Σὲ μιὰ πόλη, ὅπου ὑπηρετοῦσα ὡς ἱεροκήρυκας, ἐργαζόταν
ἕνας ἀχθοφόρος πολὺ βλάσφημος. Τὸν ἄκουγαν καὶ τὸν ἤξεραν
ὅλοι οἱ κάτοικοι. Τὸν πλησίασα γιατί μοῦ τὸ ζήτησε ἡ γυναῖκα του. Μὲ ρώτησε ποιὸς εἶμαι καὶ ποῦ μένω καὶ τοῦ εἶπα, «μένω
σ' ἕνα Οἰκοτροφεῖο φτωχῶν μαθητῶν, τοὺς ὁποίους ὑπηρετῶ καὶ ἂν θέλεις, μπορεῖς νὰ φέρεις κάτι γιὰ τὴ διατροφή τους».
Τὴν ἄλλη κιόλας ἡμέρα ἦρθε μὲ ἄφθονα δῶρα. Αὐτὴ ἡ ἐπίσκεψη καὶ αὐτὴ ἡ ἡμέρα ἦταν ὁ σωτήριος σταθμὸς τῆς ζωῆς του.
Γίναμε φίλοι καὶ ἐρχόταν στὸ Ἵδρυμα καὶ τὰ λέγαμε. Τελικὰ τὸν ἐξομολόγησα. Ἔκοψε τὴ βλασφημία, ἔγινε καινούργιος
ἄνθρωπος καὶ ἔτσι ἔφυγε ἀπὸ τὴ ζωὴ αὐτή. Τέτοιες ἀλλαγὲς
ἐμεῖς οἱ πνευματικοὶ βλέπουμε πολλές. Θαύματα μεγάλα ποὺ
μᾶς δίνουν κουράγιο γιὰ τὸ ἔργο μας. Ἂν ἤθελα νὰ σημειώσω παρόμοια θαύματα, θὰ μποροῦσα νὰ γράψω ὁλόκληρα βιβλία.
Ὅμως τὸ ἀπόρρητον τῆς ἐξομολογήσεως δὲν μοῦ τὸ ἐπιτρέπει.
Ἐκεῖνο ποὺ δὲν πρέπει νὰ παραλείψω, εἶναι ὅτι ἡ διακριτικὴ καὶ φιλική μας συμπεριφορὰ πρὸς τὰ ἄτομα αὐτά, ποὺ εἴτε
ἀπὸ ἄγνοια εἴτε ἀπὸ συνήθεια προσβάλλουν τὰ ὅσια καὶ τὰ ἱερά, εἶναι ἐκείνη μὲ τὴν ὁποία τὰ κερδίζουμε καὶ τὰ βοηθοῦμε
ἀποτελεσματικά. Σὲ κάθε μας ἐπικοινωνία μὲ τοὺς ἀνθρώπους.
αὐτὸ ποὺ τοὺς κερδίζει εἶναι ἡ ἀγάπη καὶ τὸ χαμόγελο καὶ ἡ κατανόηση καὶ ὁ γλυκός μας λόγος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου