Την ακουσε να κλαιει.
Μπηκε στον θαλαμο και την ειδε να κραταει ενα κοκκινο μανο και να το κοιταζει χωρις να το βλεπει.
Το μυαλο της ταξιδευε.
Τοτε που ειχε μαυρα μακρια μαλλια και κοκκινα νυχια.
Τωρα;
Τωρα εχει καρκινο.
Ο νοσηλευτης πλησιασε, της ειπε κατι στο αυτι και το προσωπο της αστραψε απο απορια.
Ο νοσηλευτης πηρε το κοκκινο μανο και αρχισε να της βαφει τα νυχια.
Εκεινη τη συγκεκριμενη στιγμη ξαναρχισε η ζωη της.
Απο εναν ξενο.
Απο εναν υπαλληλο.
Απο εναν θεοπαλαβο ονειροπολο.
Εβγαλε φωτο τα κατακοκκινα νυχια της και τα εκανε στορυ.
Οι καρδουλες επεφταν βροχη.
Το βραδυ κοιμηθηκε βεβαιη οτι δεν θα πεθανει.
Α ναι.
Τί της ειπε αυτος ο θεοπαλαβος νοσηλευτης στο αυτι;
Μαρτυριαρης δεν ειμαι.
Δεν θα σας πω οτι της ψιθυρισε οτι ηταν ο ιδιος στα χαροπλεγμενα διχτυα του καρκινου πριν χρονια αλλα τωρα στεκεται μπροστα της ολοζωντανος και υγιης.
Ολα κι ολα, αυτα ειναι ευαισθητα προσωπικα δεδομενα.
Και οι καρδουλες συνεχιζαν να πεφτουν βροχη...
Λαμπρος Λιαπης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου