις πέτρα πουθενά
για να ακουμπήσεις το κεφάλι Σου, όταν αφήνεις τον εαυτό σου να πιαστεί και να δεσμευτεί, Σε βλέπω σαν άνθρωπο, περιτριγυρισμένο από ανθρώπινες αδυναμίες.
Όταν όμως ανοίγει ο ουρανός και ο Θεός Πατέρας μιλά από ψηλά:
«Αυτός είναι ο Υιός μου ο αγαπητός μου, τον οποίο χαίρομαι», όταν ξαπλώνεις τους δήμιους σου στο έδαφος, όταν η γη τρέμει κάτω από τα πόδια σου, όταν ο ήλιος σκοτεινιάζει, δεν υποφέρω να δω τη σταύρωση σου, τότε σε βλέπω Θεέ.
Όταν σε βλέπω νεκρό στο σταυρό, βλέπω τον άνθρωπο των θλίψεων.
Άνθρωπε είσαι στον σφραγισμένο τάφο.
Όταν βγαίνεις από τον τάφο χωρίς να σπάσεις τις σφραγίδες, είσαι ο Θεός».
† Άξιος μνημόσυνου π. Αρχιμανδρίτης Sofian Boghiu, ηγούμενος της Μονής Αντίμ στο Βουκουρέστι - απόσπασμα από το έργο «ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ, ιδιότητες της ορθόδοξης ζωής»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου