ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΕΝΑ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΙΟΥ.
Τη δεκαετία του '60 υπηρέτησα στο χωριό Ιλόρι ως ιερέας του Ναού του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου. Ήταν μια αξέχαστη περίοδος της ζωής μου. Εδώ συνειδητοποίησα, ή μάλλον, ένιωσα με μια εσωτερική αίσθηση ο Άγιος Γεώργιος ως ο ουράνιος προστάτης του. Και όλα τα επόμενα γεγονότα της ζωής μου συνδέονται με το όνομά του.
Στη Δυτική Γεωργία, ο ναός Ilori απολάμβανε ιδιαίτερης λατρείας. Ο πρίγκιπας Samegrelo Levan Dadiani έκανε πλούσιες δωρεές σε αυτόν. Σύμφωνα με την περιγραφή των περιηγητών, παλαιότερα οι πόρτες του ναού ήταν φτιαγμένες από φύλλα χρυσού και διακοσμημένες με εικόνες. Η εκκλησία περιείχε αρχαίες εικόνες από σφυρήλατο ασήμι: μια εικόνα των αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ, διακοσμημένη με μια μεγάλη πολύτιμη πέτρα, και τρεις εικόνες του Μεγαλομάρτυρα Γεωργίου. Η τρίτη εικόνα του αγίου υπέστη ζημιές. Έγινα μάρτυρας ενός θαύματος που ακόμα θυμούνται οι κάτοικοι του Ιλόρι.
Ένα βράδυ καθίσαμε στο καταφύγιο δίπλα στην φλεγόμενη μπουχάρα (τζάκι), ακούγοντας το ήσυχο τρίξιμο των καυσόξυλων. Τη σιωπή διέκοψε ένας φύλακας ονόματι Τζούγκα και άρχισε να μας λέει για το θαύμα του Αγίου Γεωργίου, του οποίου ήταν αυτόπτης μάρτυρας.
«Μετά την επανάσταση, προσπάθησαν να ληστέψουν τον ναό του Ιλόρι πολλές φορές και γι' αυτό οι συγχωριανοί αποφάσισαν να τον φυλάνε εκ περιτροπής κάθε βράδυ: αρκετοί ένοπλοι έμειναν τη νύχτα στην αυλή της εκκλησίας. Όταν έπεσε το σκοτάδι, οι σιδερένιες πόρτες του ναού βιδώθηκαν με τεράστια λουκέτα. Κατασκευάστηκαν ειδικά για τον ναό, οπότε ήταν αδύνατο να παραλάβουν τα κλειδιά. Προσκυνητές από διάφορα μέρη της Γεωργίας, ειδικά από το Σαμεγκρέλο, έρχονταν συνεχώς στο Ιλόρι, με εξαίρεση την εποχή της Σαρακοστής. Και τότε μια μέρα ήρθαν άγνωστοι, έφεραν μαζί τους δύο παιδιά και είπαν ότι αύριο ήθελαν να προστατεύσουν τα παιδία τούς από τό κρύο και επομένως θα έμεναν να διανυκτερεύσουν. Τους δεχτήκαμε ως καλεσμένους, χωρίς να υποψιαζόμαστε τίποτα, ανάψαμε ένα μπουχάρ για να μην κρυώσουν και υποδείξαμε ένα μέρος που θα κοιμηθούν. Αλλά αποδείχθηκε ότι ήταν ληστές. Όταν άρχισαν να κλείνουν τον ναό, ξαφνικά έσκασαν μέσα με όπλα, γκρέμισαν τους φρουρούς στο έδαφος και πήραν από τον ναό δύο εικόνες του Αγίου Γεωργίου. Στη συνέχεια, κλείνοντας τους φρουρούς στο ναό, εξαφανίστηκαν. Εκείνη την ώρα, ένας από τους κατοίκους του χωριού, που δεν έγινε αντιληπτός από τους ληστές, κρύφτηκε και, μόλις εξαφανίστηκαν, άρχισε να χτυπά το κουδούνι.
Ο κόσμος ήρθε τρέχοντας και, έχοντας μάθει τι είχε συμβεί, άρχισαν να αποφασίζουν τι να κάνουν, πώς να σηκώσουν τα ίχνη των ληστών. Έγινε διαμάχη και θόρυβος: ο λαός μας είναι θερμός, ο καθένας επέμενε μόνος του. Τέλος, οι πρεσβύτεροι, αφού συνεννοήθηκαν, είπαν: «Δεν θα ακολουθήσουν το δρόμο ή το μονοπάτι, γνωρίζοντας ότι θα τους καταδιώξουμε. Πιθανότατα, κρύφτηκαν στο δάσος και θα καθίσουν εκεί μέχρι αργά το βράδυ, για να μπορέσουν στη συνέχεια απαρατήρητοι στο σκοτάδι από την καταδίωξη. Θα χωριστούμε σε πολλά τμήματα και, κινούμενοι από διαφορετικές κατευθύνσεις, θα τα αναζητήσουμε». Φαινόταν αδύνατο να βρούμε ανθρώπους στο δάσος τη νύχτα, σαν βελόνα στα άχυρα, αλλά πιστεύαμε ότι ο Άγιος Γεώργιος θα μας βοηθούσε. Έχοντας περικυκλώσει το δάσος από τρεις πλευρές, προχωρήσαμε βαθύτερα στο αλσύλλιο. Οι ληστές δύσκολα θα αποφάσιζαν να ξεκινήσουν ανταλλαγή πυροβολισμών, για να μην παραδοθούν, γιατί ήταν λίγοι. Όταν όμως μπήκαμε στο δάσος και δεν είχαμε περπατήσει ακόμη μισό μίλι, είδαμε αρκετές φιγούρες που κινούνταν γρήγορα προς την κατεύθυνση μας. Αυτοί ήταν οι χθεσινοί μας καλεσμένοι. Τους φωνάξαμε να σταματήσουν και να μην κουνηθούν, αλλά έτρεξαν στο αλσύλλιο. Σύντομα είδαμε τη μια εικόνα του Αγίου Γεωργίου εγκαταλειμμένη στο έδαφος, αλλά η άλλη δεν φαινόταν. Αρχίσαμε τα γυρίσματα. Αυτό το δάσος το ξέραμε καλύτερα και τώρα οι ληστές ήταν στα χέρια μας. Κρύφτηκαν πίσω από τα δέντρα και άρχισαν να πυροβολούν πίσω. Τους φωνάξαμε να ρίξουν τα όπλα και να παραδοθούν, αλλά απάντησαν μόνο με πυροβολισμούς. Σε γενικές γραμμές, η πραγματική μάχη ξεκίνησε. Αρκετοί από αυτούς σκοτώθηκαν, και πιάσαμε έναν τραυματισμένο. Όχι πολύ μακριά βρισκόταν το δεύτερο εικονίδιο. Είδαμε ότι ένα μέρος της ασημένιας πλάκας ήταν σχισμένο και στην ίδια την εικόνα υπήρχαν βαθουλώματα, σαν ίχνη χτυπημάτων. Αφού ανακρίναμε τον πληγωμένο ληστή, μάθαμε ότι οι ληστές είχαν χάσει την κατεύθυνση στο σκοτάδι και, αντί να πάνε στα βουνά, έκαναν έναν κύκλο και άρχισαν να επιστρέφουν πίσω, όπου συνάντησαν το απόσπασμά μας. Όταν ρωτήθηκε γιατί το έκαναν αυτό στην εικόνα, ο τραυματίας απάντησε: «Επειδή αντί για τη βοήθεια που ζητήσαμε από τον Άγιο Γεώργιο, μας παρέσυρε. Και όταν είδαμε ότι ήμασταν περικυκλωμένοι, αποφασίσαμε να τον εκδικηθούμε και αρχίσαμε να χτυπάμε την εικόνα, και ένας έσκισε το πιάτο, αλλά από τότε που άρχισε η πυρομαχία, δεν προλάβαμε να το σπάσουμε. Όταν η πρώτη σφαίρα σκότωσε αυτόν που χτύπησε πρώτος την εικόνα, τότε την πετάξαμε για να μην σκοτώσει κι εμάς ο Άγιος Γεώργιος».
«Θυμάμαι καλά», συνέχισε ο φύλακας, «πώς μεταφέραμε τα εικονίδια πίσω. Ο κόσμος τους συνάντησε γονατιστούς και ευχαρίστησε τον Άγιο Γεώργιο που επέστρεψε τις εικόνες τους στην Εκκλησία του Ιλόρι με τέτοιο θαυματουργό τρόπο».
Αρχιμανδρίτης Ραφαήλ (Καρελίν)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου