Ο αρχιμανδρίτης Ιωσίας, κατά κόσμον Ιβάν Ζινόβιεβιτς
Ευσεένοκ, γεννήθηκε σε μια οικογένεια χωρικών στο χωριό Σολοβιόβκα της
περιφέρειας Νοβοσιμπσκόβ της επαρχίας Τσιρνίγκοβσκ, στις 7 Μαΐου του 1896, την
παραμονή της ημέρας του Αγίου Αποστόλου και Ευαγγελιστή Ιωάννη του Θεολόγου,
προς τιμήν του οποίου βαπτίστηκε το νεογέννητο παιδί. Το οκτάχρονο αγόρι, ο
Βάνιας ήρθε στη Σκήτη της Γεθσημανής που βρίσκεται στη Λαύρα της Αγίας Τριάδος
του Αγίου Σέργιου, όπου ήταν υποτακτικός του πατέρα του. Στην αρχή είχε το
διακόνημα του υποδηματοποιού, στη συνέχεια βοηθούσε στο κελί του τελευταίου
ερημίτη ηγουμένου Ισραήλ (Αντρέεφ) στη Σκήτη της Γεθσημανής. Ο δόκιμος Ιωάννης
εκάρη μοναχός με το όνομα Ιωσήφ μετά το 1924 και χειροτονήθηκε ιεροδιάκονος.
Το 1931 ο ηγούμενος Ισραήλ συνελήφθη
και καταδικάστηκε σε απέλαση στο Καζακστάν για 10 χρόνια. Καθώς μας
αποχαιρετούσε, έδωσε στον πατέρα Ιωσήφ πνευματικές οδηγίες και πρόσθεσε:
"Όποιες αμαρτίες κι αν έχεις, μόνο μην χάσεις την παρθενιά σου". Αφού
αποχαιρέτησε τον γέροντα, ο ιεροδιάκονος Ιωσήφ υπηρέτησε για κάποιο διάστημα στη
Μόσχα. Όταν έμαθε ότι ο πατέρας Ισραήλ είχε εξοριστεί στο Σεμιπαλατίνσκ, πήρε
μετάθεση στην πόλη αυτή και υπηρέτησε εκεί. Το 1937, τον πατέρα Ισραήλ τον
εκτέλεσαν στο Σεμιπαλάτινσκ και ο ιεροδιάκονος Ιωσήφ συνελήφθη και εξορίστηκε
στη Δημοκρατία της Κόμι για δέκα χρόνια.
Κατά τη διάρκεια μιας από τις
φυλακίσεις του συνέβη ένα θαύμα. Κατά τη διάρκεια ενός παγωμένου χειμώνα
αρρώστησε με πνευμονία και πέρασε αρκετές ημέρες στο αναρρωτήριο με πυρετό άνω
των 40 βαθμών. Οι γιατροί, πεπεισμένοι ότι επρόκειτο να πεθάνει, αποφάσισαν να
μη σπαταλήσουν άλλο χρόνο γι' αυτόν και διέταξαν να μεταφερθεί σε μη
θερμαινόμενο δωμάτιο, επειδή δεν θα ζούσε μέχρι το πρωί. Ήταν νύχτα, σκοτάδι
και κρύο, και ξαφνικά είδε τον Γέροντα Σέργιο να τον πλησιάζει και να του λέει:
"Για όσους από εσάς είστε εξόριστοι, έξω από το μοναστήρι, νοιάζομαι ακόμη
περισσότερο", και του έδωσε ένα πρόσφορο. Έμοιαζε με το πρόσφορο που
κάνουν στη Λαύρα και ο πατέρας Ιωσήφ ένιωσε τη ζεστασιά του στην παγωμένη του
παλάμη, σαν να είχε μόλις ψηθεί. Το έφαγε. Το επόμενο πρωί ήρθαν οι γιατροί για
να διαπιστώσουν τον θάνατό του και μαζί τους δύο αχθοφόροι που θα μετέφεραν το
πτώμα στον τόπο ταφής. Φανταστείτε την έκπληξή τους όταν είδαν ότι ο ιερέας
ήταν όχι μόνο ζωντανός, αλλά και αρκετά υγιής. Με αυτόν τον τρόπο, ο Όσιος
Σέργιος διαφύλαξε τη ζωή του πατέρα Ιωσήφ. Αργότερα, όταν απελευθερώθηκε και
βρέθηκε στο μοναστήρι της πατρίδας του, ο πατέρας στεναχωρήθηκε μόνο για ένα
πράγμα: "Γιατί τότε έφαγα όλο το πρόσφορο; Ήταν παραδεισένιο πρόσφορο,
μπορούσα τουλάχιστον να αφήσω λίγο".
Με την επιστροφή του από την εξορία
το 1946, ο πατέρας Ιωσήφ έγινε δεκτός στο μοναστήρι και το 1948 έγινε
ιεροδιάκονος του μοναστηριού. Στις 24 Δεκεμβρίου 1948 συνελήφθη και πάλι και
από το Ειδικό Συμβούλιο της υπηρεσίας της κρατικής ασφάλειας της ΕΣΣΔ, σύμφωνα
με τα άρθρα 58-10 και 58-11 του Ποινικού Κώδικα της ΕΣΣΔ, καταδικάστηκε σε
απέλαση στη περιφέρεια του Κρασνογιάρσκ.
Τον Σεπτέμβριο του 1949 στο
Κρασνογιάρσκ, ο Μητροπολίτης Νοβοσιμπίρσκ και Μπαρναούλ Βαρθολομαίος
χειροτόνησε τον πατέρα Ιωσήφ σε ιερομόναχο και τον διόρισε πρωτοπρεσβύτερο της
εκκλησίας της Αγίας Τριάδας στο χωριό Αλεξάντρο-Ιερσί της περιοχής Ντζερζίνσκ
της περιφέρειας Κρασνογιάρσκ. Αλλά ο επίτροπος αρνήθηκε να καταχωρήσει τον
Ιερομόναχο Ιωσήφ ως εξόριστο. Αποκαταστάθηκε από το Στρατιωτικό Δικαστήριο της
Στρατιωτικής Περιφέρειας του Τουρκμενιστάν στις 12 Νοεμβρίου 1955. Με την
επιστροφή του από την εξορία επέστρεψε στη Λαύρα, έλαβε οφίκιο του
Αρχιμανδρίτη. Το 1957 μετατέθηκε σε υπακοή στην εκκλησία της Μεταμόρφωσης του
Χριστού στο χωριό Περεντέλκινο.
Το 1963, αφού υποβλήθηκε σε
εγχείρηση, επέστρεψε στη Λαύρα. Λίγο πριν από το θάνατό του, του έδωσαν σχήμα
με το όνομα Ιωσία.
Ο αρχιμανδρίτης Ιωσίας πέθανε στις 17
Μαΐου 1970. Ενταφιάστηκε στο Βόρειο Νεκροταφείο στο Σέργκιεβ Ποσάντ.
Μετάφραση Σάββας Λαζαρίδης
Pravoslavie.ru
8/22/2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου