Υπάρχουν άνθρωποι που κανείς δεν τους περιμένει στο σπίτι.
Κανείς δεν τους ανοίγει την πόρτα με χαμόγελο.
Κανείς δεν τους φωνάζει με το όνομά τους με αγάπη.
Το βράδυ, κανείς δεν τους ρωτάει «Πώς ήταν η μέρα σας;».
Γεμίζουν ένα ποτήρι... και το πίνουν μόνοι τους.
Όχι επειδή τους αρέσει η γεύση, αλλά επειδή θέλουν να ξεχάσουν.
Να ξεχάσουν τη μοναξιά.
Να ξεχάσουν τον πόνο.
Να ξεχάσουν ότι δεν έχουν κανέναν.
Γύρω τους, οι τοίχοι είναι κρύοι, το ρολόι χτυπάει αργά και η σιωπή πιέζει σαν βαριά πέτρα στο στήθος τους.
Κανείς δεν χτυπάει τα κουδούνια τους, κανείς δεν χτυπάει τις πόρτες τους, κανείς δεν τους περιμένει στο τραπέζι.
Το ποτό κλέβει τις στιγμές τους, αλλά ποτέ δεν τους δίνει νόημα.
Αύριο θα είναι το ίδιο με σήμερα: έρημο, σιωπηλό, χωρίς νόημα.
Και ίσως το πιο δύσκολο είναι να μην είσαι μόνος...
Αλλά να πίνεις πάντα το ίδιο ποτήρι, στην ίδια σιωπή, γνωρίζοντας ότι κανείς δεν νοιάζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου