Κάθε φορά σαν σήμερα, όταν διαβάζω αυτό το Ευαγγέλιο, θυμάμαι, αδελφοί μου, ένα Δεσπότη, να έχουμε την ευχή του, τον Χρυσόστομο Νέας Σμύρνης. Αυτού ο παππούς ήτανε αμαξάς του Χρυσοστόμου Σμύρνης του Νεομάρτυρα, που τον έκαναν κομμάτια οι Τούρκοι, του έκοψαν τα αυτιά, τη μύτη, τα δάκτυλα. Ο εγγονός, λοιπόν, του αμαξά του Οσιομάρτυρα έγινε Δεσπότης Νέας Σμύρνης. Και μου έλεγε ότι αυτή την ημέρα η θεία του διηγόταν μιαν ιστορία αληθινή. Την είπε και σε μένα. Αυτός ο άνθρωπος είχε πρωτεία στις επισκέψεις σε νοσοκομεία. Αυτός ο άνθρωπος, Δεσπότης, και πήγαινε στα νοσοκομεία κάθε μέρα και βοηθούσε τους ανθρώπους, παρηγορούσε τους πονεμένους ανθρώπους, έχυνε δάκρυα μαζί τους, αυτό λέει το σημερινό Ευαγγέλιο, αυτή είναι η Κρίση, η Ζυγαριά είναι πόσο αγαπάμε τον άνθρωπο, τον άρρωστο, τον δυστυχισμένο, τον έρημο, τον εγκαταλελειμμένο, τον πεινασμένο. Αυτό είναι Κρίση.
Και μου έλεγε ότι εκεί στη γειτονιά του, κάπου εκεί στο Φάληρο, ήτανε λέει ένας γιατρός, αλλά γιατρός Χριστιανός. Αδελφοί μου, δύσκολο πράγμα, είναι θηρία σήμερα ο κόσμος, είναι ζούγκλα ο κόσμος, είναι αθεϊα σήμερα ο κόσμος, είναι εγωϊσμός ο κόσμος, είναι «μου» ο κόσμος, είναι συμφέρον ο κόσμος, συμφέρον, όλοι μας, πρώτος εγώ. (κάθε άλλο, όσον αφορά τον ίδιο, αλλά έτσι έλεγε).
Το λοιπόν, ο γιατρός αυτός ήτανε άνθρωπος του Θεού, είχε αγάπη. ήταν ανάργυρος. Και πήγαινε ο κόσμος συνέχεια εκεί να παίρνει και συμβουλή, και θεραπεία, και φάρμακα. Και επειδή κτύπαγαν την πόρτα του και τη νύχτα, η ανάγκη έτσι κάνει, έβαλε στην πόρτα του ιατρείου που ήταν στο ισόγειο μια φωτεινή επιγραφή
« Ο γιατρός είναι στον επάνω όροφο», στο σπίτι του δηλαδή για να τον βρίσκουν οποιαδήποτε ώρα.
Κάποτε εκοιμήθη ο γιατρός, έτσι γίνεται αδελφοί μου, όσα ευρώ και να έχουμε, όσα πλούτη και να έχουμε, όση δόξα και να έχουμε, θα φύγουμε. Και πάλι, όσα βάσανα, όσες συκοφαντίες, όσες ανάγκες, όσες θλίψεις και να έχουμε, θα φύγουμε. Και εκεί που επήγε στον Ουρανό εδέχθη το βραβείο ο γιατρός.
Στο 40ήμερο μνημόσυνο μαζεύτηκαν πολλοί εκεί έξω από το σπίτι του γιατρού με πρόθεση να γράψουν κάτι πάνω στο τάφο του γιατρού. Και έλεγε ο καθένας τα δικά του. Ωραία τα λέγανε, αλλά τα λόγια χρειάζεται πάντα να ταιριάζουν με τα έργα για να είναι αληθινά. «Ο ποιήσας και διδάξας», λέει ο Χριστός.
Γράψε λέει ο ένας: « Ο πιστεύων εις Πατέρα, Υιόν και Άγιον Πνεύμα κι αν αποθάνει, ζήσεται». Ωραίο. Να γράψουμε λέει ο άλλος «Χριστός Ανέστη εκ νεκρών», αλήθεια, αλήθεια, μεγάλη αλήθεια «και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος».
Λέει τότε κι ο θυρωρός: «Σεβασμιώτατε, να γράψουμε αυτό που είχε γραμμένο εδώ στην πόρτα του». Εδώ στη πόρτα του, που του κτύπαγε ο κόσμος και έβρισκε γιατρειά, κι έβρισκε θαλπωρή, κι έβρισκε παρηγοριά.
«Τι είχε γραμμένο»;
«Ο γιατρός είναι στον επάνω όροφο». Αλήθεια, πολύ μεγάλη αλήθεια.
«Αυτό να γράψουμε!», συμφώνησε κι ο Δεσπότης, και σωστά συμφώνησε, γιατί όλα αυτά που βλέπουμε είναι ο κάτω όροφος, όσο ωραία και να είναι, είναι ο κάτω όροφος. Ο επάνω όροφος είναι ο Παράδεισος, είναι ο Ουρανός, είναι η Αιώνιος Ζωή, είναι η Ογδόη Ημέρα.
Απόσπασμα από λόγο του π. Γεράσιμου για το Ευαγγέλιο της Κρίσεως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου