* * *
Σαν ένα μικρό φωτεινό αστέρι, αφού ταξιδέψει στον ουρανό, χάνεται πέρα από τον ορίζοντα, έτσι η ζωή της μητέρας Λουντμίλα, πολυετής και δύσκολη, έφτανε στο τέλος της. Η μητέρα Λουντμίλα αρρώστησε. Μικρή, αδύνατη, αδύναμη, έχασε ακόμα περισσότερο βάρος και εξασθενήθηκε. Ξάπλωσε σε ένα μικρό δωμάτιο που βρισκόταν στο τείχος του φρουρίου στην ανατολική πλευρά του μοναστηριού. Σε αυτό το μικρό κελί ζούσαν οι καθαρίστριες που καθάριζαν τις εκκλησίες της Λαύρας. Υπήρχαν πέντε. Επειδή η μητέρα Λουντμίλα δεν είχε ούτε συγγενείς ούτε γνωστούς στον κόσμο, πέθανε ανάμεσα στους μοναχούς της.
Θυμάμαι ότι μπήκαμε μαζί με τον αδερφό μου σε αυτό το μικρό δωμάτιο. Η μητέρα ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι, σκεπασμένη με μια λεπτή ρόμπα. Σαν ένα γρασίδι, κομμένο με ένα κοφτερό δρεπάνι, πέφτει και ξεραίνεται, έτσι κι αυτή, μόλις ζωντανή, μαραινόταν κάθε λεπτό. Τα μάτια της ήταν κλειστά και το χλωμό πρόσωπό της φαινόταν άψυχο.
«Μαμά, αγάπη μου, θα πεθάνεις;» τη ρωτήσαμε με μια φωνή. Συνήλθε, άνοιξε τα μάτια της, κοίταξε. «Ή μήπως δεν μας αναγνωρίζεις;» Το πρόσωπό της φωτίστηκε, ψιθύρισε μόλις που ακούγεται: «Ήρθε ο μπαμπάς» και ήθελε να σταυρώσει τα λεπτά της χέρια για μια ευλογία. Αλλά δεν είχε πια τη δύναμη. Και μια ώρα αργότερα εξαφανίστηκε.
Την έθαψαν πολύ ήσυχα. Υπήρχαν λίγοι άνθρωποι. Το μικρό φέρετρο ήταν πολύ ελαφρύ. Έψαλαν την νεκρώσιμη ακολουθία και μετά την πήγαν στο νεκροταφείο. Και τώρα ο τάφος της είναι εκεί, ο μικρότερος, ο χαμηλότερος. Το καλοκαίρι, φυτρώνουν φρέσκα λουλούδια πάνω του. Και το χειμώνα, αυτός ο τάφος δεν παγώνει. Ένα ήσυχο αεράκι τραγουδάει το έρημο τραγούδι του εδώ με έναν ιδιαίτερο τρυφερό τρόπο.
Η Μητέρα Λουντμίλα έζησε όλη της τη ζωή πνευματικά. Η πνευματική ζωή ήταν το στοιχείο της, η ανάσα και η χαρά της. Όπως ο καθένας μας τώρα, η πνευματική της ζωή δεν ήταν εύκολη: κίνδυνοι, λύπες, βάσανα, δάκρυα ήταν οι συνεχείς σύντροφοί της. Άλλοτε ήταν δύσκολο, άλλοτε όχι εύκολο, αλλά περπατούσε, εμπνευσμένη από την αγάπη για τον Σωτήρα και την ανιδιοτελή αφοσίωσή του σε Αυτόν. Αυτή η αγάπη νίκησε τα πάντα.
«Σε αγαπώ, Νυμφίε μου, και υποφέρω για Σένα, αναζητώντας Σε... Για να βασιλεύσω εν Σένα, και πεθαίνω για Σένα, για να ζήσω και μαζί Σου...» Ναι, τώρα ζει μαζί με τον Χριστό στις κατοικίες του Ουράνιου Παραδείσου. Μια τέτοια θυσιαστική και ενάρετη ζωή δεν μπορεί να πεθάνει για πάντα και να μετατραπεί σε τίποτα! Ευτυχισμένοι είναι εκείνοι οι άνθρωποι που ζουν μια πνευματική ζωή και δεν στερούνται τη μεγάλη τους ανταμοιβή. Τροφοδοτημένοι από παιδική αγάπη για τον Άγιο Σέργιο, σίγουρα θα τιμηθούν με ένα ήσυχο, ευλογημένο τέλος. Όπου κι αν τους βρει ο άγγελος του θανάτου - μακριά από το ιερό μοναστήρι ή κοντά, ή μέσα στα ίδια τα τείχη του ιερού μοναστηριού - θα τους φέρει ήσυχα, χαρούμενα νέα μιας νέας ουράνιας ζωής, όπου η αλήθεια, η ειρήνη, η αγιότητα και η αγάπη βασιλεύουν αιώνια, όπου η μέρα δεν πεθαίνει ποτέ και ένα ήσυχο χαμόγελο ευλογημένης χαράς δεν φεύγει ποτέ από τα χείλη εκείνων που αγαπούσαν τον Κύριο και πέτυχαν ένα πνευματικό κατόρθωμα στη γη. Η Μητέρα Λουντμίλα ήταν μια από τις ευτυχισμένες εργάτριες που έσωσαν τις ψυχές τους υπό την προσευχητική προστασία του Αγίου Σεργίου. Και πόσο ευτυχισμένοι είναι όλοι εκείνοι που ο Κύριος κάλεσε στη ζωή να κάνουν ιερά πρόσφορα! Ακόμα και τώρα, όταν ένας ιερέας παίρνει το ιερό πρόσφορο στα χέρια του και βγάζει ένα σωματίδιο από αυτό, σίγουρα θα θυμάται την δημιουργό των προσφορών, τη μοναχή Λουντμίλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου