Ὅταν ἤλθαμε στην Ιβήρων που γινότανε κοινόβιο, μὲ εἶδε κάποιος στὰ ἔργα τῆς
Μονῆς καὶ μοῦ εἶπε: θὰ ἦταν καλὸ νὰ ἤσουν
νεώτερος, γιὰ νὰ μποροῦσες νὰ τέλειωνες
τὸ ἔργο. Μέσα μου αντήχησε μιὰ ἀπάντη
σι: Ὁ ἄνθρωπος δεν γερνᾶ, οὔτε φεύγει. Οἱ
ἄλλοι ποὺ ἀκολουθοῦν εἶναι ὁ ἀληθινὸς
ἑαυτός του.
Αλλοίμονο ἂν ἡ ζωὴ καὶ οἱ φιλοδοξίες
τοῦ ἀνθρώπου ἄρχιζαν καὶ τέλειωναν μέσα
στὸν χρόνο τοῦ παρερχόμενου βίου του.
Στὴν Ἐκκλησία καταργήθηκε ὁ θάνατος
καὶ ζῆ ἡ κοινωνία τῶν Ἁγίων. Λειτουργεῖ ἡ
λογική: χαίρω ἐν τοῖς παθήμασί μου.
Καὶ ἀρχίζω τη ζωή μου ὅταν τελειώνω.
Κάθε μιὰ δυσκολία σὲ βοηθᾶ, καὶ κάθε
εὐλογία σὲ τρέφει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου