«Πῆρε ἄραγε καί τόν Σωκράτη μαζί του ὁ Χριστός,ὅταν ἀναστήθηκε»;

«Πῆρε ἄραγε καί τόν Σωκράτη μαζί του ὁ Χριστός,

ὅταν ἀναστήθηκε»;

«Ποῦ σου, θάνατε, τὸ κέντρον;

Ποῦ σου, ἅδη, τὸ νῖκος;

Ἀνέστη Χριστὸς καὶ σὺ καταβέβλησαι.

Ἀνέστη Χριστὸς καὶ πεπτώκασι δαίμονες.

Ἀνέστη Χριστὸς καὶ χαίρουσιν ἄγγελοι.

Ἀνέστη Χριστὸς καί ζωὴ πολιτεύεται.

Ἀνέστη Χριστὸς καὶ νεκρὸς οὐδεὶς ἐπὶ μνήματος…».

Καί σέ ἐκείνη τήν ἀτμόσφαιρα τοῦ λόγου τοῦ Ἁγίου Χρυσοστόμου ἐπέστρεψε ἀργότερα ἡ σκέψη μου, ἐνῶ βρισκόμασταν στήν Τράπεζα τῆς Μονῆς Σισσίων, μετά τήν Ἀναστάσιμη Θεία Λειτουργία.

Ἄρχισα νά πηγαίνω πίσω, μιά γενεά, δυό γενεές, πέντε, δέκα, πενήντα παπποῦδες πίσω, ἑβδομήντα, ὀγδόντα καί νά,

βρίσκομαι στόν Σωκράτη τόν Ἀθηναῖο, τόν σοφό καί δίκαιο,

τόν ἀμετακίνητο στήν ἀρετή μέχρι θανάτου, τόν Σωκράτη πού λέει στήν Ἀπολογία του: «...τὸν λοιπὸν βίον καθεύδοντες διατελοῖτε ἄν, εἰ μή τινα ἄλλον ὁ θεὸς ὑμῖν ἐπιπέμψειεν κηδόμενος ὑμῶν» καί ὁ Πλάτων γράφει γι’ αὐτόν, πού δέν

εἶναι ἄλλος ἀπό τόν Χριστό: «Γυμνωτέος δέ πάντων πλήν δικαιοσύνης… Θά ἀπογυμνωθεῖ ἀπ’ ὅλα, ἐκτός τῆς δικαιοσύνης, διότι φτιάχτηκε ἀντίθετος στήν ὡς τότε συμπεριφορά. Χωρίς νά ἀδικήσει κανέναν θά δυσφημισθεῖ πολύ ὡς ἄδικος ὥστε νά βασανισθεῖ γιά τήν δικαιοσύνη καί θά γεμίσει μέ δάκρυα ἐξαιτίας τῆς κακοδοξίας, ἀλλά θά μείνει ἀμετακίνητος μέχρι θανάτου καί ἐνῶ θά εἶναι δίκαιος, θά θεωρεῖται ἄδικος γιά ὅλη του τή ζωή. Ἔχοντας τέτοιες διαθέσεις, ὁ δίκαιος θά μαστιγωθεῖ, θά στρεβλωθεῖ, θά δεθεῖ, θά ἀνάψουν τά μάτια του καί στά

τελευταῖα του, ἀφοῦ πάθει κάθε κακό, θά καρφωθεῖ πάνω σε πάσσαλο, καί νά ξέρεις ὅτι δέν εἶναι δίκαιο, ἀλλά ἀφοῦ ἔτσι τό θέλει ἄς γίνει».

Πολιτεία τοῦ Πλάτωνος (B, ΙV - V, 361 - 362)

Πῆρε ἄραγε καί τόν Σωκράτη μαζί του ὁ Χριστός, ὅταν ἀναστήθηκε;

Σέ αὐτό τό ἐρώτημα μυστικά καί κατ’ ἰδίαν στάθηκε ἡ σκέψη μου,

ὅταν δυνατή, μέ παρρησία, ἀκούστηκε ἡ φωνή τοῦ π. Γεράσιμου πού στεκόταν ἀπέναντι:

«Ναί, πῆρε καί τόν Σωκράτη, ὅπως καί ὅλους τούς δικαίους»…

Διάβασε τήν σκέψη μου καί μοῦ ἔδωσε ἀπάντηση. Ἐμπειρία πέρα

γιά πέρα δική μου καί δική του, ἄυλη, ἄπιαστη, τεθησαυρισμένη ἐντός μου, ἀποκλειστικά ὑπό τήν ἐξουσία μου ἄν θά μείνει μυστικά ἐκεῖ κρυμμένη, πού τώρα γίνεται γνωστή, γιατί ὁ π. Γεράσιμος ἤθελε πρός δόξαν Θεοῦ νά ὁμολογεῖται τό θαυμαστό καί τό ὑπερλόγο.

Κυριακή Πύριλλου