Λεωφορείον η Ελπίς.
Από ανατολή σε δύση και από σκότος σε φως. Μέρες περνούν, ώρες κυλούν, δείκτες ρολογιού τρέχουν. Ευλογημένοι όσοι γεμίζουν τα μηχανικά ''τακ-τακ" του ρολογιού με στιγμές οικογενειακές. Ευλογημένοι όσοι τα γεμίζουν με χαρές απλές και με άλλες αναπάντεχες. Ευλογημένοι όσοι το κάθε πέρασμα του λεπτοδείκτη το γεμίζουν με υπομονή στην ασθένεια η διακονία στον ασθενή. Ευλογημένοι, βέβαια, και όσοι ψελλίζουν την Ευχή, απανταχού της γης, μέσα και έξω από το ράσο. Θέλω να πιστεύω πως ευλογία είναι να γεμίζεις μέρα με τη μέρα με φορτία αγάπης οχήματα, να ταξιδεύεις χιλιόμετρα για να σβήσεις λίγο από τον πόνο και την επόμενη ξανά από την αρχή. Ωραία αίσθηση να ξαπλώνεις πάνω στα τσουβάλια ρυζιού πίσω από τη γαλαρία, διότι δεν πρόλαβες θέση. Να ακούς τα σπόρια μέσα στο ύφασμα να κυλούν σε κάθε στροφή. Και μόλις έρθει το χειρόφρενο, εν ριπή οφθαλμού, χέρια να ξεφορτώνουν την μπαγκαζιέρα. Ίσως πρώτη φορά με γεμίζει κάτι καθώς αδειάζει. Τώρα ξέρω ότι δεν μου ανήκει τίποτα παρά μόνο ότι έδωσα.
Ιεραποστολή Νοτίου Μαδαγασκάρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου