Κοινωνία από τα χέρια των αγγέλων
Ο π. Συμεών έγινε αδύναμος στο σώμα. Και για τρεις μέρες ήδη, η μητέρα Αλεξάνδρα δεν μπορούσε να διαβάσει τον κανόνα για κοινωνία στον ιερέα το πρωί, αφού προηγουμένως την είχε ευλογήσει να ψήσει πρόφορο. Μπήκε στο κελί του ιερέα και παραπονέθηκε ότι ο ιερέας δεν μετέλαβε τα Ιερά Μυστήρια εκείνη την ημέρα. Σε αυτό ο ιερέας απάντησε ταπεινά: «Ναι, δεν συμμετείχα». Στη μία η ώρα το πρωί ελευθερώθηκε και ζήτησε από τον ιερέα την ευλογία του για να ξεκουραστεί. Ευλόγησε.
Στις τρεις η ώρα το πρωί μπήκε ξανά κοντά του για να μάθει πώς ένιωθε και είδε: ο ιερέας ήταν τόσο φωτεινός όσο ο ήλιος! Είπε: «Έχω ήδη συμμετάσχει». Η μητέρα Αλεξανδρα εξεπλάγη, αφού κανείς δεν ήρθε στον ιερέα εκείνη την ώρα. Βλέποντας την έκπληξή της, ο ιερέας της λέει: «Εκοινώνησα μόνος μου, ως εκ θαύματος».
Μετά από αυτή τη νύχτα, ο π. Σεραφείμ ερχόταν κάθε φορά στις δύο το πρωί και κοινωνούσε τον πατέρα Συμεών.
Προφητικό κάλεσμα για ταφή (Αφαίρεση μετάνοιας)
Πριν από το θάνατό του, ο πατέρας Συμεών είπε: «Τώρα έχω μοιράσει τα πάντα, τώρα το μόνο που μένει είναι να αφαιρέσω τη μετάνοια από αυτούς στους οποίους την έχω βάλει». Την επόμενη μέρα εμφανίστηκαν όλοι για τους οποίους μίλησε. Η μητέρα Αλεξάνδρα ρωτά έναν πνευματικό γιο από τον Λ-ντα πώς ήρθε να δει τον πατέρα του;! Απαντάει: «Δεν ξέρω πώς έφτασα εδώ και δεν ξέρω πώς θα φυγωαπό εδώ». Έχοντας αφαιρέσει τη μετάνοια από όλους, ο ιερέας είπε: «Λοιπόν, τώρα θα φύγω ήρεμα».
"Μην κλαις, θα είσαι η τελευταία..."
Είναι αξιοσημείωτο ότι πολλά από τα πνευματικά τέκνα του ιερέα, που ήταν αρκετές εκατοντάδες χιλιόμετρα από το Pechory, ένιωσαν την ημέρα και την ώρα του θανάτου του ότι ο ιερέας δεν ήταν πια στη γη.
Μια από τις πνευματικές του κόρες ήταν μαζί του τα Χριστούγεννα του 1960. Της είπε ότι θα πέθαινε σύντομα και δεν θα ξαναβλέπονταν. Έκλαψε ότι δεν θα ήξερε πότε θα πέθαινε και ότι θα έπρεπε να είναι στην κηδεία του. Σε αυτό της απάντησε: «Μην κλαις, θα είσαι η τελευταία που θα έρθει…». Και έτσι έγινε: έφτασε πραγματικά ως εκ θαύματος στην κηδεία. Όταν έμαθα για το θάνατο του πατέρα , πήγα αμέσως στο σταθμό για να πάω στο Pechory - ήταν ήδη η τρίτη μέρα, ήταν αδύνατο να αναβληθεί το ταξίδι. Στο εκδοτήριο εισιτηρίων του σταθμού, ο ταμίας της είπε ότι της πούλησε το τελευταίο εισιτήριο και πρόσθεσε ότι τις τελευταίες δύο μέρες πολλοί άνθρωποι θα έθαψαν κάποιον γέροντα και ότι όλοι παρουσίαζαν τηλεγραφήματα ή με δάκρυα εξηγώντας ο λόγος της θλίψης και της επείγουσας αναχώρησής τους στο Πετσόρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου