ΑΓΟΡΙ ΜΕ ΕΝΑ ΑΔΕΙΟ ΓΛΑΣΤΡΑ

 

ΑΓΟΡΙ ΜΕ ΕΝΑ ΑΔΕΙΟ ΓΛΑΣΤΡΑ

Κορεάτικο παραμύθι-παραβολή.

Πριν από πολύ καιρό, ζούσε σε μια συγκεκριμένη χώρα ένας σοφός και χαρούμενος βασιλιάς. Μόνο ένα πράγμα σκοτείνιασε τα γηρατειά του - δεν είχε παιδιά. Και τότε μια μέρα ο βασιλιάςΣκέφτηκα: «Θα διαλέξω το πιο τίμιο παιδί στη χώρα και θα το υιοθετήσω».

Διέταξε να μοιραστούν σπόρους λουλουδιών σε όλα τα παιδιά και ανακοίνωσε:

«Αυτός που θα φυτρώσει τα πιο όμορφα λουλούδια από αυτούς τους σπόρους θα είναι ο γιος ή η κόρη μου».

Όλα τα παιδιά φύτεψαν σπόρους και τους πότισαν πρωί και βράδυ.

Το Song Il φρόντισε επίσης προσεκτικά τους σπόρους. Όμως πέρασαν δέκα μέρες, πέρασε μισός μήνας, πέρασε ένας μήνας, και οι σπόροι στη γλάστρα ακόμα δεν φύτρωσαν.

«Τι παράξενο», σάστισε ο Σονγκ Ιλ.

Τελικά ρώτησε τη μητέρα του:

«Γιατί δεν φυτρώνουν οι σπόροι μου;»

Και η μητέρα, επίσης ανήσυχη για αυτό, είπε:

«Φύτεψέ τα σε άλλη γη».

Ο Σονγκ Ιλ ξαναφύτευσε τους σπόρους, αλλά δεν φύτρωσαν ξανά.

Ήρθε η μέρα που ο βασιλιάς έπρεπε να κοιτάξει τα λουλούδια. Πολλά παιδιά με έξυπνα ρούχα βγήκαν στο δρόμο κρατώντας μπροστά τους γλάστρες με λουλούδια. Όλοι ήθελαν να γίνουν ο διάδοχος. Τι είναι όμως; Γιατί ο βασιλιάς, κοιτάζοντας τα λουλούδια, πέρασε από όλα τα παιδιά, και δεν υπήρχε ούτε μια σκιά χαράς στο πρόσωπό του;

Ξαφνικά, σε ένα σπίτι, είδε έναν Σονγκ Ιλ που έκλαιγε, ο οποίος στεκόταν με μια άδεια γλάστρα .Ο βασιλιάς διέταξε να καλέσουν το αγόρι κοντά του.

- Γιατί στέκεσαι με άδεια γλάστρα; - ρώτησε.

Ο Σονγκ Ιλ, κλαίγοντας, είπε πώς έσπειρε τους σπόρους, αλλά δεν φύτρωσαν, πιθανώς ως τιμωρία για το γεγονός ότι κάποτε διάλεξε κρυφά ένα μήλο στον κήπο κάποιου άλλου.

Ακούγοντας αυτή την απάντηση, ο βασιλιάς πήρε τον Σονγκ Ιλ στην αγκαλιά του και είπε:

«Εδώ είναι ο τίμιος γιος μου!»

Οι άνθρωποι έκαναν θόρυβο: «Γιατί ο βασιλιάς υιοθέτησε ένα αγόρι με άδεια γλάστρα;»

Και ο βασιλιάς εξήγησε: «Άνθρωποι!» Οι σπόροι που μοιράστηκαν στα παιδιά έβρασαν. Και τότε όλοι έγνεψαν επιδοκιμαστικά. Και τα παιδιά, που στέκονταν με όμορφα λουλούδια, τα μάγουλά τους έκαιγαν από ντροπή: στο κάτω-κάτω, όλα είχαν φυτέψει άλλους σπόρους.