Όταν ήμουν δέκα χρονών, πέθανε η γιαγιά μου. Η μαμά ήρθε από την κηδεία και μου έφερε μια κληρονομιά από αυτήν: έναν χάλκινο θωρακικό σταυρό, μια μικρή εικόνα του Αγίου Νικολάου του Θαυματουργού, μια λινή πετσέτα με δαντέλα και μαύρο μεταξωτό πλέξιμο - αυτό ήταν το όνομα της μακριάς δαντέλας κάπας στο κεφάλι. Πολύ αργότερα, έμαθα από τη μητέρα μου ότι αυτά τα πράγματα ήταν από τα λίγα πράγματα που αφαιρέθηκαν από το σπίτι του παππού μου όταν το κατέστρεψαν.
Αλλά ακόμη και πριν από την ιστορία της μητέρας μου, αν και το μυαλό μου σημείωνε κάποια άχρηστη και αρχαϊκή φύση αυτών των πραγμάτων, ήταν για μένα ένα αγαπημένο οικογενειακό κειμήλιο, η ανάμνηση μιας ευγενικής, αγαπημένης γιαγιάς. Και όταν έφυγα από το σπίτι μου για να σπουδάσω στην πόλη, έβαλα ένα σταυρό, μια εικόνα, ακόμα και το πλέξιμο της γιαγιάς μου στο κάτω μέρος της βαλίτσας μου...
Η πρώτη φορά που έβγαλα μια μαύρη κάπα και την έδεσα στο κεφάλι μου ήταν δεκαπέντε χρόνια μετά τον θάνατο της γιαγιάς μου, όταν πέθανε ο πατέρας μου. Πέρασαν όμως πολλά ακόμη χρόνια πριν βάλω συνειδητά έναν χάλκινο θωρακικό σταυρό, με τον οποίο, όπως αποδείχτηκε, με βάφτισε η γιαγιά μου στη βρεφική ηλικία, κρυφά από τους γονείς μου. Σύντομα κρέμασα μια εικόνα του Αγίου Νικολάου του Θαυματουργού στον τοίχο στο δωμάτιό μου για προσευχή. Έμεινα έκπληκτη που είδα ακριβώς τον ίδιο κάποτε πίσω από το τζάμι μιας προθήκης στο Μουσείο του Νόβγκοροντ. Μια λευκή λινή πετσέτα με δαντέλα κοσμεί τώρα τη μεγάλη Ιβήρων Εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου. Στη Σαρακοστή το αντικαθιστώ με μαύρο πλέξιμο και κάθε φορά εκπλήσσομαι με το τι κληρονομιά μου άφησε η γιαγιά μου, από κάθε άποψη.
Ένα αόρατο νήμα απλώθηκε μέσα από αυτά τα αντικείμενα, συνδέοντάς με μυστηριωδώς με τους Ορθόδοξους προγόνους μου. Ίσως κι αυτό το δώρο της αγάπης να ήταν το σωτήριο άχυρο που με εμπόδισε να πνιγώ στο βάλτο της αθείας. Ποιος ξέρει από πόσα δεινά με έσωσε ο Άγιος Νικόλαος ο Θαυματουργός, του οποίου την εικόνα, έστω και όχι από πίστη τότε, αλλά από αγάπη για τη γιαγιά μου, έβαζα πάντα στη βαλίτσα μου όταν ξεκινούσα για ένα μακρύ ταξίδι!
Μια πιστή γιαγιά μεγάλωσε εμένα και τον αδελφό μου σε συνθήκες όπου ήταν επικίνδυνο να μιλάμε για πίστη. Τώρα ξέρω πόσο δύσκολο ήταν για εκείνη να κοιτάξει τα δύο εγγόνια της που δεν ήξεραν τίποτα για τον Θεό. Πόση υπομονή, ταπεινοφροσύνη, αγάπη και ελπίδα διακρίνω στο δώρο της γιαγιάς μου! Πίστευε ότι κάποια μέρα θα το καταλάβαινα.
Larisa Kalyuzhnaya
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου