Ήταν ο Επίσκοπος o Άγιος Λουκάς που ξεκίνησε την αναβίωση της Εκκλησίας της Παναγίας του Ποκρόφ και της ενορίας του Ποκρόφ κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου.
Υπό Αυτόν, η εκκλησία έ της Υπεραγίας Θεοτόκου της Συναντήω , λαβε το καθεστώς του καθεδρικού ναού. Ο επίσκοπος καθαγίασε την κάτω εκκλησία του καθεδρικού ναού προς τιμήν του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ, του πρώτου πανρωσικού δοξασμένου αγίου του Ταμπόφ.
Υπό τον Επίσκοπο Λούκα, αναβίωσε η τιμή της Εικόνας της Μητέρας του Θεού του Ταμπόφ, συλλέχθηκαν εικόνες σεβαστών αγίων του Ταμπόφ και πληροφορίες για τα χαμένα ιερά της περιοχής του Ταμπόφ. Με την ευλογία του Αρχιεπισκόπου , ειδικευμένοι τεχνίτες άρχισαν να εργάζονται στον Καθεδρικό Ναό του Ταμπόφ .
Εκτός από την εκκλησιαστική λειτουργία, ο Άγιος Επίσκοπος εργάστηκε επίσης στα νοσοκομεία του Ταμπόφ. Ως επικεφαλής χειρουργός της βάσης του νοσοκομείου του Ταμπόφ, ο Βόινο-Γιασενέτσκι έπρεπε να επιβλέπει περίπου 150 νοσοκομεία, καθένα από τα οποία είχε από 500 έως 1000 κλίνες.
Υπάρχουν πολυάριθμες μαρτυρίες για την προσωπική συμβολή του Αγίου Χειρουργού Λουκά στη Μεγάλη Νίκη, όταν αυτός, ως γιατρός, έσωσε πολλές, πολλές ζωές, θεραπεύοντας σώμα και ψυχή.
Η τιμημένη ιατρός εργαζόμενη του 2ου νοσοκομείου της πόλης που πήρε το όνομά της από τον Άγιο Λουκά, Λιουντμίλα Σεμένοβνα Λέσνικ, η οποία ήταν η ανώτερη νοσοκόμα χειρουργός στο νοσοκομείο εκκένωσης αρ. 1106, αφηγείται μια από τις πρώτες επεμβάσεις που πραγματοποίησε ο Επίσκοπος Λουκάς αμέσως μετά την άφιξή του στο Ταμπόφ:
«Όταν οι τραυματίες έφτασαν στο Ταμπόφ, εμείς, οι νοσοκόμες, χωρίς να σηκώσουμε το κεφάλι μας, τους παραλάβαμε, τους πλύναμε, τους χειρουργήσαμε, τους επιδέναμε... Αν μια επέμβαση επρόκειτο να πραγματοποιηθεί από κάποιον διάσημο γιατρό, τότε οι καλύτερες νοσοκόμες στάλθηκαν για να βοηθήσουν.
Αυτή ήταν η περίπτωση του Επισκόπου Λουκά. Όταν έφτασε, ήρθε μια εντολή να σταλούν οι πιο έμπειρες νοσοκόμες για να εμφανιστούν με τον καλύτερο τρόπο ενώπιον του επισκέπτη καθηγητή.
Μαζί με τη δεύτερη νοσοκόμα, ετοιμάσαμε το χειρουργικό τραπέζι και τα εργαλεία. Ξαφνικά η πόρτα άνοιξε και μπήκε ένας γιατρός με γκρίζα γενειάδα, τα καλά του μάτια θυμήθηκαν αμέσως.
Μπήκε στο χειρουργείο, έκανε τον Σταυρό του και μας σταύρωσε όλους, απευθυνόμενος σε εμάς με τα λόγια: «Λοιπόν, αγαπητοί μου, είστε όλοι έτοιμοι;» Ήμασταν νευρικοί, γνωρίζοντας ότι έπρεπε να δείξουμε την καλή μας πλευρά στον επισκέπτη καθηγητή, αλλά η απαλή και ήσυχη φωνή του μας ηρέμησε αμέσως και μας έβαλε σε μια διάθεση εμπιστοσύνης κατά τη διάρκεια της επέμβασης.
Εκείνη την εποχή, δεν ήμασταν συνηθισμένοι στο γεγονός ότι υπήρχε απόλυτη σιωπή στο χειρουργείο, όπως ήταν υπό τον Επίσκοπο Λουκα. Οι γιατροί μας ήταν ασυγκράτητοι κατά τη διάρκεια της επέμβασης, συχνά έβριζαν, μπορούσαν όχι μόνο να μιλούν αγενώς, να βιάζονται, αλλά και να πετάνε κάποιο όργανο αν κάτι δεν πήγαινε καλά.
Όπως θυμάμαι τώρα, η επέμβαση ήταν κοιλιακή, δηλαδή, άνοιξε η κοιλιακή κοιλότητα. Υπήρχε ένα σοβαρό τραύμα, με βλάβη στο συκώτι και τα έντερα. Μετά την επέμβαση, όταν βγάλαμε τα γάντια μας, ο Επίσκοπος Λουκάς ευλόγησε ξανά όλους, σταυρώθηκε με το χέρι του και, φεύγοντας, πλησίασε εμάς, τις νοσοκόμες. «Αντίο, σας ευχαριστώ, αγαπητοί μου.
«Τα χέρια σας είναι πολύ χρήσιμα!» - αφού είπε αυτά τα λόγια, μας φίλησε τα χέρια. Για εμάς ήταν τόσο απροσδόκητο, όχι από κάθε γιατρό, και ειδικά σε μια τέτοια εποχή, οι νοσοκόμες έδειχναν τέτοιο σεβασμό.» Σύμφωνα με τη Λιουντμίλα Σεμένοβνα, «το Ταμπόφ ήταν σημείο διέλευσης για τους τραυματίες, οι ασθενείς νοσηλεύονταν εδώ και στη συνέχεια μεταφέρονταν βαθύτερα, στο Σαράτοφ, όσοι δεν ήταν μεταφερόμενοι έμεναν πίσω», και αυτοί ήταν που ο Αρχιεπίσκοπος Λούκας έπρεπε να χειρουργήσει.
Μεταξύ του ιατρικού προσωπικού, τον χαρακτήριζαν ως ένα εξαιρετικό άτομο που μπορούσε αμέσως να κάνει ακριβή διάγνωση και να αποφασίσει εάν έπρεπε ή όχι να κάνει μια επέμβαση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου