27 Φεβρουαρίου.
«Λυπάμαι για τους ανθρώπους που είναι μαζί μου τρεις μέρες και δεν έχουν τίποτα να φάνε» ( Μάρκος 8:2 )
Τι ανησυχία για τους αδύναμους, πεινασμένους ανθρώπους! Ας σημειώσουμε όλες τις λεπτομέρειες: είναι αδυνατισμένοι, κάποιοι από αυτούς ζουν μακριά, μπορεί να εξασθενήσουν στο δρόμο - ο Κύριος τα βλέπει και τα απαριθμεί όλα αυτά. Δεν πρόκειται για κάποιο είδος επιφανειακής γενικής φιλανθρωπίας που δεν υπεισέρχεται σε λεπτομέρειες και μετά βίας αγγίζει τις ανάγκες των άλλων. Δεν λυπάται μόνο αυτούς που έχουν ήδη αποδυναμωθεί, όχι μόνο βλέπει αυτό που τραβάει αμέσως το μάτι. Όχι, δεν θέλει να αφήσει τους ανθρώπους να αδυνατίσουν σε ένα μακρύ ταξίδι και γι' αυτό παραμένει μαζί τους μέχρι αργά το βράδυ. Και τους ταΐζει με τα χέρια εκείνων των ανθρώπων που, λίγο πριν, βαριόταν τόσο πολύ αυτό το πεινασμένο πλήθος που ζήτησαν να τους αφήσουν να φύγουν, αποδεικνύοντας ότι δεν υπήρχε τίποτα να τους ταΐσει.
Οι μαθητές τότε ήταν ακόμη μερικές φορές απρόσεκτοι. Η κούραση κυριάρχησε, ο ζήλος εξασθενούσε. Αλλά, παρ' όλα αυτά, ήταν υπάκουοι, και όταν ο Κύριος έβαλε ψωμί στα χέρια τους και τους πρόσταξε να το μοιράσουν, το μοίρασαν. Έχοντας λάβει πάλι από το Πνεύμα Του, το θαμπό συναίσθημα αναπτερώθηκε επίσης και έγιναν μεταδότες των γενναιοτήτων Του.
Είθε ο Κύριος να μας διδάξει να έχουμε συμπόνια ειλικρινά και βαθιά, να εμβαθύνουμε στα βάσανα των γειτόνων μας και να θυμόμαστε ότι αν δεν έχουμε κάτι από τον εαυτό μας να θρέψει όχι μόνο την ψυχή τους, αλλά και το σώμα τους, τότε ο Κύριος τρέφει για εμάς. Ας βάλουμε το πενιχρό μας εφόδιο στα χέρια Του και θα το κάνει αρκετό.
Ας Τον ευχαριστήσουμε για αυτά τα λόγια: «Δώσε τους κάτι να φάνε» ( Μάρκος 6:37 ). Αυτός, ο Δωρητής των πάντων, θέλει να μας χρησιμοποιήσει ως όργανά Του και να ενδυναμώσει, να χορτάσει και να παρηγορήσει μέσω μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου