Ἔχω καὶ ἄλλα πρόβατα τὰ ὁποῖα δὲν εἶναι ἀπὸ τὴν αὐλὴν ἐτούτην· καὶ κάμνει χρεία νὰ τὰ μαζώξω· καὶ ἐκεῖνα νὰ ἀκούσουν τὴν φωνήν μου· καὶ θέλει γένει μία ποίμνη, καὶ ἕνας ποιμένας.
Ἡ «αὐλὴ ταύτη» εἶναι ὁ λαὸς τοῦ Ἰσραήλ, ὅπως τὸν γνωρίζουμε ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Ἀβραὰμ μέχρι τὴν ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ. Οἱ Ἰουδαῖοι, πρὸς τοὺς ὁποίους ἀπευθύνει τὸν λόγο ὁ Ἰησοῦς, ἢ μᾶλλον οἱ θρησκευτικοί ἡγέτες τῶν Ἰουδαίων τῆς ἐποχῆς τοῦ Ἰησοῦ, εἶναι ἐγκλωβισμένοι πλέονσὲ μιὰ στενὴ ἐθνικὴ ἀντίληψη γιὰ τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ – ἐκτὸς τοῦ Ἰσραὴλδ ὲν ὑπάρχει σωτηρία. Καὶ ὅμως, ὁ Χριστὸς ἐμφανίζεται ἐντὸς τῆς ἱστορίας γιὰ νὰ τὴν ἀνοίξει σὲ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ (ἐδῶ καὶ τώρα, ἀλλὰ ὄχι ἀκόμα), στὴν ὁποία μετέχει ὅλο τὸ ἀνθρώπινο γένος. Ἡ Ἐκκλησία ποὺθεμελιώνει ἀφορᾶ τοὺς πάντες, ἔχει οἰκουμενικὸ περιεχόμενο. Ἤδη συναντήσαμε αὐτὴ τὴν οἰκουμενικὴ διάσταση τῆς Ἐκκλησίας προσεγγίζοντας τοὺς στ. 34-35 τοῦ 7ου κεφ. καὶ θὰ τὸ ξανασυναντήσουμε παρακάτω ὅταν θὰ σχολιάσουμε τὴ συνάντηση μὲ τοὺς Ἕλληνες (κεφ.12, στ. 20 κ.ε.). Αὐτὴ ἀκριβῶς τὴν οἰκουμενική διάσταση τῆς Ἐκκλησίας θὰ ὑπογραμμίσει καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος: ... οὐκ ἔνι Ελλην καὶ Ἰουδαῖος, περιτομὴ καὶ ἀκροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δοῦλος, ἐλεύθερος, ἀλλὰ τὰ πάντα καὶ ἐν πᾶσι Χριστός (Κολ. 3,11). Κατὰ τοῦτοπ ολύ νωρὶς ἡ Ἐκκλησία εἰσάγει ὡς ὅρο γιὰ νὰ προσδιορίσει τὴν πραγματικότητά της τὸν ὅρο «νέος Ἰσραήλ», χωρὶς ὅμως ἄλλες διακρίσεις φυσικές, φυλετικές, γλωσσικὲς ἢ γενεαλογικές. Αὐτὸς ὁ νέος Ἰσραὴλεἶναι ἡ ποίμνη τοῦ Χριστοῦ: μία ποίμνη, εἷς ποιμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου