Αν ένας νεαρός κληρικόςαν ήξερε τι τον περίμενε, δεν θα το ομολογούσε στη ζωή του!
Όταν άρχισα να εξομολογούμαι, με έπεσαν κάποια πάθη, αλλά όχι τόσο πολλά... αλλά με μεγάλη δύναμη! Και ήταν πάθη που δεν είχα καν ακούσει! Και με πολέμησαν τόσο πολύ που δεν μπορούσα να κοιμηθώ το βράδυ.
Κανείς δεν ξέρει πόσο μανιωδώς δέχεται επίθεση ο κληρικός! Όταν κατάλαβα με ποιον είχα να κάνω και πόσο μεγάλος ήταν ο αγώνας, είπα μέσα μου: και αν δω με τα μάτια μου έναν πνευματικό ιερέα ή έστω έναν ιεράρχη να αμαρτάνει, όχι μια φορά, αλλά έστω και επανειλημμένα δεν θα τον κρίνω ποτέ. Οταν ξέρω πόσο υποφέρει ένας κληρικός από τον διάβολο. Μόνο μια φορά στη ζωή και κάποια στιγμή ένας κληρικός πρέπει να είναι αδύναμος και να δει με τι δύναμη θα του επιτεθεί σε αυτή την αδυναμία του. Λεγεώνες διαβόλων περιμένουν ένα ρήγμα σε έναν κληρικό.
Εξομολογούμαι έξι χρόνια. Αλλά για ενάμιση χρόνο δεν ήξερα πολύ καλά τι μου έφταιγε εξαιτίας των πειρασμών που μου έπεσαν. Μερικές φορές αναρωτιόμουν αν θα παραμείνω χριστιανός, όχι μοναχός, οπότε έπρεπε να υπομείνω τέτοιες διαβολικές επιθέσεις. Ο ένας πειρασμός με χτυπούσε πάνω στον άλλο. Γι' αυτό πονάει τόσο πολύ η έλλειψη κατανόησης και αγάπης. Βλέπεις πώς έχουν τα πράγματα; Για παράδειγμα, ας πούμε ότι ένας άνθρωπος δίνει τη ζωή του για την πατρίδα του. Πώς τον αντιμετωπίζουν; Σαν ήρωας, σωστά;
Αλλά ο κληρικός - όντας ιερέας ή μοναχός - που θυσιάζεται για να σώσει μια ψυχή από τον θάνατο, πώς λέγεται; Και αν τύχει να χαθείτε - σε μια προσπάθεια να σώσεις την ψυχή κάποιου, τι θα πεις για αυτόν; Αυτός, που «πέθανε» παλεύοντας να σώσει ψυχές από τον θάνατο! Αυτός που έχει πέσει στα χαρακώματα δικαίως αποκαλείται ήρωας, αλλά γιατί περιφρονούμε τον πεσόντα κληρικό σε μια προσπάθεια να σώσουμε μια ψυχή από τον θάνατο; Γιατί γίνεται παρίας και όχι ήρωας;
Τουλάχιστον ας μην τον κρίνουμε…
Από συνέντευξη του πατέρα Iustin Miron, ηγούμενου της Μονής Oaşa
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου