Την παραμονή των Χριστουγέννων οι συζητήσεις στη φυλακή πήραν πιο νηφάλια νότα. Υπήρχαν ακόμη λιγότεροι καβγάδες, καθόλου βρισιές και πολύ λίγο γέλιο. Καθένας από εμάς σκεφτόταν τα αγαπημένα του πρόσωπα και υπήρχε μια αίσθηση κοινωνίας ανάμεσά μας με την υπόλοιπη ανθρωπότητα, μια ανθρωπότητα που συνήθως ήταν τόσο μακριά από αυτό που βιώναμε! Μίλησα για τον Χριστό, αλλά τα πόδια και τα χέρια μου ήταν κρύα και άκαμπτα, τα δόντια μου έτριζαν και μια κρύα πείνα έβγαινε συνεχώς από το στομάχι μου, που έμοιαζε να αφήνει μόνο την καρδιά μου ζωντανή. Όταν σταμάτησα, ένας απλός χωρικός ασχολήθηκε με την ιστορία από εκεί που είχα σταματήσει. Ο Αρίσταρ δεν είχε πάει ποτέ σχολείο, ωστόσο μιλούσε με τόση ευκολία και περιέγραψε τη σκηνή της γέννησης του Κυρίου με τέτοια φυσικότητα, σαν να είχε συμβεί στη δική του φάτνη, εκείνες ακριβώς τις μέρες. Όλοι όσοι άκουγαν είχαν δάκρυα στα μάτια.
(Richard Wurmbrand - With God Underground)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου