Κάτι φιγούρες σκυμμένες μπροστά στο σεληνόφως. Και κάτι σκιές, ψηλές, λυγερές, γλαφυρές, παντοτινές μπροστά στο άσβεστο κερί. Και κάτι φωνές μελωδικές, σιγανές, βροντοφωνούσες. Και κάτι γόνατα, τι γόνατα, αυτά κι αν έχουν λιώσει για μένα και για ‘σένα. Είναι κάτι παρουσίες σκοτεινές, γαλακτώδεις, φωτεινές ίσα με ‘κει που δεν πάει. Μαύρα φοράνε, θρηνούν βλέπετε. Και κλαίνε γοερά και εν κρυπτώ φωνάζουν δυνατά και ικετεύουν. Για μένα και για ‘σένα. Και είναι ιλαροί και πραείς κι ήρεμοι και ψάχνουν και γυρεύουν κι αναμένουν. Κάτι πρόσωπα άμωμα, αμόλυντα, άφθορα, άχραντα, αγνά σαν τα παιδιά. Και παιδιά είναι και παιδιά νιώθουν. Κι όλη μέρα παίζουν, κι όλη νύχτα αναπολούν. Κάτι δόξες άλλες. Κάτι έρωτες μεγάλους. Αυτός είν’ ο σκοπός τους να ερωτευθούν και ν’ αγαπήσουν. Και τι δεν κάνουν για να το καταφέρουν. Πόνοι και γαλήνη ανεκλάλητος. Κι όλη μέρα, κι όλη νύχτα σαν κεριά λιώνουν και καίγονται για τον έρωτά τους και τον κόσμο. Και καρτερούν κι υπομένουν τον έρωτά τους να γνωρίσουν. Είναι κάτι φιγούρες που μπρος στην δόξα έσκυψαν για μένα και για σένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου