Μια από τις θεολογικές βεβαιότητες της ιστορίας είναι ότι τα μωρά μπορούν να δουν τον Θεό.

Τα μωρά κοιμούνται

 Μια από τις θεολογικές βεβαιότητες της ιστορίας είναι ότι τα μωρά μπορούν να δουν τον Θεό.  Ο διάφανος και αγνός κόσμος τους επιτρέπει λάμψεις φωτός από το πνευματικό βασίλειο.  Τα εσωτερικά τους μάτια είναι ακόμα αρκετά δυνατά ώστε να αντιλαμβάνονται τις αστραπές του ουρανού και η γνωστική τους ικανότητα είναι βαθιά ενσωματωμένη στην Αδαμική γλώσσα, η οποία διέρχεται από την καρδιά και δίνει νόημα και όνομα σε ολόκληρο το σύμπαν.

 Αυτές οι πραγματικότητες δεν είναι προφανώς μυστικιστικές ή απόκρυφες εικασίες, ούτε κάποια συγκριτική σούπα πεποιθήσεων και απόψεων, αλλά το αποτέλεσμα της εμπειρίας της ανθρωπότητας σε μια ιστορία, για το τι είναι πέρα ​​από αυτήν.  Ο Χριστός ο Σωτήρας είπε: «Εάν δεν επιστρέψετε και δεν γίνετε βρέφη, δεν θα εισέλθετε στη βασιλεία του Θεού».  Με αυτά τα λόγια Αυτός, ο Θεός, έφτιαξε τις αρχές και τις απαιτήσεις του ουρανού, με τρόπο μωρού.  Ομοίως, επιβεβαίωσε επίσης: «Μακάριοι οι καθαροί στην καρδιά, γιατί αυτοί θα δουν τον Θεό».  Είναι πιο ξεκάθαρο από οτιδήποτε άλλο ότι ο Θεός βλέπει την αγνότητα της καρδιάς και ότι καθιστά δυνατή την πρόσβαση στο μεγάλο φυτώριο της αιωνιότητας, όπου όλη η ανθρωπότητα μαθαίνει την αθώα αγάπη που ενώνει τις ψυχές με τον ουράνιο Νυμφίο για πάντα.  Όλος ο κόσμος χωράει στα λαμπερά μάτια ενός μωρού.

Υπάρχουν εκατοντάδες πνευματικά σθένη στη συμπεριφορά των νηπίων, με τα οποία μαθαίνουμε τον δρόμο προς την θέα του Δασκάλου.

Τα μωρά κλαίνε για ό,τι θέλουν.  Το κλάμα είναι η προσευχή τους, το αίτημα, η εξομολόγηση, η λήθη του κακού, η επιβολή του πόνου, το σήμα κινδύνου, το σημάδι της αγάπης.  Ένα μωρό δεν κλαίει ποτέ μάταια, έλεγε πολύ σοφά η γιαγιά μου.  Έχει πάντα μια επιθυμία, έναν πόνο ή μια ανάγκη.  Η κραυγή του είναι η θεϊκή φύση του ουρανού, το σημάδι της εξάρτησης από τον ουρανό και τους γονείς, η λαχτάρα για το αγνό στήθος της αγάπης, η αναγγελία του μυστηρίου της γέννησης.  Και ο μεγάλος καλείται να κλάψει για να χαρεί: «Μακάριοι όσοι κλαίνε, γιατί θα παρηγορηθούν».  Το κλάμα ξεπλένει τη βρωμιά αυτού του κόσμου και της ψυχής μέσω της εξομολόγησης, στρέφει τις καρδιές στον Πατέρα μέσω της μετάνοιας, ανοίγει τα μάτια της ψυχής για να δει το πρόσωπο του Αγαπημένου, αναζωογονεί τον κόσμο του εσωτερικού συναισθήματος και φέρνει ειρήνη στους διαταραγμένους .  

Το κλάμα είναι η δροσιά του ουρανού, γιατί φέρνει στο νου τον χαμένο παράδεισο και ανακτά το αόρατο, κρυμμένο στην καρδιά και αισθητό στην προσευχή.

 Τα μωρά αγαπούν.  Ο έρωτάς τους είναι φυσικός και τεράστιος, άπειρης διακριτικότητας, που δεν επιβάλλει τίποτα, σαν πηγή που πάντα κυλάει και δίνει γλυκό νερό σε όλους, ακόμα και ερήμην τους.  Τα μωρά αγαπούν όλους τους ανθρώπους, ανεξαρτήτως φυλής, θρησκείας, χρώματος, κοινωνικού σκοπού, υγιεινής, επιπέδου εκπαίδευσης κ.λπ.  Τα μωρά αγαπούν τα ζώα, βάζουν το χέρι τους στο στόμα του σκύλου, χαϊδεύουν τη γάτα, αγκαλιάζουν τα κοτόπουλα.

  Ζωντανεύουν τη νεκρή ύλη, εμποτίζουν όλη τη δημιουργημένη εντελεχία με νόημα (δείτε το άρθρο μας Μικρή πραγματεία για την εμψύχωση του κόσμου), δίνουν νόημα σε φαινομενικές ανοησίες, γεμίζουν κάθε σπίτι ή περιοχή με χαρά, πιθηκίζουν την αυτοσκίαση των ενηλίκων, ασυνείδητα γελοιοποιούν οτιδήποτε ανεμοστρόβιλο μίσους, ακυρώνει τον καυγά, βλέπουν άχρηστο τον αγώνα για μεγέθη ή για χρήματα.  Παρουσία ενός μωρού, η υπερηφάνεια πεθαίνει, οι μομφές σκουπίζονται με ένα σφουγγάρι, ο θυμός βρίσκει τον θάνατό του.  Το μωρό είναι το δακρυσμένο χαμόγελο του κόσμου, η δύναμη του Θεού τοποθετημένη σε εύθραυστες καρδιές, η χαρά στους κόλπους του καθημερινού πόνου, η διαρκής παρουσία του ουρανού στα βάθη της αμαρτίας μας.  Κάθε άνθρωπος χρειάζεται την αγάπη σαν τον αέρα, χωρίς αυτήν πεθαίνει πριν από το θάνατο, τελειώνει και γίνεται συσκευή του κακού ή του αυτοματισμού της νεκρής ύλης.  Δεν υπάρχει παράδεισος χωρίς αγάπη, χωρίς συγχώρεση και χωρίς αναγέννηση.

Τα μωρά είναι εξαρτημένα.  Μπορούν να πεθάνουν ανά πάσα στιγμή, εάν δεν τους προσέχουν, δεν τους ταΐζουν, δεν τους υπενθυμίζουν, δεν τους αγαπούν χωρίς τέλος, δεν τους συγχωρούν, δεν τους παρηγορούν και δεν τους αναγκάζουν να προσευχηθούν.  

Πάντα απαιτούν τα πάντα από όλους και από τους αγαπημένους τους, μας χρειάζονται κάθε στιγμή, και όχι να τους δίνουμε πάντα ύλη, αλλά κυρίως να νιώθουμε κοντά στο να χτίσουν τον υποκατάστατο παράδεισο τους από την ανίσχυρη αγάπη μας.  Είναι δύσκολο για το μωρό να απομακρυνθεί από τον παράδεισο και μέσα από τον πόνο προσπαθεί να φτιάξει μια εκκλησία αγάπης από τα αγαπημένα του πρόσωπα, την οποία χρειάζεται και που το προστατεύει από το κακό του κόσμου.  Με τον ίδιο τρόπο, χρειάζεται πάντα να εξαρτόμαστε από τον Θεό.  Χωρίς Θεό ο λόγος ύπαρξής μας χάνεται, το φως της φύσης μας ουρλιάζει στο τίποτα, η στιγμή πονάει τρομερά, κάθε τόπος είναι θάνατος και πόνος χωρίς θεραπεία.  Χρειαζόμαστε τον Δημιουργό να μας γεμίζει πάντα με δώρα, να στάζει κάθε ανάσα αέρα, να μας εκπλήσσει πάντα, σε κάθε δευτερόλεπτο προσευχητικής προσοχής.  Πεθαίνουμε αιώνια αν δεν είμαστε εύθραυστοι και εξαρτημένοι από τον Χριστό.

Κάθε αυτοδυναμία δεν είναι παρά μια αποξένωση από τον παράδεισο και μια απώλεια του επουράνιου Πατέρα, που έμεινε με τα μάτια μας στον ήλιο και με δάκρυα, από εμάς τους άσωτους γιους.

 Τα μωρά είναι ταπεινά.  Δεν χρειάζονται χρήματα, ωραία ρούχα, κοινωνικές ή πολιτικές αξιοπρέπειες, τα σάπια πράγματα αυτού του κόσμου.  Δεν έχουν συμβάσεις, παράλογους κανόνες, άχρηστες ευγένειες, ψεύτικες αυθεντίες, χοντρά φτιαγμένα ψέματα, υποκριτικούς τρόπους, χαμόγελα κρυμμένα σε χαμόγελα, λογισμούς και υποτροπές, ανόητη και πολεμική διπλωματία.  Τα μωρά κάνουν πάντα λάθη και πάντα επιστρέφουν στους γονείς τους για να ζητήσουν συγχώρεση.  Μας συγχωρεί αμέσως για ένα χαστούκι ή μια επίπληξη.  Μας αγαπώ άνευ όρων, χωρίς κανέναν εγκόσμιο περιορισμό ή αποκλειστικότητα.  Πόσο καιρό χρειαζόμαστε για να συγχωρήσουμε κάποιον που μας έχει ξυλοκοπήσει, προσβάλει ή διώξει.  Άλλοθ χρόνια, άλλοι θάνατος.  Τα μωρά συγχωρούν αμέσως από απέραντη ταπεινοφροσύνη, επιστρέφουν πάντα σε αυτόν που τα προσέβαλε, γιατί τίποτα δεν μπορεί να τα προσβάλει, εκτός από την έλλειψη αγάπης.  Και εμείς, χωρίς ταπείνωση, είμαστε καταδικασμένοι σε θάνατο.

Η ταπεινοφροσύνη είναι η μητέρα της σοφίας, η πρώτη και τελευταία αρετή, ο αέρας του εσωτερικού ουρανού, το θεμέλιο της δόξας του Θεού.  Όλα τα καλά ακυρώνονται από την περηφάνια που το τυλίγει.  Χρειαζόμαστε ταπείνωση για οποιαδήποτε άλλη χαρά ή καλή πράξη να τη γεμίσει με αιώνιο νόημα.

 Τα μωρά είναι αθώα.  Κοιτάζουν τη φύση χωρίς τη ντροπή της πτώσης, χωρίς τη διαστρέβλωση του να παίρνω ικανοποίηση από σώματα ή χειρονομίες, χωρίς να εκμεταλλεύομαι την ύλη με σκοτεινό τρόπο.  Βλέπουν τους ανθρώπους ως γιους του Θεού, όπως και αυτοί, απολαμβάνοντας το φως που αναβλύζει από τον ουρανό.  Τα μωρά είναι καθαρά γιατί δεν έχουν μάθει τίποτα για τη δύναμη της απόσπασης ευχαρίστησης από τους άλλους, βλέπουν τον κόσμο σαν μια τεράστια παιδική χαρά, όπου όλοι έχουν τη θέση τους, όπου δεν υπάρχουν αποκλειστικά παιχνίδια, αλλά μοιράζονται απλόχερα με όλους.  Και πρέπει να βλέπουμε όλους τους ανθρώπους ως γιους του Θεού, έναν που ενδιαφέρεται για τα παιδιά του, και να κοιτάμε οποιοδήποτε θέμα, είτε ζωντανό, με τη συνείδηση ​​της οριστικότητάς του στην καρδιά του Θεού.  

Ο αγνός άνθρωπος δεν κοιτάζει το σώμα, αλλά τη ζωογόνο δύναμη μέσα σε αυτό, τη χαρά που πηγάζει από τον ουρανό και την ευγνωμοσύνη για τα δώρα που έκανε ο Θεός.  Χωρίς αγνότητα καρδιάς, ο άνθρωπος θάβεται στον τάφο των εθιστικών απολαύσεων και σφραγίζεται με τη σφραγίδα του τίποτα και της θλίψης χωρίς θεραπεία.  Γιατί καμία ευχαρίστηση σε αυτόν τον κόσμο δεν συγκρίνεται με το φως των ματιών ενός μωρού, που σε διαπερνά από χαρά και αγνότητα.  Ο ύπνος των μωρών είναι το πιο πολύτιμο φως σε αυτόν τον κόσμο.  Η παιδική ηλικία είναι το νόημα της ιστορίας στην αιωνιότητα.

 Το παιδί μου, όταν ήταν δύο ετών, έχοντας υψηλό πυρετό, είδε έναν άγγελο πάνω από την εικόνα της Θεοτόκου, που περίμενε δειλά.  Δεν είχε χέρια και πόδια, μόνο ένα λαμπερό πρόσωπο: «ένα μωρό φωτός», σύμφωνα με αυτήν.  Όλοι μου οι φόβοι για το θάνατο πέρασαν, προσευχόμενος να μην την πάρει.  Επίσης, το κοριτσάκι ενός ιερέα με τον οποίο υπηρετούσα για πολλά χρόνια στο ίδιο Δισκοπότηρο, μπήκε στο βωμό σε ηλικία 4 ετών και είδε ένα Φως πάνω από τον ουρανό, τη Μητέρα του Θεού και έναν άγγελο, να κάθεται πάνω από τους ιερείς στην προσευχή. , στη Λειτουργία.  Αυτές οι μαρτυρίες δεν είναι απλές παραισθήσεις, ούτε η πλούσια φαντασία των παιδιών, αλλά το σημάδι της δύναμής τους να δουν τον κόσμο πέρα ​​και να συμμετάσχουν στην αγιότητά του.

 Επομένως, κάθε βρεφική αρετή είναι πηγή ουρανού στην καρδιά και στη ζωή.  Και το αντίστροφο, όλοι οι άνθρωποι δίπλα στα μωρά εκπαιδεύονται για τον παράδεισο.  Όλοι οι άνθρωποι που γεννούν μωρά είναι μαθητές της αθάνατης Βασιλείας, παρόμοια με τον ουράνιο Πατέρα, που μας συγχωρεί άπειρες φορές και μας δίνει τον Υιό Του να μην πεθάνει ποτέ ξανά.  Ο άνδρας που γεννιέται μαθαίνει να νιώθει γονιός, καταλαβαίνοντας πόσο πόνο και φροντίδα υπάρχει στην καρδιά του Θεού για τον καθένα μας, ξυπνάει εκατοντάδες φορές μέσα στη νύχτα καταπραΰνοντας το κλάμα για να προετοιμαστεί για την αιώνια αγρυπνία.  Όλοι οι μοναχοί και οι μοναχές που σταύρωσαν την ηδονή τους στον Σταυρό της αγάπης του Χριστού, διδάσκουν τη μαθητεία του ουρανού, οδηγώντας τους νεότερους στην αιώνια κυνοβία. 

 Παιδαγωγοί και δάσκαλοι, που κάθονται καθημερινά στη ζούγκλα των κραυγών που προέρχονται από την απέραντη ενέργεια των παιδιών, αγωνιούν για ήπια ανάπαυση και κρυφή χαρά στο Βασίλειο της Λειτουργίας.  Οι γιατροί που περιθάλπουν μωρά που χτυπήθηκαν στο χείλος του θανάτου είναι μαθητές του Μεγάλου Θεραπευτή της ανθρωπότητας, απόστολοι της ανάστασης και της ζωής.

 Αντίθετα, όλοι οι άνθρωποι που αρνούνται τα μωρά, τα σκοτώνουν ή τα διαφθείρουν, είναι προάγγελοι του αιώνιου βασάνου.  Ο σημερινός πόλεμος, ο φόβος στη γενικότητά του, γίνεται πάνω απ' όλα εναντίον των νηπίων.  Τα μωρά κόβονται σε κομμάτια στην κοιλιά της μητέρας τους με έκτρωση, δέχονται επίθεση από άθλιους ενήλικες, ξυλοκοπούνται από άπιστους γονείς, αρρωσταίνουν με υδράργυρο (Tyomersal) μέσω άχρηστων και γελοίων εμβολίων, διαστρέφονται από την πορνογραφία και την κακία.  Τα μωρά μας σκοτώνονται σιγά σιγά από την ερωτογενή πανδημία των ΜΜΕ.  Το ουράνιο φως στα μάτια τους αρχίζει να σβήνει και αρχίζουν να χρειάζονται ρουζ για να κρύψουν τον πόνο και το τίποτα τους.

 Το μωρό είναι ο παράδεισος του κόσμου και του καθενός μας.  Ας μην την αφήσουμε να πεθάνει γεμάτη από τις πληγές αυτού του κόσμου.  Και όταν τα μωρά μας θα πεθάνουν με την καρδιά τους, είναι καιρός ο Θεός να κάψει όλο τον κόσμο στη φωτιά, για να μείνει μόνο η βρεφική αγνότητα των ανθρώπων που λαχταρούν τον Χριστό.  Οι άγιοι ήταν τόσο διαφορετικοί όσο ο κόσμος είναι διαφορετικός, αλλά είχαν ένα κοινό: τη βρεφική ηλικία της ύπαρξής τους, τη δικαιοσύνη που δόθηκε με δάκρυα και την ταπείνωση να ευχαριστούν και να προσφέρουν αγάπη ατελείωτα, στη Βασιλεία του Θεού.

 Πόσο σύντομα θέλετε να σας πω;  Οι άνθρωποι που αγαπούν τα μωρά είναι του Θεού και οι άνθρωποι που δεν αγαπούν δεν είναι.

Πατήρ Ιωάννης Ιστρατι