Τώρα, που η υψικάρηνος δρυς αναπαύεται, κατέπαυσε από τους κόπους του, και ζη τον σαββατισμό του, στην Αθωνίτιδα γη, χαράζω δύο γραμμές, κάτι σαν ένα "ευλογείτε, Γέροντα" κ ένα ταπεινό ασπασμό της κρητικής γεροδεμένης δεξιάς του, ένα παιδικό τερέτισμα.
Ο Γέρων Βασίλειος, ο πατήρ Βασίλειος, ο παπαΒασίλης, ο άγιος Προηγούμενος τω Νιβήρω, κεκοίμηται.
Τί να πρωτοθυμηθεί ένας φοιτητάκος από τις ομιλίες στα αμφιθέατρα; Αν κ εμείς είμασταν του Αιμιλιανού- οι φοιτητές τα λένε αυτά- ερχομός αγιορείτη στην Συμβασιλεύουσα, σήμαινε συναγερμό. Πόσο μάλλον αν ομιλητής ήταν ο Βασίλειος.
Πολλοί εξετάζουν την ημέρα του θανάτου. Άν πούμε κοσμικά, ήταν σοφίας κ των θυγατέρων της, πίστεως, ελπίδος κ αγάπης. Όλες τις είχε, αν κ λίγο χαρούμενα πειρακτικός κ λίγο ειρωνικός, με πολλά τικ.
Με το αγιορείτικο, ο δάσκαλος Βαβύλας με τους μαθητές του.
Πολλούς μαθητές είχε ο Γέροντας κ ήταν μεγάλος κ καλός δάσκαλος.
Βασίλειος κεκοίμηται. Κ αν κατ ανθρωπον, κάτι δεν πήγε καλά, ήρθε η ολιγοήμερη κακοπάθεια κ τα απάλειψε.
Βασίλειος, λοιπόν, κεκοίμηται.
Με πιάνει ένα παιδικό, αφελές, παράπονο.
Ο Βασίλειος αναπαύεται στον Παράδεισο της Παναγίας, στον τόπο που αγάπησε υπερβαλλόντως.
Ξέρω από παλιά μία ιστορία. Κ όσες φορές την ανέφερα στον ίδιο, υπομειδιούσε βεβαιωτικά κ κάπως πατρικά αντιδρούσε.
Λοιπόν, ένα διάκονος καλόγηρος από το Παρίσι, βρέθηκε στο Κωσταμονίτι, με λίγες δραχμές στην τσέπη του.
Τον πλησιάζει ένας ασπρογένης κοντούλης στην αυλή και τον λέει: "διάκο, έχεις τόσες δραχμές στην τζέπη σου. Μην ξαναφύγεις στο Παρίσι. Κάτσε εδώ. Σε θέλει η Παναγία, γιά τρανό."
Αυτός ο παπούλης ήταν ο Όσιος Καθηγούμενος Φιλάρετος.
Και αυτός ο διάκος, ο αγριοκρητίκαρος- όπως κάποτε τον είπε ο κυρΝίκος- ήταν ο μακαριστός Γέρων Βασίλειος.
Θησαυροί και οι δύο στην αγιορείτικη γη αναπαυμένοι.
Η ευχή τους ευλογία στην Εκκλησία.
Καλή τους ώρα.
Πατήρ Πορφύριος Μπατσαράς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου