Με καλεί ένας συνάδελφος ιερέας. Από λέξη σε λέξη, μου λέει: Έχω ακούσει για τον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσο. Παρακαλώ: χαλαρώστε με αυτά τα θαύματα. Δεν είναι δίκαιο για τους ανθρώπους.

 Με καλεί ένας συνάδελφος ιερέας.  Από λέξη σε λέξη, μου λέει: Έχω ακούσει για τον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσο.  Παρακαλώ: χαλαρώστε με αυτά τα θαύματα.  Δεν είναι δίκαιο για τους ανθρώπους.

 Είπα: τι;  Πώς να τον αφήσω να φύγει;  Θέλεις να σταματήσεις να προσεύχεσαι; Είμαστε καθάρματα.  Κάποιοι δυστυχισμένοι. Και μας έρχονται απελπισμένοι άνθρωποι, με καρκίνους, με φοβερές ασθένειες, με σπασμένα παιδιά, με αυτισμό.  Προσευχόμαστε σαν φτωχοί άθλιοι άνθρωποι, χωρίς ορίζοντες, χωρίς αξία, χωρίς να ξέρουμε αν ο Θεός θέλει να στείλει χάρη, μέσα από το πυκνό βαρύ αμάρτημα, τη δική μας και αυτών που κάθονται κάτω από την ομπρέλα μας.  Λέμε μερικές προσευχές στο τρέξιμο, για να ραγίσει η καρδιά, αλλά ποτέ δεν προσποιούμαστε ότι ξέρουμε τίποτα, ότι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα.  Είμαστε σαν φύλλα που κουβαλά ο άνεμος του Αγίου Πνεύματος.

 Και ακόμη.  Στο απόλυτο τίποτα μας, στην κόλαση που έχουμε χτίσει για τους εαυτούς μας καρφωμένους από ψευδαισθήσεις και υπερηφάνεια, ο Θεός κατεβαίνει ταπεινά, με χέρια και πόδια τρυπημένα  και στάζει στην καρδιά μας μια σταγόνα από το πιο αγνό Αίμα Του και μας κάνει να έρθουμε ξανά.

 Δεν μπορούμε να σταματήσουμε την αγάπη του Θεού.  Δεν μπορούμε να σταματήσουμε τη ροή του Αγίου Πνεύματος.

Πατήρ Ιωάννης Ιστρατι.