Ποιμαντικοί προβληματισμοί....
Μια καθολική θλιβερή πραγματικότητα
είναι άνθρωποι που ενώ βρίσκονται κοντά,
άλλοι δε απέναντι κιόλας από τον ναό
δεν εκκλησιάζονται παρά σπάνια
και ο άλλος μπορεί να κάνει χλμ
για να έρθει στον ίδιο ιερό ναό....
Αυτοί είναι που ενώ μπορεί να διαμαρτύρονταν
όταν επί covid ήταν κλειστές οι εκκλησίες
ήταν εκείνοι που μπορεί να έπαιρναν τηλέφωνο
σαν ‘’καλοί Σαμαρείτες’’ από ενδιαφέρον
να μην υπάρχει συνωστισμός και εξαπλωθεί ο ιός
και φυσικά ο μόνιμος πειρασμός τους
η καμπάνα που χτυπά και τους χαλάει την ησυχία....
Μη τους παρεξηγείς....
Βλέπεις υπάρχουν οι κάτοικοι μιας περιοχής
υπάρχουν και οι ενορίτες....
Όσοι διακονούν μάλιστα σε χωριά
είναι ιδιαιτέρως ‘’ψηλαφητό’’
και το άλλο θλιβερό...
Σαν έρθουν οι εκτός ενορίας
οι εντός ενορίας φροντίζουν
με τα κοφτερά βλέμματα
άλλοι δε πιο θρασείς και με λογάκια πικρούτσικα
να νοιώσουν ακόμα πιο ‘’εκτός’’.....
Βέβαια υπάρχουν και εκείνοι οι ενορίτες
που ανοίγουν κι άλλο την καρδιά τους
και όχι μόνο τους καλοδέχονται
αλλά και κάνουν σαν να τους περίμεναν.....
Και αυτό γιατί αυτοί(οι ενορίτες)
έχουν βιώσει την ενορία σαν οικογένεια
και σε μια οικογένεια δεν περισσεύει κανένας....
Γι’ αυτούς η Εκκλησία είναι Μητέρα
και μια Μάνα έχει την αγκάλη της πάντα ανοιχτή....
Για τους άλλους(τους κατοίκους της περιοχής)
η Εκκλησία θα είναι πάντα μια Μητριά...
Δεν θα ήταν έντιμο όμως
από την μεριά μου(ως ιερέας)
να μην αναφέρω και μια ακόμα θλιβερή αλήθεια....
Για το πρόσωπο της Εκκλησίας ως μητριάς και
την μη αίσθηση της ενορίας ως οικογένειας
πρώτη ευθύνη έχουμε εμείς οι ποιμένες
που ξεχνάμε τον τρόπο του Χριστού
κι ύστερα και οι συνεργάτες μας
που εύκολα η θέση διακονίας τους
μπορεί να μετατραπεί σε θέση εξουσίας....
Ξέρεις από που αρχίζουμε και το χάνουμε όλοι μας
επειδή μπαίνοντας στην Εκκλησία
(όχι απλά στα ντουβάρια
αλλά στην σχέση με Εκείνον)
δεν απαντήσαμε μέσα μας στο ‘’γιατί’’.....
Πατήρ Ιωάννης Παπαδημητρίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου